Regering-Michel I en besparingsbeleid wegstaken!
Edito door Geert Cool, hoofdredacteur ‘De Linkse Socialist’
Foto: ChloëOp 6 november kregen we een zeldzaam machtsvertoon van de arbeidersbeweging. Als leidende kracht in de maatschappij nam ze meteen talloze andere maatschappelijke groepen, scholieren en studenten, de cultuursector, de jeugdbewegingeng, … op sleeptouw. Deze betoging was de grootste vakbondsbetoging sinds 1986, toen de vorige rechtse coalitie haar genadeslag kreeg. Bijna 30 jaar later erkennen de gevestigde media dat er toen 250.000 betogers waren. Volgens diezelfde logica zullen ze binnen enkele jaren schrijven over 150.000 of meer betogers op 6 november 2014. Voorlopig hielden ze het op “meer dan 100.000”.
Fenomenale betoging
De enorme eenheid en de steun voor actief verzet tegen de rechtse regering lieten zich voelen in de straten van Brussel en onder tienduizenden collega’s die deze keer niet mee betoogden. In een poging om deze eenheid en brede steun te breken, waren uitzonderlijke maatregelen voorzien. Dat gebeurde met in kaart gezette rellen en een propagandapletwals in alle media die dagenlang bleven doorbomen over de gewelddadige betogers en daarmee betogen en staken zowat gelijkstelden met relschoppen. Anderzijds werd even met de illusie geschermd dat toegevingen mogelijk waren.
Het is een gekende strategie: tegelijk criminaliseren en symbolische toegevingen suggereren om de beweging te recupereren. Het doet denken aan de wijze waarop de jonge antiglobalisten in het begin van de eeuw eerst afgedaan werden als een rondreizend circus van stenen gooiende geweldenaars om vervolgens tot andersglobalisten omgedoopt te worden waarbij het quasi volledige politieke establishment zich tot het andersglobalisme bekeerde. Van alle destijds gemaakte beloften is niets in huis gekomen. Het kapitalisme werd niet aan banden gelegd en speculanten kregen vrij spel. Het leidde uiteindelijk tot de financiële crisis van 2007-2008 waarvoor de gemeenschap, wij dus, nog steeds een zware prijs betaalt.
Indien er al ‘toegevingen’ zouden komen, moeten we voorzichtig zijn. Een vermogenswinstbelasting, waar even sprake van was, werd meteen op de lange baan geschoven. Maar zelfs deze beperkte toegeving werd meteen afgeblokt door minister Van Overtveldt. Liberalen en N-VA maakten er wel gebruik van om direct een beperking van de werkloosheid in de tijd op de agenda te zetten. Mogelijk worden voor bepaalde beroepsgroepen toegevingen gedaan, denk maar aan de pensioenregeling bij de politie. Dat de rechtse regering op enkele symbolische maatregelen terugkomt, kan ook niet helemaal uitgesloten worden. Die verhoging van de pensioenleeftijd is toch pas voor 2025 voorzien. Als er al toegevingen komen, zullen die zodra de storm gaan liggen is, weer ingetrokken worden. Wij mogen ons daar niet aan laten vangen. Zeker niet na de verklaring van N-VA-kopstuk Zuhal Demir aan de vooravond van de vakbondsbetoging in Knack: “De vakbonden mogen betogen, maar wij gaan niet terugkrabbelen, neen.”
Neen, deze regering laten terugkrabbelen zit er niet in. Ze zal volledig weg moeten. Maar niet om ze te vervangen door een regering met meer van hetzelfde beleid – Di Rupo verklaarde dat 70% van de genomen maatregelen voortbouwen op het beleid van de vorige regering. Een alternatief op het besparingsbeleid moeten we zoeken in een regering die breekt met het antiwerknemerbeleid, een arbeidersregering die de behoeften van de meerderheid van de bevolking centraal stelt in plaats van de winstmaximalisatie van een kleine minderheid. Dat is wat wij onder een democratisch socialistisch alternatief verstaan.
Personeelsvergaderingen om te evalueren en te bouwen
Met het actieplan willen we zoveel mogelijk collega’s mee krijgen. Dat zal de mogelijkheden om onze beweging te verdelen of te isoleren beperken. Voor de betoging van 6 november stelden we al dat er algemene personeelsvergaderingen nodig waren om het actieplan te bespreken en te stemmen. Op een aantal werkplaatsen gebeurde dit.
Voor de verdere stappen van het actieplan verdient deze methode uitbreiding. Een personeelsvergadering kan de betoging evalueren, antwoorden op eventuele twijfels over de rellen, maar vooral voort bouwen op het enorme succes van 6 november. Met een algemene personeelsvergadering kunnen de regionale en nationale stakingsdagen concreet georganiseerd worden. Tegelijk biedt het een forum om de reactie van de overheid op onze acties te bespreken en de mogelijkheid om onze eisen, ons alternatief, verder uit te werken. Wat willen we exact in ons bedrijf en onze sector? Van onderuit ons alternatief beleid uitwerken, versterkt de beweging. Op langere termijn biedt het een basis voor structuren om zelf de samenleving in handen te nemen.
Personeelsvergaderingen laten ons toe om elke nieuwe stap in het actieplan te bespreken en telkens meer collega’s te betrekken. Zo kunnen we verder opbouwen met de regionale stakingen om uiteindelijk van 15 december de grootste algemene stakingsdag uit de Belgische geschiedenis te maken.
Na 15 december: strijd verderzetten
De regering zal niet zomaar vallen. Mogelijk zal het actieplan van de komende weken hier niet voor volstaan en zal het nodig zijn om op 15 december de volgende fase aan te kondigen. Het patronaat en haar rechtse regering hopen dat de kerstperiode een ogenblik van rust kan brengen waarna de beweging niet meer op gang komt. Dat gevaar bestaat, maar de ernst van de aanvallen maakt een verderzetting van de strijd in januari waarschijnlijker.
Naar aanleiding van de loonstop eind 2011 stelde Nico Cué van de Waalse en Brusselse metaalbond voor om te gaan voor een 24-urenstaking en als de regering niet luisterde voor een 48-urenstaking en zo nodig een 72-urenstaking. Dit voorstel werd toen niet in de praktijk omgezet. Maar met een dergelijk oplopend plan waarbij niet te veel tijd tussen de acties ligt, kunnen we de druk verder opvoeren en uiteindelijk de rechtse regering ten val brengen. Op 6 november toonden we de kracht van ons aantal, van 15 december kunnen we de grootste algemene stakingsdag uit de Belgische geschiedenis maken. Als de rechtse regering dan nog niet wil luisteren, moeten we onze acties doorzetten en verder opvoeren!
