Artikel door Tim (Brussel) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Dat de nieuwe rechtse regering Michel weinig fans van vakbonden onder haar rangen telt, zoveel mag duidelijk zijn. Het hele federale regeerakkoord leest als een aaneenschakeling van aanvallen en provocaties tegen de arbeidersbeweging en haar verworvenheden. De regering schiet met scherp op lonen, pensioenen en openbare diensten, en geeft aan zich niets aan te zullen trekken wanneer daartegen protest zal komen.
Geen overleg
Toen Open vld-voorzitter Gwendolyn Rutten in Terzake gevraagd werd of de regering bereid was om met de vakbonden te onderhandelen over de aanvallen die de regering voorbereidde, antwoordde ze dat de richting van de hervormingen niet bespreekbaar was. “Wij zijn immers verkozen door diegenen die niet met stenen gooien of wilde stakingen organiseren”, klonk haar afwijzing van elk syndicaal overleg. Deze arrogantie is vandaag wijd verspreid in rechtse kringen: nu het vakbondsverzet nog maar in haar beginfase zit, durft menig reactionair zijn bekje iets wijder open te sperren dan gewoonlijk.
Maar de burgerij heeft wel degelijk goed geluisterd naar de woorden van de Ierse vakbondsleider James Larkin: “De groten op aarde lijken slechts groot omdat wij op onze knieën zitten. Laat ons opstaan!” De regering wil daarom ter aller tijde voorkomen dat de arbeidersbeweging zich zou oprichten, en zich zou verzetten tegen haar maatregelen. Dit is de reden voor de vele aanvallen op vakbondsrechten in het regeerakkoord.
Geen recht op protest
Bij Belgocontrol, de gevangenissen en de NMBS wil de regering overgaan tot de invoering van een minimale dienstverlening. Deze drie sectoren werden uitgepikt omdat ze de voorbije jaren vaak op het voorfront stonden in de strijd tegen de besparingen en de slechte werkomstandigheden in hun sector. De gevangenissen kreunen onder een nijpend personeelstekort en overvolle cellen. Op de luchthaven, en vooral bij de NMBS, moeten steeds minder personeelsleden werken voor steeds meer reizigers. Er wordt zwaar bespaard op rollend materieel en onderhoud, met als resultaat dat ons spoornet steeds onveiliger en minder stipt wordt.
Het invoeren van een minimale dienstverlening leidt tot heel wat vragen: hoe moet zo’n dienstverlening er concreet uitzien? Een zondagsregeling bij de NMBS op werkdagen met driemaal meer reizigers dan in het weekend? Welke treinen rijden niet, welke wel? Bovendien kan zo’n minimale dienstverlening enkel doorgevoerd worden wanneer het recht op staken voor de meerderheid van het personeel wordt verboden. Besparen op openbare diensten, en dan verbieden dat daartegen protest komt: dat is het idee achter de minimale dienstverlening.
Uitgestoken hand is louter symbolisch
Bovendien laat de regering duidelijk merken dat ze niet bereid is om de traditie van sociaal overleg in België te respecteren. In het regeerakkoord schrijft ze dat ze voor de grote aanvallen op de verworvenheden van de arbeidersklasse wil luisteren naar het “advies van de sociale partners”. Kris Peeters stelt dat dit een uitgestoken hand is. Maar dat ‘advies’ is puur symbolisch: vakbonden zullen enkel betrokken worden in de gesprekken als ze akkoord gaan met de asociale hervormingen die sowieso onbespreekbaar zijn.
Hiermee toont de regering dat ze voluit gaat voor de directe confrontatie. De tactiek van vorige regeringen om de sociale afbraak geleidelijk door te voeren, via georganiseerd overleg met de vakbondsleiding, wordt ingeruild voor provocaties en agressie tegenover de vakbonden. De syndicale strategie zal hieraan moeten aangepast worden: enkel een goed georganiseerde en brede strijdbeweging kan dit beleid stoppen. De militanten van LSP zullen meewerken aan het opbouwen van die brede protestbeweging die deze regering ten val kan brengen, maar die vooral het besparingsbeleid een halt kan toeroepen!
