Burkina Faso. Opstand zet dictator aan de kant

Strijd verderzetten om rotte systeem weg te krijgen!

burkina

Door onze correspondenten in Ivoorkust

Na 27 jaar hoopte Blaise Compaoré als president te sterven. Maar de gebeurtenissen van de afgelopen dagen in Burkina Faso, een van de armste landen ter wereld, hebben daar anders over beslist. Sinds de ‘Arabische lente’ hebben jongeren in het westelijke Afrikaanse land de heersende elite steeds meer in vraag gesteld en hebben ze het regime getest door ertegen te protesteren. De mogelijkheid van een parlementaire stem over de hervorming van de grondwet waardoor Compaoré nog drie keer aan de presidentsverkiezingen zou kunnen deelnemen, zorgde voor de druppel die de emmer deed overlopen. De massa’s kwamen op straat in een volksopstand.

Compaoré moest zich terugtrekken in zijn laatste bastions, alle mogelijkheden om aan de macht te blijven waren uitgeput. Hij riep de noodtoestand uit toen betogers het parlement bestormden en andere regeringsgebouwen in brand staken. Betogers werden vermoord of gewond door overheidstroepen, maar het protest hield aan. Op 30 oktober moest Compaoré aankondigen dat hij een ‘overgangsregering’ wilde opzetten met de oppositie om nadien de macht over te dragen. Maar de geest was uit de fles en Compaoré moest op 31 oktober ontslag nemen. Hij verklaarde dat de presidentspositie ‘vacant’ was en dat er binnen de 90 dagen verkiezingen zouden komen.

Het hoofd van het leger generaal Honore Traore, verklaarde dat hij de positie van staatshoofd overnam “in overeenstemming met de grondwet”. Het nieuws van het ontslag van Compaoré leidde tot vreugde in de hoofdstad Ouagadougou. De lange dictatuur van Compaoré, een bondgenoot van het Amerikaanse en Franse imperialisme, is voorbij. Maar de vraag blijft welk alternatief er nu zal volgen.

Voor een overwinning van een revolutie volstaat protest niet. Zoals op het begin van de revoluties in Tunesië en Egypte kunnen massale protesten en algemene stakingen of de dreiging van algemene stakingen dictators afzetten, maar de gebeurtenissen in beide landen toonden aan dat dit niet volstaat om fundamentele verandering voor de massa’s te bekomen.

Het vertrek van Compaoré is erg positief, maar slechts het begin. Zonder de opbouw van een oprecht massaal alternatief, is de komst van een ‘overgangsregime’ onder controle van het leger waarschijnlijk. Dat kan gevolgd worden door verkiezingen waarbij de meeste aandacht gaat naar de oppositieleider Zephyrinus Diabré, de alternatieve lieveling van het westers imperialisme in Burkina Faso.

De beweging moet niet stoppen bij de eis van het vertrek van Compaoré. Alle problemen in de samenleving – werkloosheid, gebrek aan huisvesting, hoge prijzen, onderontwikkeling,… – zullen onder een pro-kapitalistische opvolger blijven bestaan.

Geen vertrouwen in zogenaamde ‘oppositie’!

De massa’s van Burkina Faso mogen geen vertrouwen stellen in de zogenaamde oppositiepolitici van de legerleiding. Veel betogers stelden terecht dat generaal Traore, een voormalige medestander van Compaoré, geen verschil maakt.

Om de strijd verder te zetten en de controle van onderuit te organiseren, moet er dringend gebouwd worden aan volkscomités in de wijken om de revolutionaire reorganisatie van de samenleving niet alleen politiek maar ook economisch op gang te brengen. Deze comités moeten de massabeweging verdedigen tegen het leger van de ex-dictator of de krachten van de nieuwe heersers die bereid zijn om het protest bloedig neer te slaan als hun belangen bedreigd zijn.

De basis van het leger moet van het heersende systeem afgesplitst worden. Soldaten kunnen tot de beweging gewonnen worden door democratische comités van soldaten op te zetten die hun eigen officiers verkiezen.

Elke anti-democratische ‘militaire overgang’ moet verworpen worden. Er is nood aan een revolutionaire grondwetgevende vergadering met afgevaardigden uit het hele land, verkozen door algemene vergaderingen waar de bevolking zelf kan beslissen over haar toekomst. Daarbij zouden de sleutelsectoren van de economie moeten genationaliseerd worden onder democratische controle van verkozen vertegenwoordigers van arbeiders, jongeren en armen waarbij deze vertegenwoordigers permanent afzetbaar zijn en geen materiële privileges genieten. Een arbeidersregering zou toezien op een geplande economie die democratisch beheerd wordt overeenkomstig de behoeften van de meerderheid van de bevolking.

De beweging mag zich tenslotte niet tot Burkina Faso beperken. Het vertrek van Compaoré, de ‘gendarme van West-Afrika’, zal doorheen het continent effect hebben en de deur openzetten voor protestbewegingen in de hele regio.

De beweging ‘Balai citoyen’ (Bezem van de burgers) heeft tot nu toe een heldhaftige rol gespeeld. De beweging mag geen toegevingen doen aan de generaals of aan de verschillende pro-kapitalistische partijen die maneuvreren om de macht te nemen.

De massale opstand toont het potentieel voor een nieuwe politieke organisatie, een nieuwe partij van werkenden, armen en jongeren. De opbouw van een sterk, onafhankelijk alternatief voor de massa’s zal essentieel zijn om te vermijden dat de strijd wordt gekaapt door krachten van de ‘democratische’ kapitalistische reactie en om er in tegendeel voor te zorgen dat de revolutionaire strijd wordt verder gezet en verdiept om de eisen van de massa’s in te lossen.

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie