De nieuwe slavendrijvers
IEDERE DAG werken tienduizenden interimarbeiders in de Belgische bedrijven. Het zijn meestal rechteloze arbeiders aangeworven met weekcontracten: het minste protest leidt tot het niet verlengen van het contract. We ontmoetten een interimarbeider die ons vertelde over zijn arbeidscondities. Aangezien hij moet werken om te kunnen leven, verkiest hij anonimiteit. We noemen hem René.
Interview door Guy Van Sinoy
Als we schrijven dat interimarbeiders superuitgebuit zijn, denken sommigen dat we overdrijven. Kun jij ons vertellen over je ervaringen?
René: "Een slechte ervaring waarover ik je kan vertellen, speelde zich af bij Mamma Lucia, een bedrijf in het industriepark van Nijvel dat industriële lasagna’s bereidt. Het eerste wat opvalt als je het bedrijf binnenkomt, is dat de meerderheid van de arbeiders interimmers zijn – wat illegaal is. Eigenlijk staat de wet enkel interimwerk toe om contractuele arbeiders te vervangen die ziek zijn of op verlof, of ook voor uitzonderlijk werk. Bij Mamma Lucia is de uitzondering de regel!
"Ten tweede weet je wel wanneer je binnenkomt, maar niet wanneer je terug het werk kunt verlaten. Er zijn geen vaste uren (wat ook illegaal is gezien de uurroosters vastgelegd moeten worden in het arbeidsreglement dat beslist wordt door de Ondernemingsraad, nvdr). Als je in de namiddagploeg zit, begin je om 14u. Maar je kan eindigen om middernacht, of zelfs om 2u of 4u ’s nachts, afhankelijk van de productiebehoeften."
Dat betekent dus soms werkdagen van meer dan 12 uur?
René: "Ik ben wel eens meer dan 14 uur na elkaar op het bedrijf geweest, maar zij rekenen niet op die manier. Mijn werk bestond erin klaargemaakte maaltijden die uit de machines komen te verpakken. Als de productiemachine vertraging oploopt, moeten we in de cafetaria wachten, maar zijn we niet betaald. Het kan gebeuren dat we een uur en een kwart in de cafetaria moeten blijven, zonder dat dit wordt beschouwd als arbeidstijd."
Het is een bedrijf uit de voedingssector. Wat is het uurloon?
René: "Het uurloon schommelt rond de 10 euro. De ploegenpremies zijn minimaal: na 22u. bedraagt de ploegenpremie 15%."
Waaruit bestond het werk?
René: "De klaargemaakte maaltijden komen van de lopende band en wij moeten ze met de hand in plastic verpakkingen steken, die nadien in een etiketteermachine verdwijnen. Het is behoorlijk stresserend werk omdat we het ritme van de band moeten volgen, rechtstaand met masker, laarzen en handschoenen."
Is er geen vakbond aanwezig in het bedrijf?
René: "Ik heb nooit een delegee gezien. Ik veronderstel dat het syndicale gewicht zeer zwak moet zijn, zoniet onbestaande, aangezien de meerderheid van de arbeiders interimmers zijn. Zonder de bedienden te tellen die in de bureaus werken, schat ik dat er een 100-tal arbeiders moeten zijn, waarvan 2/3 interimmers."
Gezien de arbeiders in contact komen met voedingsmiddelen veronderstel ik dat de interimmers een medisch onderzoek moeten ondergaan om te zien of ze geen besmettelijke ziekten hebben – dat is wettelijk voorzien.
René: "Ja, dat is mogelijk, maar ik heb nooit een medisch onderzoek moeten ondergaan. Ze vroegen me enkel om propere handen te hebben!"
Waar vinden we die pizza’s en lasagna’s in de handel?
René: "Je zult lachen, want het is hetzelfde product dat verpakt wordt onder verschillende merknamen: Mamma Lucia, Carrefour, GB. We stoppen de lopende band, veranderen het soort etiketten en zetten dan de band terug in werking."
Je werd per week tewerkgesteld?
René: "Het is zelfs nog erger, omdat ze dagcontracten opstellen. Tijdens een week worden 4 dagcontracten opgesteld, omdat we dikwijls op vrijdag niet werken. Het is echt flexibiliteit op volle toeren!"
