Artikel door Nicolas P (Brussel) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Sinds 21 augustus is er een staking van de arbeiders van het schoonmaakbedrijf BM&S tegen onder meer het ontslag van twee delegees en drie werknemers die al lange tijd met een interimcontract voor het bedrijf werkten. Vanaf de eerste dagen deed de directie beroep op de politie om de stakerspost te breken. Dankzij de vastberadenheid van de stakers en de vele militanten die steun kwamen betuigen was het niet mogelijk om de stakerspost effectief te stoppen.
Er werd ook naar de rechtbank getrokken om de medewerking van de politie af te dwingen. Bij het beroep door de vakbonden tegen de eenzijdige beschikkingen moest de rechter erkennen dat het bedrijf de voorzitter van de rechtbank van eerste aanleg “om de tuin probeerde te leiden” en een poging ondernam om “stakingsbrekers in te zetten” in de vorm van nieuwe interimmers.
Op federaal vlak wil de rechtse regering een ‘minimumdienstverlening’ bij het spoor, de gevangenissen en de luchthavens opleggen. Bij de NMBS is het niet evident om slechts een paar treinen te laten rijden. Zelfs voor een minimale dienstverlening is een bijna maximale personeelsbezetting nodig. Het invoeren van een verplichte minimale dienstverlening zou het stakingsrecht voor een overgrote meerderheid van het personeel afschaffen.
De voorstanders van deze aanval op het stakingsrecht proberen in te spelen op de frustraties die veel mensen hebben als ze bijvoorbeeld niet op het werk geraken als gevolg van protestacties van het personeel bij de NMBS. Mee aangevoerd door de steeds driestere patronale propaganda vergissen velen zich als ze hun woede tegen de stakers in plaats van tegen de directie keren. De rechtse partijen beseffen dit en proberen dit uit te spelen.
Ook op normale dagen zitten de treinen op de spitsuren soms overvol. Slechts een derde van de ritten laten doorgaan in het kader van een minimumdienst zou leiden tot een nog grotere druk op de reizigers. Het bedreigt ook de veiligheid van zowel het personeel als de reizigers. Als de regering dienstverlening zo belangrijk vindt, waarom wordt er dan op alle dienstverlening bespaard?
De rechtse regering wil alle sociale verworvenheden onder vuur nemen. Van gezondheidszorg over openbaar vervoer tot de ambtenaren. Niets of niemand wordt gespaard. De rechterzijde weet dat het spoorpersoneel relatief goed georganiseerd is en historisch wel meer een voortrekkersrol heeft gespeeld in het verzet tegen rechtse maatregelen. Door hun stakingsrecht aan te pakken, wil de rechterzijde de mogelijkheid van sociaal verzet aan banden leggen om zo sterker te staan in de harde en langdurige confrontatie die wordt voorbereid.
Het recht op collectieve actie is een fundamenteel recht dat internationaal wordt erkend door het Europees Charter van Sociale Rechten en in de mensenrechtenverdragen. Het is opmerkelijk om te zien hoe in naam van Europese regels met sancties wordt gedreigd als Griekenland niet genoeg inspanningen doet om de publieke schulden af te bouwen, terwijl tegelijk internationaal erkende basisrechten zonder problemen met de voeten worden getreden.
Alle sociale verworvenheden, van het stemrecht over betaalbare gezondheidszorg tot betaald verlof, werden historisch bekomen door stakingsacties en andere collectieve acties. Het recht op collectieve actie afbouwen is onderdeel van de algemene aanval op alle sociale verworvenheden waarvoor onze ouders, grootouders en de generaties daarvoor gestreden hebben.
Met een rechtse federale regering zal het patronaat zich nog sterker voelen om over te gaan tot een aanval op het stakingsrecht. De afgelopen jaren werden al heel wat instrumenten in stelling gebracht, van mediapropaganda tot patronale leugens. We mogen hen niet toelaten om het verzet te ontwapenen, zeker niet op een ogenblik dat strijd meer dan ooit nodig is!
