Bij de stakingsdagen was het opmerkelijk dat de retoriek over ’twee democratieën’ in dit land niet kon bovengehaald worden door de rechterzijde. Er werd zowel langs Franstalige als langs Nederlandstalige kant gestaakt.
Vandaag probeert De Standaard alsnog communautaire verschillen op te lijsten. Aangezien er geen rellen waren, is het nieuws van de staking in deze krant verbannen naar pagina 6 (enkel toen de krant kon uitpakken met een oproep van Brusselse syndicalisten aan de dokwerkers om de actie op 8 december te vervoegen, vond De Standaard ruimte op de voorpagina…).
Over de staking in Vlaams-Brabant schrijft De Standaard: “Er waren minder radicale stakersposten aan de bedrijvenzones. Ook bij de twee vorige regionale stakingen waren er al communautaire verschillen opgedoken. Aan de stakersposten in Luik en Charleroi was er geen doorkomen aan, terwijl hun collega’s in West- en Oost-Vlaanderen werkwilligen meestal wel lieten doorrijden. Nog een verschil: in Vlaanderen zijn er tot nog toe weinig of geen warenhuizen dichtgegaan.”
Blijkbaar is de krant aan de stakersposten aan de bedrijvenzones gaan peilen naar de radicaliteit. Welke criteria de journalist in kwestie hanteert om een piket als radicaler te bestempelen, wordt niet duidelijk gemaakt. Feit is dat moet toegegeven worden dat er overal, zowel in Vlaams-Brabant als in Brussel en Wallonië grote stakersposten waren. Ook de stelling dat in West-en Oost-Vlaanderen werkwilligen door mochten, getuigt van nattevingerjournalistiek.
De regionale verschillen op de actiedagen waren bijzonder beperkt, er werd overal hard gestaakt. En op 15 december zal dit nog meer het geval zijn. We kunnen De Standaard geruststellen, dan zullen ook de warenhuizen in Vlaanderen in nog grotere aantallen dichtgaan (nadat op de regionale actiedagen al heel wat grote supermarkten de deuren sloten, zie maar naar de vele fotoreportages op deze site die dit bevestigen). En neen, er zal net zoals op de vorige actiedagen geen doorkomen aan zijn. Niet in Vlaanderen en niet in Wallonië.
De afgelopen jaren werd vaak geschermd met het idee dat de Franstalige actiebereidheid op syndicaal vlak groter was. N-VA gebruikte dit om de eigen communautaire agenda naar voor te schuiven vanuit het verkeerde idee dat de vakbonden langs Vlaamse kant hun slagkracht verloren hebben of alleszins niet op een brede steun kunnen rekenen. De provinciale stakingsdagen hebben aangetoond dat dit fout is. Het rechtse beleid leidt overal tot verzet en de roep naar echte verandering. Ook peilingen naar de populariteit van de regering geven aan dat het ongenoegen nationaal wordt gedragen, waar slechts 12% van de Walen positief staat tegenover deze rechtse regering is het percentage onder Vlamingen ook al tot 26% gezakt.
Deze stakingsbeweging heeft een aantal communautaire argumenten van de rechterzijde doorprikt. Ongetwijfeld zullen er pogingen volgen om alsnog verdeeldheid te zaaien. We mogen ons daar niet aan laten vangen. Door op de ingeslagen weg van een offensief actieplan om de regering weg te staken verder te gaan, staan we als gewone werkenden, uitkeringstrekkers, jongeren, kunstenaars of kleine zelfstandigen sterker.
