Er waren bijzonder veel betogers in de spontane acties tegen het bezoek van Bush aan India. Zoals de milieu-activist en schrijver Arundathi Roy stelde voor de aankomst van Bush: “Hij is hier gewoon niet welkom“. Er waren niet enkel in grote steden zoals Kolkata en New Dehli grote betogingen, ook in kleinere steden waren er duizenden enthousiaste betogers tegen de komst van Bush.
Jagadish Chandra, New Socialist Alternative (CWI-India), Bangalore
De protestborden tegen Bush en tegen het VS-imperialisme hadden allerhande slogans, van politieke satire tot vulgariteiten. De woede tegen Bush en zijn regering is dermate groot dat het protest ook erg groot en grimmig was.
Van Kasjmir in het noorden tot het zuidelijke Kanyakumari in Tamil Nadu en in iedere hoek van het land werd geprotesteerd tegen "Killer Bush". “Bush Haivan Vaapas Jao” (Duivelse Bush, maak dat je weg bent) was de favoriete slogan in het noorden van India en dit gedurende de drie dagen van het bezoek van Bush.
In de aanloop naar de anti-Bush acties waren er verschillende mobilisatiecampagnes. New Socialist Alternative (onze Indische zusterorganisatie) organiseerde samen met radicale filmmakers een anti-imperialistisch filmfestival in Bangalore waarop heel veel jongeren en studenten aanwezig waren. Onze jonge kameraden voerden enthousiast campagne tegen het bezoek van Bush en slaagden erin om veel studenten mee te brengen naar de acties.
Naast de traditionele linkse partijen zoals de CPI(M) en de CPI, waren er ook veel studenten, vrouwen en vakbonden die op straat kwamen. Moslimorganisaties hielden eveneens grote betogingen. In de stad Lucknow in Uttar Pradesh waren er confrontaties tussen de betogers en aanhangers van de traditionele BJP-partij die Bush wilden verwelkomen. Twee betogers kwamen om toen de politie het vuur opende en er vielen ook heel wat gewonden. In de nasleep hiervan waren er bomaanslagen bij de tempels van Varanasi waarbij minstens 20 doden vielen. In deze regio nemen de etnische spanningen scherp toe.
De heersende partij, het Indisch Nationaal Congres (Congrespartij) en de zogenaamde oppositiepartij Bharatiya Janata Party {BJP}, de grote mediabedrijven en de Indische bedrijfswereld waren enthousiast over het bezoek van Bush en de rijkdom die het VS-imperialisme met zich meebrengt. De gewone bevolking van India is echter de harde kapitalistische globalisering gewoon en verwierp massaal Bush en het imperialisme.
Heel wat analisten van de heersende elite omschreven het bezoek van Bush als historisch. Het werd vergeleken met het bezoek van VS-president Richard Nixon aan China in de jaren 1970, wat de politieke en economische koers van dat land veranderde. Bush kwam niet alleen, hij bracht een aantal topfiguren uit de Amerikaanse bedrijfswereld mee die geïnteresseerd zijn in investeringen in India.
Ongetwijfeld zullen de Indische regering en de burgerlijke media de protestacties proberen te negeren en enkel kijken naar de mogelijke investeringen. Daartoe zijn ze bereid om alle regels overboord te gooien. Het was nooit eerder gezien dat een Indische premier naar de luchthaven trok om een buitenlands staatshoofd te verwelkomen. Dat was nochtans wat Manmohan Singh deed om Bush te verwelkomen. Het was ironisch dat de veiligheidshonden van de entourage van Bush het als heilig aanziene Raj Ghat onteerden. In Raj Ghat ligt Mahatma Ghandi gecremeerd.
Waarom kwam er een “Big Deal”?
Het is opvallend dat de VS bereid was om akkoord te gaan met een verdere uitbouw van de nucleaire macht van India. Het bezoek van Bush aan Azië kwam er door de snelle groei van China als politieke, economische en militaire macht in de regio. De actievoerders die protesteerden tegen Bush waren bewust van de dubbele standaard en de hypocrisie van de VS. De houding tegenover Noord-Korea en Iran is immers fundamenteel anders dan deze tegenover de kernmacht India. Een aantal betogers riepen slogans zoals “Globale terrorist, ga weg”. De Amerikaanse president en de Indische premier sloten echter een akkoord over nucleaire samenwerking.
Een commentator op de website ‘counter-currents.org’ stelde: “De bom heeft ons (India) niet sterker gemaakt, maar heeft geleid tot een slaafse volgzaamheid”. Er waren hectische besprekingen achter de schermen tussen vertegenwoordigers van de VS en India om toch maar tot een akkoord te komen. Ze kwamen uiteindelijk naar buiten met een akkoord dat ingaat tegen het nucleair non-proliferatieverdrag en het verdrag over nucleaire testen.
Het Indische establishment stelt dat het akkoord een ‘win-win’ situatie is. Heel wat analisten beseffen echter dat het akkoord geen vrijwillige toegift van de VS is. Het was een poging van de VS om sterker te staan in de discussie over fossiele brandstoffen. Bush stelde in New Dehli: “Het is in ons economisch belang dat India een nucleaire energiesector ontwikkelt om de druk van de globale energievraag te verlichten. Hierdoor kunnen we de vraag naar fossiele brandstoffen verminderen, wat goed is voor de Amerikaanse consumenten.”
De snelheid waarmee het akkoord tot stand kwam, heeft veel te maken met de houding van India tegenover de eigen energiebehoeften. India is al enige tijd op zoek naar petroleum en gas, wat de VS-regering zorgen baarde. India dreigde ermee een akkoord te sluiten met Iran en Syrië, en zelfs met Myanmar. Dat zou ingaan tegen de belangen van de VS en bijgevolg werd een “big deal” (groot akkoord) gesloten.
Zakelijke akkoorden en energie
Om tot het akkoord te kunnen komen, was er een herschikking van de regering. Mani Shankar Aiyar werd afgezet als minister van petroleum, olie en gas. Die job werd overgedragen aan Murali Deora, één van de meest rechtse en VS-gezinde politici. Mani Shankar Aiywar was een verdediger van een pijpleiding door Pakistan om Iraans gas tot in India te krijgen.
De regering-Bush heeft zich steeds verzet tegen de aanleg van zo’n pijpleiding. Aiyar stelde tevens dat hij voorstander was van een Aziatisch energiebeleid om de greep van Westerse oliebedrijven te verminderen. Hij was ook voorstander van samenwerking met China op het vlak van energie. De Amerikaanse regering protesteerde formeel tegen een akkoord tussen Aiyar, de twee grootste oliebedrijven van de Indische staat en China om samen belangen op te kopen in de olie- en gassector in Syrië.
Bush verwees ook naar de situatie in Myanmar in zijn gezamenlijke persconferentie met Manmohan Singh na het ondertekenen van het nucleair akkoord. Hij gaf indirect een signaal dat India beter geen energiemiddelen zoekt in Myanmar, door een verbale aanval in te zetten tegen dat land omwille van de schendingen van de mensenrechten. Dat is natuurlijk hypocriet als je weet dat Bush na India naar Pakistan trok om er te spreken met de militaire dictator Musharraf.
Het nucleair akkoord zal India toelaten om atoomtechnologie op te kopen in zoverre het Amerikaans parlement ermee akkoord is. Er wordt verwacht dat er handel zal komen tussen India en andere nucleaire machten. Vlak voor het bezoek van Bush kwam ook de Franse president Chirac naar India en ook hij gaf aan bereid te zijn een akkoord te sluiten over samenwerking voor nucleaire energievoorziening.
India heeft 15 kerncentrales in werking die een capaciteit hebben van 3.310 megawatt (MW). Tegen 2009 wil het land 7 bijkomende centrales afwerken met een capaciteit van 3.420 MW. India heeft een voorraad uranium, maar heeft een tekort om de opgedreven productie te verzekeren.
De Amerikaanse krant Wall Street Journal stelde: “Amerikaanse bedrijven zien het nucleair akkoord als een opening naar India.” Heel wat VS-bedrijven zien India als een belangrijk ontwikkelend land, het belangrijkste na China. “Dit gaat over een nauwere samenwerking tussen twee democratiën”, stelde Ron Somers, de voorzitter van de Amerikaans-Indisch zakenraad. Hij stelde dat het nucleair akkoord heel wat verder gaat dan louter commerciële belangen. Indien het niet tot een akkoord was gekomen, zouden de verhoudingen met de VS een deuk krijgen en zouden belangrijke investeringen van de VS naar andere landen gaan.
Grote multinationals zoals General Electric, Ford, Wal-Mart en Boeing drongen aan op een akkoord dat bevestigd wordt door het Amerikaans parlement. Dat zou de banden tussen Amerikaanse bedrijven en de Indische regering verbeteren, in het bijzonder op het vlak van na te leven procedures en aanwezige infrastructuur.
Ford produceert 50.000 auto’s per jaar in haar vestiging in het zuiden van India. De vice-voorzitter van Ford, Biegun, stelde dat het nucleair akkoord “de perspectieven van Ford voor een verhoging van haar activiteiten in India verbetert.”
India bleef tot midden jaren 1990 grotendeels gesloten voor grote buitenlandse investeringen en verzette zich tegen de liberalisering van de diensten. Maar de handel is geopend en de VS-investeringen zijn sterk toegenomen, vooral in de IT-sector.
Boeing sloot vorige maand een akkoord ter waarde van 11 miljard dollar om 68 vliegtuigen te verkopen aan Air India in de komende vijf jaar. Het bedrijf zal lobbyen in het Amerikaans parlement opdat het akkoord met India zou bekrachtigd worden. Ook General Electric, de grootste VS-investeerder in India, zal voordeel halen uit het openen van de nucleaire markt.
Het jaarlijkse militaire budget van India bedraagt zowat 12 miljard dollar, waarvan vorig jaar slechts 90 miljoen dollar naar Amerikaanse bedrijven ging. De plannen om de beperkte nucleaire macht in het land te versterken zou zo’n 100 miljard dollar kosten. Er is bovendien 1.000 miljard dollar nodig voor infrastructuurwerken, de uitbouw van havens en energiecentra, wegen en gasleidingen. Uiteraard zijn de Amerikaanse bedrijven geïnteresseerd om daarbij een graantje mee te pikken.
Deze nieuwe situatie van een versterkte nucleaire macht in India, gesteund door het VS-imperialisme, vormt een bedreiging voor de bevolking van de Zuidoost-Aziatische regio. De grote acties in India, Pakistan en Bangladesh hebben aangetoond dat de massa’s in de regio, ondanks de verdeeldheid langs nationale en religieuze lijnen, de bedoelingen van hun eigen elite en van het imperialisme inzien.
Marxisten moeten daarop inspelen en de anti-imperialistische en anti-kapitalistische standpunten een programmatorisch verlengstuk aanbieden zodat er kan gewerkt worden aan het bouwen van een socialistische kracht die in staat is om komaf te maken met het kapitalisme en de overblijfselen van het feodalisme, om zo te bouwen aan een democratische socialistische federatie van Zuid-Azië.
