Verwerp de valse ‘onderhandelingen’ – Organiseer democratische verdedigingscomités om de aanvallen af te wenden en de regering van CY Leung te verjagen
Analyse door Dikang, Socialist Action (Hong Kong)
Op vrijdag 3 oktober kenden de protestacties na zes dagen van bezettingen en confrontaties met de politie op het einde van een tweedaagse vakantie een dipje. De beweging voor meer democratie had het moeilijk door wat duidelijk gecoördineerde aanvallen op verschillende fronten waren. In de arbeidersbuurt Mong Kok, waar leden van Socialist Action erg actief zijn in de paraplu-protesten, kwamen criminele bendes (triads) en mensen van ‘Caring Hong Kong Power’ – een racistische rechtse regimegezinde groepering – samen om de bezetting gewelddadig aan te vallen. Tenten werden neergehaald en ze vielen barricades aan terwijl de politie toekeek. De politie stelde achteraf dat er op vrijdag 37 gewonden vielen, waarvan minstens 18 in Mong Kok waar ook 19 mensen werden opgepakt. De helft daarvan hadden volgens de politie een triad-achtergrond.
Er was een simultane en gelijkaardige aanval door een mengeling van figuren uit het criminele milieu en Peking-gezinde krachten tegen de bezetting in Causeway Bay op Hong Kong Island. Dat werd door de politie als excuus aangegrepen om de barricades en tenten op te ruimen in een poging om de bezetting te stoppen. Vrouwelijke betogers werden achteruit geduwd en bedreigd door de aanvallers. “Als je nog komt betogen, zal je seksueel lastig gevallen worden”. Er werd een nieuwe regeringsgezinde groep opgezet die blauwe lintjes draagt om de politie te steunen. Het wordt als tegenzet gezien voor de gele lintjes van de betogers. Dit is slechts het laatste van de vele ‘initiatieven van bezorgde burgers’, in feite frontorganisaties van de Chinese dictatuur van de CCP. Dit is een tactiek die al langer wordt toegepast onder de verkeerd gekozen naam ‘Eenheidsfront’. Er is een video die aantoont dat de politie aan een kantoor in Causeway Bay zelf blauwe lintjes uitdeelt aan een groep van voornamelijk iets oudere mannen die nadien in de aanval op de bezetting waren betrokken.
Het geweld van afgelopen vrijdag was duidelijk door de regering geïnspireerd. Het kwam na een aanval twee dagen eerder door een regeringsgezinde organisatie vanop het platteland (Heung Yee Kuk) tegen een stand van de pro-democratische vakbondsfederatie HKCTU. Zowat 10.000 leden van die vakbond zijn sinds maandag 29 september in staking in sectoren als het transport, onderwijs en diensten. De stakingsactie is deel van de huidige protestbeweging. Het georkestreerde geweld wordt ondersteund door een intensieve mediacampagne tegen de ‘chaos’ en de ‘economische lamlegging’ die aan de protestacties worden toegeschreven.
Op de centrale protestplaats aan de Admiralty, vlakbij de belegerde regeringsgebouwen, is het nu dringend nodig om ernstige zelfverdediging tegen de rechtse Pekinggezinde groepen te organiseren maar ook tegen nieuwe aanvallen door de politie. Er waren al confrontaties tussen de politie en betogers na provocaties van de politie. Vrijdagmorgen bijvoorbeeld vroeg de politiek de betogers om een doorgang toe te laten voor een ambulance met een zieke politieagent. Maar de doorgang werd gebruikt om vrachtwagens met traangas, rubberkogels en andere wapens binnen te brengen. Een journalist van CNN zag hoe donderdagavond containers in de regeringsgebouwen werden binnen gehaald waarbij het label op de containers melding maakte van rubberkogels.
Massale verdediging van bezetting op Mong Kok
Het politiegeweld heeft de kantoren van Chief Executive (een soort premier) CY Leung omgevormd tot een belegerd fort. Radicalere studentengroepen dreigden ermee om hier een bezettingsactie te houden. Dat kwam voort uit de groeiende frustratie van de meer radicale jongeren tegenover de poging van de regering om enerzijds het protest uit te zitten en anderzijds over te gaan tot gewelddadige aanvallen. Er is tevens een groeiende vrees dat de ‘gematigde’ leiders zullen proberen om de beweging te stoppen.
De aanvallen op de bezettingen waren duidelijk gecoördineerd, ze volgden een bijna identiek patroon en vonden gelijktijdig plaats op een ogenblik dat de bezettingsacties numeriek zwak stonden. De betogers betwijfelen niet dat de aanval op hun acties georganiseerd en geleid werd door de regering en de verantwoordelijken van de politie van Hong Kong wiens brutaal geweld op vreedzame betogers leidde tot de ‘paraplu-revolutie’ zoals de beweging nu bekend staat.
In Mong Kok waren er oproepen voor versterkingen om met de beweging opnieuw de controle op de regio te verwerven. Het aantal betogers groeide vrijdagavond snel aan tot zowat 10.000. Dat is een uitstekende reactie, zeker na de verklaringen van de ‘officiële’ leiders van de beweging – waaronder de Federatie van Studenten en de jongerengroep Scholarism (rond Joshua Wong) – die de mensen enkel opriepen om aan de centrale protestplaats aan Admiralty bijeen te komen. De mobilisatie om Mong Kok te verdedigen was een initiatief van de meer radicale en ‘onofficiële’ protestgroepen en gewone mensen.
Leden van Socialist Action zijn al jarenlang actief in de buurt van Mong Kok en speelden een actieve rol naast andere betogers om de bezetting in de eerste moeilijke uren in stand te houden. Vrijdag werden we aanvankelijk zwaar overtroffen door regeringsgezinde aanvallers, voor elke betoger waren er 20 tegenbetogers. De activisten moesten zich dan ook terugtrekken. Wat veel betogers vreemd vonden was de rol van de zogenaamde ‘nativisten’ – een los netwerk van groepen die vooral via het internet mobiliseren en een ‘anarchistische’ afkeer van alle partijen en ‘leiders’ koppelen met pro-onafhankelijkheidsstandpunten maar ook racisme tegen mensen uit het Chinese vasteland. Deze groepen waren actief in de bezetting van Mong Kok. Maar deze ‘activiteit’ was doorgaans gericht tegen andere groepen, vooral tegen Socialist Action. Onze straatmeetings of het uitdelen van pamfletten werden verstoord door deze activisten. Vrijdag waren ze opmerkelijk afwezig toen de regeringsgezinde krachten de bezetting aanvielen, terwijl dit de hele dag door het centrale nieuwsitem was.
Er begint bewijs op te duiken dat het Chinese regime in sommige netwerken van ‘nativisten’ is geïnfiltreerd. Afgelopen december botste een groep betogers van deze ‘nativisten’ op een eenheid van het Chinese leger in Admiralty. De betogers hadden een vlag uit de Britse koloniale tijd mee en riepen naar het Chinese leger dat ze uit Hong Kong weg moesten. Een lid van deze groep werd nadien ontmaskerd als lid van de CCP. Voor sommigen kan het tegenstrijdig lijken dat Peking de onafhankelijkheidsgroepen bewerkt en manipuleert, maar het Chinese regime staat nu eenmaal bekend voor zijn Machiavellistische methoden. De omvang van de Chinese betrokkenheid bij dergelijke groepen is niet duidelijk, maar Peking maakt wel gebruik van deze ‘nativisten’ die massale mediabelangstelling in China krijgen om de volledige beweging af te doen als ‘anti-Chinees’ om zo een grotere politieke repressie goed te praten.
Verschillende bezettingen
Sally van Socialist Action spreekt de betogers toeDe strijd om alle bezettingen te verdedigen is belangrijk. Het feit dat de beweging verschillende bezettingen voert, versterkt de slagkracht van de beweging zowel op economisch als zeker ook op politiek vlak. Bovendien zorgt het ervoor dat de beweging gemakkelijker kan omgaan met aanvallen door de politie. Het feit dat er op een bepaald ogenblik vier bezettingsplaatsen waren, was op zich een antwoord op het offensief van de politie op 28-29 september waarmee het regime de beweging probeerde te breken. Het was een schitterende en volledig geïmproviseerde tactische reactie van de betogers die de leiding van de politie direct op een verkeerd been zetten en de strategische problemen van de politie versterkten. Het plan van de politie om de beweging te stoppen baseerde zich op het idee van ‘Occupy Central’ (een campagne onder leiding van liberale professoren die evenwel nooit in de praktijk werd omgezet), met name een bezetting van één plaats. Dat is veel gemakkelijker om te omsingelen en neer te slaan.
Binnen de ‘paraplu-beweging’ neemt de druk toe vanuit delen van de leiding die het niet gemakkelijk hebben met het bestaan van zoveel protestsites. Het maakt het voor de zelfverklaarde leiders veel moeilijker om de beweging te controleren. De ‘gematigde’ burgerlijke pandemocraten die vandaag de dominante politieke kracht in de beweging zijn, waren bijna net zo hard van de omvang en de sfeer van deze beweging geschrokken als de lokale en de Chinese regeringen. Deze politici hebben massastrijd altijd vermeden, ze weten immers dat dit kan leiden tot radicalisering waarbij het aan hun controle ontsnapt.
“Op dit ogenblik betekent status quo verwarring”, stelde de voormalige leider van de Democratische Partij Albert Ho Chun-yan. Burgerlijke politici als Ho hebben in het verleden meermaals duidelijk gemaakt dat ze tegen massastrijd zijn en ze gaven geloofwaardigheid aan de overheidscampagne tegen ‘extremisme’ en ‘gewelddadig protest’. Dat was onder meer het geval toen pandemocratische politici betogers zoals lokaal parlementslid ‘Long Hair’ Leung Kwok-hung veroordeelden wegens het protest tegen een regeringsconsultatie in 2011. ‘Long Hair’ zat recent een maand in de gevangenis na gefabriceerde beschuldigingen in het kader van dit protest. Het vermeende ‘geweld’ in dit geval had betrekking op enkele kapotte bloempotten en schade aan een deur. Dat werd door de rechter niet eens toegeschreven aan ‘Long Hair’ die zelf op deze bijeenkomst het slachtoffer werd van geweld door een aanhanger van de regering. Toch worden dergelijke incidenten door de gematigde pandemocraten aangegrepen om het ‘gewelddadige protest’ te veroordelen, zeker bij de verkiezingscampagnes (voor de lokale raden in 2011 en het lokale parlement in 2012) waar er meer ‘radicale’ kandidaten aan deelnemen.
Het is niet verwonderlijk dat gematigden zoals Ho vandaag “verward” zijn door de nooit geziene massastrijd. Maar het is opmerkelijk dat de beweging in Hong Kong gekenmerkt wordt door duidelijke doelstellingen en vastberaden acties van de jongeren, studenten en gewone werkende mensen in de dagelijkse confrontaties met regering en politie.
De ‘gematigde’ pandemocraten willen tot een compromis komen, een “pragmatische oplossing”, waarbij enkel symbolische toegevingen worden gedaan terwijl de huidige dictatoriale regering gewoon blijft zitten (met of zonder CY Leung). Dit is geen agenda voor ‘volledige democratie’ zoals geëist wordt door de betogers en het kan dan ook leiden tot enorm ongenoegen.
De gewelddadige aanvallen op de massabeweging zijn onderdeel van de regeringsstrategie, waarvoor we eerder waarschuwden, om de druk op de ‘gematigde’ pandemocratische groepen zoals Occupy Central (OC) op te voeren om tot een ‘compromis’ te komen. De aanvallen zetten de gematigde leiders ook onder druk omdat het duidelijk maakt dat ze de beweging niet onder controle hebben. Ze zouden de beweging liefst opnieuw centraliseren op één plaats. Dat verklaart waarom ze zich wel uitspreken tegen het geweld en kritiek geven op de rol van de politie, maar tegelijk niet bereid lijken te zijn om de bezettingen en de verdediging van Mong Kok en Causeway Bay verder te zetten.
Onderhandelingen?
Op dit moment van strijd waarbij de aanvankelijke opgang van de beweging een tijdelijk plafond bereikt dat versterkt wordt door het gebrek aan een duidelijke strategie of echte leiding, is het onzeker waar de beweging naartoe gaat en welke eisen naar voor zullen komen. Een belangrijke vraag is de houding tegenover onderhandelingen.
Het is al vaak gebeurd dat massabewegingen in Hong Kong met lege handen achterbleven omdat de leiders niet democratisch gecontroleerd worden. Er zijn duizenden NGO’s actief rond bepaalde thema’s, maar er zijn geen echte massa-organisaties. Het ontbreekt vooral aan arbeidersorganisaties. De burgerlijke politici die de strijd voor democratie momenteel domineren willen geen revolutie – of het nu een ‘paraplu-revolutie’ of een andere is doet er niet toe – omdat ze de kapitalistische vrees voor een escalatie delen waarbij de eisen verder gaan dan die van een stem per persoon (burgerlijke democratie) maar ook ingaan tegen de rol van de grote bedrijven en banken die ons leven domineren. Maar al te vaak zijn de pandemocratische leiders in de val van valse dialoog met de dictatuur getrapt. Dialoog heeft maar één doel: de mensen van de straat halen zonder dat er een betekenisvolle verandering is.
Er is al verdeeldheid in de beweging rond deze kwestie. De belangrijkste studentengroepen verklaarden aanvankelijk terecht dat ze niet willen onderhandelen zolang CY Leung aan de macht is. Dat is een minimumpositie. Toen de regering aanbood om de leiders van het protest afgelopen donderdag te ontmoeten – een voorstel dat duidelijk was goedgekeurd of opgelegd vanuit Peking – voerden de ‘gematigden’ en de vooral de leiders van OC druk uit op anderen om ermee in te stemmen. Dit is verbonden met de angst van de pandemocratische politici dat ze de controle over de beweging verloren zijn.
De aanvallen in Mong Kok en Causeway Bay hebben deze ontwikkeling doorkruist. Er was massale druk op de studentenleiders om hun positie te wijzigen en niet met onderhandelingen in te stemmen. Ondertussen gaven leiders van OC aan dat zij wel onderhandelingen willen voeren. Hun inzet om de beweging van de straat te halen en naar de onderhandelingstafel te brengen, is onderdeel van het politieke DNA van deze gematigde pandemocraten. Ze willen de onderhandelingen gebruiken om een ‘morele overwinning’ uit te roepen waarbij ze stellen dat de massaprotesten “tijdelijk” worden opgeschort. Zo’n positie zou rampzalig zijn. Het zou een einde maken aan het enorme momentum van massastrijd en het zou het initiatief terug aan de regering geven.
Nood aan een nieuwe arbeiderspartij
Het succes van gelijk welke strijd en zeker van zo’n historische beweging kan afgemeten worden door concrete verworvenheden, niet door holle beloften. Dit betekent dat niets minder aanvaard kan worden dan de val van de corrupte regering van CY Leung en een weigering om een andere opvolger te aanvaarden dan iemand die door echte democratische verkiezingen is aangesteld en niet door een in Peking vastgelegd comité. Er mogen geen beperkingen zijn op wie kandidaat mag zijn. Wat ons betreft, betekent dit ook de vervanging van het huidige parlement door een echte volksvergadering met volledig verkozen leden die onderworpen zijn aan permanente afzetbaarheid en slechts het gemiddelde loon van een geschoolde werknemer krijgen. Net zoals in het recente Schotse referendum willen we dat de leeftijd om te stemmen op 16 wordt gebracht. Jongeren toonden de afgelopen dagen aan dat ze een centrale rol kunnen spelen in de politieke ontwikkelingen van de samenleving.
Socialisten zijn niet dogmatisch en wijzen onderhandelingen niet uit principe af. Er zijn heel wat gevallen van strijd op de werkvloer of sociale bewegingen waarbij socialisten deelnemen aan onderhandelingen. Maar ze zien er wel steeds op toe dat dit ondersteund wordt door de druk van massale actie. Onderhandelingen met deze regering die gestuurd wordt door de dictatuur en nooit haar macht en controle zal afstaan, vormen echter een recept voor een zekere nederlaag. Dat is zeker het geval indien de onderhandelaars dezelfde ‘gematigde’ figuren zijn wiens benadering van compromissen de afgelopen 30 jaar tot geen enkele stap vooruit geleid heeft.
Socialist Action wil als marxistische organisatie ook dienst doen als het geheugen van de arbeidersbeweging. We wijzen op de fouten uit het verleden, de geschiedenis van verraad in de strijd voor democratie in Hong Kong, om niet opnieuw dezelfde kansen te mislopen als in het verleden. De huidige massabeweging krijgt de aandacht van de hele wereld, zeker van arbeiders en jongeren. Er waren solidariteitsacties in heel de wereld, van de Filipijnen tot Groot-Brittannië. Op de officiële vakantiedag van 1 oktober waren er in Hong Kong 200.000 of meer mensen betrokken bij het protest.
Socialist Action speelt van bij het begin een actieve rol in de bezettingsbeweging en de scholierenstaking. We verbinden de strijd voor democratie met de strijd tegen het kapitalisme en vooral met de nood aan een nieuwe massale arbeiderspartij die vanuit de arbeiders en linkse lagen in deze beweging kan ontstaan. We hebben daar nood aan als antwoord op de dictatoriale macht van de elite van Hong Kong en het zou een instrument zijn om op te komen voor een socialistisch alternatief met democratische publieke controle op de banken en vastgoedbedrijven zodat de onhoudbare huisvestingskosten kunnen aangepakt worden, maar ook de enorme armoede, de lage lonen of de privatisering van de publieke diensten.
Geef de paraplu door aan China
Als een van de enige stemmen in deze beweging komt Socialist Action ervoor op dat de beweging uitbreiding kent in China. We doen dit door steun te geven aan de illegale arbeidersstrijd in de Chinese fabrieken of de strijd tegen overheidsrepressie. Dat is de enige realistische strategie om de dictatuur van de CCP een nederlaag toe te brengen. Nu vormt die dictatuur een schijnbaar onoverkomelijk obstakel voor democratie in Hong Kong, maar ook in China zelf natuurlijk. Veel protestgroepen, zeker de liberale zoals de Democratische Partij, wensen zich evenwel niet in te laten met de situatie in China omdat ze denken dat dit de dictatuur zal provoceren om een nog hardere positie in te nemen.
Zelfcensuur en pogingen om de twee strijdarena’s los te koppelen, versterken de positie van het Chinese regime in plaats van het te verzwakken. De ‘paraplu’ moet vanuit Hong Kong doorgegeven worden aan China. Hoe sneller dit gebeurt, hoe beter. Het vereist evenwel een programma gebaseerd op de belangen van de arbeiders en armen in zowel China als Hong Kong waarbij wordt ingegaan tegen de kapitalisten die sowieso sterk in het anti-democratische kamp ingebakken zitten.
Socialist Action heeft consistent gepleit voor massale protestacties die democratisch georganiseerd worden met verkozen actiecomités die open staan voor alle deelnemende groepen om de bezettingen te beheren en te coördineren met stakende arbeiders en studenten, om alle belangrijke beslissingen over toekomstige tactieken te nemen, ook inzake de opstelling tegenover eventuele toegevingen of voorstellen van de regering.
We kregen te maken met kritiek en bureaucratische pogingen om onze activiteiten binnen de democratiebeweging aan banden te leggen tijdens de 100.000 sterke beweging van scholieren in 2012. We waarschuwden toen voor een ‘kleine kliek’ in de leiding die alles beslist zonder een democratische aanpak. Dit bleek nochtans exact het beslissende probleem te zijn toen de beweging plots en zonder verklaring werd afgeblazen zonder dat het regeringsbeleid stopte.
Jammer genoeg is er vandaag een gelijkaardig gebrek aan democratische structuren. Het grotendeels spontane en de los georganiseerde bezetting kende een indrukwekkende energie en efficiëntie in de erste dagen. Maar dit model van massastrijd wordt nu getest door de regeringscampagne waarbij het protest botst op geweld. Dit geweld tegen de beweging maakt de kwestie van democratische organisatie des te dringender. Het kan enkel opgelost worden door direct actiecomités op te zetten in alle bezettingen, de mobilisatie te coördineren en vooral door zelfverdedigingsgroepen op te zetten en ook democratische comités in de scholen en op de werkvloer om de stakingsbeweging uit te bouwen. Deze comités moeten beslissen over tactieken en politieke antwoorden bieden op basis van open en democratische discussies. Enkel een volledig democratische beweging kan de regering een nederlaag toebrengen.
Socialist Action komt op voor:
- Weg met CY Leung!
- Geen valse onderhandelingen en holle beloften, volledige democratie nu!
- Steun aan en uitbreiding van de ‘paraplu-revolutie’. Bouw aan democratische actiecomités die de volgende stappen bespreken en zelfverdediging organiseren tegen het door de regering georkestreerd geweld!
- Verdergaan met de scholierenstaking! Voor een strijdbare onafhankelijke scholierenvakbond!
- Weg met de eenpartijdictatuur van de CCP! Weg met de kapitalistische tycoons die door de dictatuur beschermd worden!
- De strijd voor democratie is een klassenstrijd – we hebben een massale arbeiderspartij nodig die opkomt voor socialisme!
