Dat er meer dan 100.000 betogers waren, daar zijn alle media het over eens. Het was een massale vakbondsbetoging. De betoging vertrok rond 10u30 aan Brussel Noord en om 14u30 pas vertrokken daar de laatste betogers. Ongetwijfeld is het cijfer van 100.000 een forse onderschatting, de vakbondsleiding had het over 120.000 aanwezigen en wellicht waren het er nog een pak meer.
Tienduizenden betogers kwamen uit alle hoeken van het land. Mensen moesten soms drie treinen laten voorgaan omdat er geen plaats was. Sommige treinen reden maar tot Brussel-Zuid omdat het Noord-station overvol was. Dit was geen doordeweekse vakbondsbetoging, dit was een uitdrukking van massaal verzet tegen een gehate regering. Tienduizenden collega’s van betogers vonden het spijtig dat ze er niet bij waren. Hier zagen we de kracht van ons aantal.
Natuurlijk waren de media er snel bij om alle vormen van zogenaamde overlast naar voor te brengen. Mensen die tevergeefs op een bus wachtten, de verkeerschaos die werd aangekondigd in en rond de hoofdstad (maar om één of andere reden uitbleef, was het omdat zoveel betogers met de trein kwamen?). Wat politieprovocaties die door dokwerkers beantwoord werden, volstonden om het over rellen te hebben en uiteraard om dat als hoofdpunt naar voor te brengen. Als in de mediaberichtgeving achteraf zoveel aandacht werd gegeven aan de relletjes, is dat onderdeel van een wanhopige poging om de brede steun voor het verzet tegen de rechtse regering te stoppen of te isoleren. We mogen ons daar niet aan laten vangen.
De verdelende retoriek, de antisyndicale propaganda,… hadden vandaag overigens minder impact dan anders. De redenen zijn evident: de rechtse regering richt zich tegen alle werkenden en uitkeringstrekkers. Langer werken voor minder loon, minder openbare diensten, meer betalen voor zowat alles. Het treft ons allemaal en de woede is groot. Van jong tot oud, de betoging liet zich opmerken door een veelzijdige aanwezigheid. Er waren niet alleen grote groepen werkenden, er kwamen ook honderden scholieren en studenten mee betogen. Vanuit alle hoeken van het land namen vele duizenden mensen voor het eerst in hun leven aan een betoging deel.
Als begin van het syndicaal actieplan kan dit tellen. Als we erin slagen om deze dynamiek verder te versterken in de regionale en nationale stakingsdagen, dan zit de regering met een serieus probleem. Na 15 december zal dit ook niet zomaar kunnen gestopt worden zonder verregaande toegevingen van de rechtse regering.
De rechtse regering en het patronaat zetten eens te meer de afgezette plaat op met het refrein dat er geen alternatief is en dat er harde maar noodzakelijke maatregelen worden getroffen. Net op hetzelfde ogenblik raakte bekend dat grote bedrijven voor miljarden euro aan belastingen ontdoken via Luxemburg. Gisteren schreef Trends.be dat de Belgische bedrijven op een berg cash van 240 miljard euro zitten, geld dat niet geïnvesteerd wordt in productie omdat het niet genoeg opbrengt. En dan zouden wij moeten besparen?
Neen, er zijn wel alternatieven op dit harde besparingsbeleid. Van pakweg Di Rupo en co moeten we dat niet verwachten, die stelde al dat 70% van de huidige maatregelen door de vorige regering op gang werden gezet. De rechtse regering van Michel wegstaken om naar Di Rupo terug te keren, is geen oplossing. Daar waren veel betogers het over eens.
Na deze fenomenale betoging is het duidelijk: het is mogelijk dat we met massaal verzet de rechtse regering ten val brengen. Laat ons in de verdere opbouw van het actieplan meteen de discussie starten over wat we in de plaats willen. Een alternatief moeten we zoeken in een regering die breekt met het anti-werknemerbeleid, een arbeidersregering die de behoeften van de meerderheid van de bevolking centraal stelt in plaats van de winstmaximalisatie van een kleine minderheid. Dat is wat wij onder een democratisch socialistisch alternatief verstaan.
- Fotoreportages vanop de betoging
- Fotoreportages van de jongerendelegatie
- Ons pamflet op de betoging
Reacties zijn gesloten.