Artikel door Yasha Marmer, Socialistische Strijdbeweging (CWI in Israël/Palestina)
De oorlog in Gaza afgelopen zomer leidde tot ongeveer 2.200 burgerslachtoffers. Sindsdien weigerden de Palestijnse gemeenschappen op de Westelijke Jordaanoever en vooral in het geannexeerde Oost-Jeruzalem om terug naar de ‘normale’ gang van zaken onder de bezetting terug te keren.
Honderden en soms zelfs duizenden jonge Palestijnen kwamen bijna elke dag op straat in Oost-Jeruzalem om te betogen tegen de uitbreiding van de koloniale nederzettingen, de repressie en de nationalistische en religieuze provocaties.
Dit ging gepaard met een golf van protest in de Palestijnse gemeenschappen in Israël nadat de politie in het noorden van Israël de 22-jarige Khayr Hamdan in koelen bloede neerschoot en doodde. Er waren tienduizenden deelnemers aan een 24-urenstaking die werd uitgeroepen door de Hoge Raad van Arabisch-Palestijnen in Israël.
Premier Netanyahu reageerde als volgt op het protest: “Aan al wie betoogt tegen Israël en voor een Palestijnse staat heb ik een eenvoudige boodschap: ga daar dan wonen.”
Tegen de achtergrond van de hoge dodentol in de oorlog van afgelopen zomer en de uitbreiding van de nederzettingen en confiscaties van grond, gingen een aantal Palestijnse individuen over tot wanhopige acties waarbij mensen werden neergestoken of met een auto op mensen werd ingereden.
Het leidde tot de dood van zes Israëli waaronder een drie maanden oude baby. Bijna alle aanvallen eindigden op de plaats van de daad met de politie die de aanvallers doodschoot.
Aanval op synagoge
Bij een aanval op een synagoge in Jeruzalem op 18 november vielen er vier Israëlische doden. Opnieuw werden twee verdachten ter plaatse doodgeschoten. Deze moorden zonder rechtszaak worden volledig gesteund door het hoofd van de politie en de ministers.
De minister van Binnenlandse Veiligheid Yitzhak Aharonovitch had lof voor de politie die de verdachten doodschoot. Hij verklaarde dat wat hem betreft iedere terreurdaad moet eindigen met het ter plaatse doodschieten van de daders.
Er werd uiteraard enkel verwezen naar Palestijnen, Joodse terroristen die Palestijnse gemeenschappen aanvallen gaan vrijuit.
Een week voor de verklaring van Aharonovitch werd een vijfjarig Palestijns meisje vermoord bij een aanslag met een kolonist op de Westelijke Jordaanoever. De dader werd na een kort verhoor meteen vrijgelaten door de politie.
Toen Khayr vermoord werd door de politie, was de regering er snel bij om hem te omschrijven als een ‘terrorist’. Dergelijke verklaringen maken het duidelijk dat de gemeenschap en de familie van Khayr niet moeten rekenen op gerechtigheid bij het politie-onderzoek naar zijn dood.
Het doet denken aan wat er in oktober 2000 gebeurde toen 13 ongewapende Palestijnse burgers van Israël vermoord werden bij protestacties aan het begin van de tweede intifada. Geen enkele politieagent werd hiervoor vervolgd. Sindsdien werden 48 jonge Palestijnen met Israëlisch burgerschap vermoord door de politie. In slechts drie gevallen werd een agent veroordeeld.
De situatie op de Westelijke Jordaanoever is natuurlijk erger. Er werden minstens 50 Palestijnen door het leger of kolonisten vermoord sinds het begin van dit jaar. De moorden zijn een nieuwe poging van het Israëlische regime om het beeld van militaire suprematie te consolideren. De recente verklaringen dat er nog meer nederzettingen komen en dat honderden nieuwe huizen gebouwd worden in Oost Jeruzalem hebben deels hetzelfde doel.
Deze verklaringen moedigen extreemrechts en andere groepen van kolonisten aan. De voorbije maand werden tientallen huizen overgenomen in arme Palestijnse buurten in Silwan, het was twintig jaar geleden dat zoiets gebeurde.
Het gebeurde met ondersteuning en een grote aanwezigheid van de oproerpolitie en de grenspolitie. Ministers gaven er openlijk hun steun aan. Minister van huisvesting Uri Ariel, zelf van de op kolonisten gebaseerde racistische partij ‘Joodse thuis’, verklaarde zelfs dat hij in een van de huizen gaat wonen.
Tournee van kolonisten
De onteigening van Palestijnse gezinnen in Silwan gaat gepaard met provocatieve tournees van kolonisten op de Tempelberg. De zelfverklaarde doelstelling van deze acties is om de reeds bezette en geannexeerde onderdelen van de Al-Aqsa moskee te heroveren. Extreemrechtse parlementsleden en ministers nemen bijna wekelijks deel aan deze tournees.
Er zijn de laatste weken meer collectieve bestraffingen van Palestijnse wijken, dorpen en vluchtelingenkampen. Er is onder meer een beperking van de bewegingsvrijheid, huizen worden vernietigd en er zijn draconische boetes en vervoersprijzen.
Dit komt na bijna vijf decennia van stelselmatige discriminatie en crimineel negeren van de infrastructuur, een gebrek aan scholen, huisvesting en werk. De armoedegraad (78%!) en de werkloosheid (40% voor mannen, 85% voor vrouwen) staat op de hoogste niveaus sinds het begin van de bezetting in Oost-Jeruzalem in 1967.
Meer repressie
Er is een groeiende vrees onder het Israëlische establishment dat de situatie totaal uit de hand loopt. Het antwoord van de regering op het ongenoegen is steeds opnieuw meer repressie. Sinds het begin van de oorlog in Gaza warden ongeveer 1.000 Palestijnse jongeren opgepakt in Oost-Jeruzalem, waaronder heel wat minderjarigen.
De regering speelt cynisch in op de roep van de Israëlische inwoners van Jeruzalem naar veiligheid en stabiliteit. Daar wordt op ingespeeld met een beleid dat nog meer olie gooit op een vuur dat het establishment zelf heeft aangemaakt.
Met de belofte om de ‘rust weer te brengen’, beval de regering de inzet van 1.000 bijkomende agenten in Oost-Jeruzalem, 2.500 troepen op de Westelijke Jordaanoever en toegenomen politieaanwezigheid rond de Palestijnse gemeenschappen in Israël. Daarbovenop eist Netanyahu meer vernietigingen van huizen, het opleggen van boetes aan ouders van kinderen die met stenen gooien en een verbod op organisaties in Jeruzalem die ‘aanzetten tot onrust’.
Het ziet er naar uit dat een nieuwe massale opstand – een derde intifada – slechts een kwestie van tijd is. Sommige analisten in de Israëlische media verwezen bij de gebeurtenissen van de afgelopen weken al naar het idee van een nieuwe intifada in de vorm van een ‘stille intifada’ of een ‘stedelijke intifada’. In sommige gevallen wordt deze retoriek bewust gebruikt om angst te zaaien onder de Israëlische bevolking en om druk te zetten op de regering.
We moeten benadrukken dat de huidige protesten nog niet op massale schaal plaatsvinden en dat er dus nog geen intifada is in de echte betekenis van die term – een massale opstand tegen de bezetting en nationale onderdrukking. Een dergelijke vorm van opstand is wel noodzakelijk om een einde te maken aan de arrogante en brutale politiek van het Israëlische regime.
De door Fatah geleide Palestijnse Autoriteit (PA) blijft pleiten voor ‘samenwerking rond veiligheid’ met het Israëlische leger. Dit houdt het protest tegen en versterkt zelfs de onderdrukking ervan. Hamas aan de andere kant heeft enkele symbolische ‘dagen van woede’ uitgeroepen in de Westelijke Jordaanoever maar dan zonder de mogelijkheid of de wil om brede lagen te mobiliseren in een langdurige strijd.
De recente oorlog in Gaza toonde de beperkingen van de Israëlische militaire macht, maar ook dat de militaire krachtsverhoudingen in het voordeel van de Israëlische oorlogsmachine zijn. Er zijn de beperkingen van de diplomatie van de PA. Deze impasse kan leiden tot meer wanhopige en contraproductieve daden. Maar het kan ook leiden tot een grotere openheid voor nieuwe methoden van strijd en het kan leiden tot de creatie van nieuwe politieke krachten ter linkerzijde.
Massale en semi-massale betogingen in de bezette Palestijnse gebieden kunnen snel een internationale solidariteit teweegbrengen. Mogelijk kunnen dergelijke acties de revolutionaire strijd in de regio een nieuwe dynamiek geven. Het kan ook het beeld van een significant deel van de Israëlische samenleving veranderen en leiden tot steun. Recente peilingen geven aan dat de steun voor het beleid van de regering-Netanyahu zeker niet solide is.
Alternatief
Linkse socialisten in Israël doen er alles aan om de barsten in de steun aan de regering groter te maken. Tegen de achtergrond van de slechter wordende economische omstandigheden is dat zeker mogelijk. Er is dringend nood aan een politieke beweging vanuit de arbeidersbeweging om een socialistisch alternatief naar voor te schuiven.
De huidige fase van de strijd stelt de dringende nood aan democratisch verkozen comités in de Palestijnse gemeenschappen om verdere acties te organiseren, een brede laag van werkenden en jongeren te mobiliseren en de zelfverdediging, ook gewapenderhand, te organiseren tegen de repressie van het Israëlische leger en de aanvallen van de kolonisten.
Deze comités kunnen op alle niveaus in de samenleving tot discussie leiden over hoe de strijd voor nationale en sociale bevrijding vooruit kan gebracht worden.
