Artikel door Emily (Namen) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Tussen de zowat 150.000 andere betogers, liepen op 6 november ook heel wat jongeren. Scholieren en studenten kwamen op straat om een verbetering te eisen in plaats van de geplande afbraak van hun levensvoorwaarden. In tegenstelling tot wat sommigen aannemen, staan de jongeren die in actie komen met beide voetjes op de grond. We willen kunnen studeren, werken en een degelijk leven leiden. Onze eisen zijn verre van onlogisch, maar toch weigert de rechtse regering ernaar te luisteren.
Voor goed en toegankelijk onderwijs!
Vanaf volgend jaar zal het inschrijvingsgeld in Vlaanderen met 42% opgetrokken worden en er werd bekendgemaakt dat er nadien ook langs Franstalige kant een stijging komt. Bovendien wordt bespaard op de omkadering waardoor jongeren die het moeilijk hebben er nog meer alleen voor staan. De Franstalige regering spreekt over een kwaliteitsvol onderwijs, maar zet stappen in de richting van elite-onderwijs. Daartegen al van in september actie gevoerd in Vlaanderen. De Gentse scholieren beslisten op de algemene vergadering na hun staking van 22 oktober om naar de betoging van 6 november te trekken. Met 130 werden ze lid van de ABVV-jongeren en liepen in Brussel samen met jongeren uit andere regio’s van het land vooraan in de betoging.
Het aantal obstakels om te kunnen studeren, neemt toe, gevolgd door nog een reeks hindernissen om werk te vinden. Gemiddeld duurt het negen maanden om een job te pakken te krijgen. De vorige regering heeft er nochtans voor gezorgd dat we voortaan een jaar moeten wachten op een armzalige wachtuitkering die bovendien in de tijd beperkt wordt tot maximaal drie jaar. Op 1 januari 2015 zullen de eerste 25.000 werklozen hun wachtuitkering verliezen. De rechtse regering doet er nog een schepje bovenop: wie jonger is dan 21 jaar en geen diploma heeft, krijgt niets meer. Hetzelfde geldt voor wie ouder is dan 25 jaar. Hiermee worden nog eens 8.000 jongeren per jaar een uitkering ontzegd.
Jongeren in verzet!
Tegen die aanvallen organiseren de jongeren zich. De grote betoging van 6 november werd op gang getrokken door een delegatie van meer dan 2.000 strijdbare jongeren. Het ging om jongeren van de vakbondsorganisaties en verschillende linkse groepen. Er waren scholieren, studenten en jonge werkenden naast jonge werklozen. Er waren Franstaligen en Nederlandstaligen, voor sommigen was het de eerste betoging waar ze aan deelnamen. Het was een bijzondere ervaring die concreet maakte hoe de arbeidersbeweging de kracht van haar aantal kan inzetten. Voor de overgrote meerderheid van de betogers was het vanzelfsprekend dat we niet alleen tegen de regering van Michel I protesteerden, maar dat het volledige besparingsbeleid van de baan moet. Alle maatregelen die onze toekomst in het gedrang brengen moeten weg!
De gevestigde politici zijn de marionnetten van het establishment, van de kapitalisten die steeds meer rijkdom opeisen. De 0,1% rijkste Amerikanen zijn goed voor 11,2% van het vermogen in de VS, de 0,1% rijksten staan op het punt om het vermogen van de 90% armsten voorbij te steken. Het huidige systeem zorgt voor steeds meer tekorten en besparingen voor de overgrote meerderheid van de bevolking.Om daartegen te protesteren, trokken enkele honderden jongeren na de betoging op 6 november naar de gebouwen van de werkgeversorganisatie VBO. We hielden daar een bezettingsactie en een algemene vergadering om verdere stappen te bespreken. De kracht van ons aantal moeten we concretiseren en organiseren, algemene vergaderingen zijn daar een uitstekend hulpmiddel voor. Na elke actie kunnen we democratisch beslissen over de volgende stappen. Maar het is ook een goede methode om ons te organiseren in elke school, faculteit en op de werkvloer.
Voor een politiek alternatief op het kapitalisme
Door stakingen maken we duidelijk dat het de werkenden zijn die alle rijkdom creëren, niet de grote patroons en speculanten. Het wegstaken van de regering is een enorme uitdaging en het werpt meteen de vraag op welk systeem we willen. We moeten een geloofwaardig politiek alternatief hebben. Michel I wegstaken om met Di Rupo II opgezadeld te zitten, is dat niet. Met ALS en LSP willen we een regering die breekt met het antiwerknemersbeleid. Een regering van werkenden, jongeren en sociale uitkeringstrekkers die mee bouwt aan een samenleving op basis van de behoeften van de overgrote meerderheid van de bevolking, de 99%, en niet de winsten van de superrijken. Kortom, een democratisch socialisme.
