We waren met ongeveer 7.000 op de syndicale meeting in Brussel georganiseerd door het gemeenschappelijk vakbondsfront. De actie was gericht tegen de plannen van de rechtse regering die gevormd wordt. Die “luistert maar naar één kant, de rechterkant, om enkel te horen wat de patroons zeggen”, verklaarde een spreker op het podium. Er werd ingegaan tegen het geplande beleid, maar de actie was ook een eerste stap in het organiseren van het verzet tegen de nooit geziene frontale aanval op de sociale zekerheid en de arbeidersbeweging die door de kamikazecoalitie in de steigers wordt gezet.
Verslag door Nico
Een verhoging van de leeftijd voor vervroegd pensioen, aanvallen op de lonen, antivakbondsmaatregelen, dwangarbeid voor werklozen,… Het is een echte sociale ramp die voorbereid wrodt. Volgens een rapport van het Federaal Planbureau heeft het strikt opvolgen van de Europese besparingsproject harde gevolgen, er zouden maar liefst 47.000 jobs door verloren gaan. Vanop het podium werd dit cijfer uiteraard aangehaald door de syndicale sprekers. Een ander cijfer: een indexsprong zoals voorgesteld door de rechtse coalitie zou voor een jonge werkende over zijn of haar volledige loopbaan neerkomen op een inkomensverlies van 20.000 euro!
“Laat de rijken de crisis betalen”
Deze slogan werd enthousiast meegeroepen door de aanwezigen voor de sprekers van het ABVV, ACV en ACLVB het woord namen. Het klopt dat er wel degelijk middelen aanwezig zijn. De kapitalistische elite heeft middelen genoeg, wat overigens een uitdrukking is van de enorme transfer van rijkdom van de gemeenschap naar de allerrijksten, de grote patroons, speculanten en beroepsaandeelhouders. De 10% rijksten in ons land zijn goed voor 44% van de totale rijkdom terwijl 15% van de bevolking onder de armoedegrens leeft (en zonder sociale zekerheid zou dat 42% zijn).
Op de bijeenkomst werd meermaals gezegd dat dit nog maar het begin is. “Het verzet begint vandaag”, verklaarde ABVV-voorzitter Rudy De Leeuw. Marc Leemans van het ACV besloot zijn toespraak als volgt: “We zullen elkaar snel terugzien.” De herfst zou wel eens heet kunnen worden. We moeten dan ook de discussie aangaan over hoe we onze collega’s zo goed mogelijk kunnen informeren, sensibiliseren en mobiliseren rond een strijdbaar actieplan waarmee we het besparingsbeleid in al zijn vormen kunnen stoppen.
Geen Thatcher in België! Voor een info- en actieplan, voor de opbouw van een massabeweging!
We kunnen enkel maar vaststellen dat de ‘sociale vrede’ ons weinig oplevert en door het andere kamp stelselmatig wordt doorbroken. Het is tijd dat we ons verzet tegen de patronale arrogantie organiseren, aan woede ontbreekt het niet.
LSP nam aan het syndicale protest deel met tientallen militanten. We verdeelden ons pamflet met voorstellen om de strijd te organiseren, maar maakten van de gelegenheid gebruik om de sfeer onder de syndicalisten op te meten. Daarbij viel op dat velen al merken hoe hun patroons zich gesterkt voelen door de regering-in-vorming.
Zo vertelden arbeiders van een call center ons hoe de problemen op hun werkplaats zich opstapelen met premies die niet betaald worden, willekeurige afdankingen,… De toenemende werkdruk was eveneens een thema dat veel aan bod kwam bij de aanwezigen. Een delegatie van arbeiders van Delhaize herinnert er aan dat hun strijd tegen de plannen om 2500 collega’s af te danken nog lang niet voorbij is. De stakers van BM&S hadden een stand met een petitie om hun strijd voor de reïntegratie van hun 5 collega’s te ondersteunen. “On lâche rien” (we laten niets passeren), staat op hun spandoek. Het is een belangrijke boodschap: we moeten het verzet organiseren zodat we geen centimeter ruimte laten voor het patronale offensief. We moeten onze sociale verworvenheden verdedigen en opkomen voor bijkomende verworvenheden.
We verdeelden enkele duizenden pamfletten die nadruk legden op enkele voorstellen om het rechtse beleid af te blokken en een krachtsverhouding in ons voordeel uit te bouwen via een massabeweging.
“Waarom geen informatiecampagne, met degelijke argumentatie, pamfletten en affiches om collega’s op de werkvloer aan te spreken en te motiveren. Liefst met een concreet ordewoord zodat we gezamenlijk reageren en niet alle richtingen tegelijk uitgaan. Dat kan een nationale betoging of meerdere provinciale betogingen en meetings zijn om de strijdvaardigheid te meten. We kunnen er algemene vergaderingen tijdens de werkuren op de werkvloer aankondigen. Daar kan dan een actieplan ter discussie worden voorgelegd, met provinciale beurtstakingen en betogingen die uitmonden in een nationale 24 of 48 urenstaking. Als de regering tegen dan nog niet toegegeven heeft of gevallen is, kan een week later op algemene vergaderingen op de werkvloer de idee van een dagelijks hernieuwbare staking worden voorgelegd, gestemd en georganiseerd.
“De algemene stakingen van 1993, van 2005 en van 30 januari 2012 waren er niet op gericht de regering te doen vallen. Ieder mogelijk alternatief leek toen nog rechtser dan de zittende regering. Dat argument is nu van de baan. Maar het betekent nog niet dat de vakbeweging zich in de armen moet gooien van de tripartite of de alternatieve coalities in Brussel en Wallonië. Die blijven wel van de symbolen af, maar hun strategie is die van de vorige federale regering: besparingen waarvan de scherpe kantjes zijn afgevijld in de hoop erger te voorkomen.”
Welk programma?
Er werd nog nooit zoveel rijkdom geproduceerd als vandaag. Wij zijn niet de enigen die dat vaststellen. Op het podium waren er verschillende sprekers die nadruk legden op fiscale rechtvaardigheid. “Een vermogensbelasting kan 6 miljard euro opleveren en er gaat zowat 20 miljard euro verloren door fiscale fraude”, werd er gesteld.
Ook LSP wil rechtvaardiger fiscaliteit, maar kapitaalbezitters en huiseigenaars zullen de toegenomen fiscale druk doorrekenen aan consumenten, werknemers of huurders. Enkel de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder democratische controle door de gemeenschap biedt daaraan garanties. We willen een einde aan dit voorbij gestreefd systeem van privaat bezit en winstbejag en een modern democratisch socialisme met vrij gebruik van kennis en middelen ten behoeve van allen.
We moeten een einde maken aan dit achterhaalde systeem van de private eigendom van de productiemiddelen en de winsthonger – het kapitalisme, dat ons enkel ellende en besparingen te bieden heeft. Wij denken dat de concrete strijd vandaag moet verbonden worden aan de verdediging van het project van een democratisch socialistische samenleving waarin de de kennis en de beschikbare middelen beheerd worden in het belang van iedereen en met respect voor het milieu. Dit kan op basis van een democratische planning van de productie.
- Volledig herstel van de index, vrije loonsonderhandelingen en een minimumloon van 15€ bruto/uur
- Geen ondermijning van de arbeidscontracten door onderaanneming, interim of andere precaire banen
- Handen af van het statuut van de openbare ambtenaren, geen afbouw van de openbare diensten, geen privatisering en liberalisering, insourcing in plaats van outsourcing
- Herstel brugpensioen, handen af van het vervroegd pensioen en eindeloopbaansystemen met ADV
- Optrekken van de pensioenen tot minimum 75% van het laatst verdiende loon met een minimum van 1500€ per maand
- Stop jacht op werklozen, geen degressiviteit, geen gemeenschapsdienst, maar volledige tewerkstelling door een veralgemeende arbeidsduurverkorting tot 32u/week zonder loonverlies met bijkomende aanwervingen
- Voor een strijdbaar info- en actieplan dat democratisch wordt opgemaakt
- Nationalisatie onder arbeiderscontrole en –beheer van bedrijven die overgaan tot collectieve afdankingen
- Onteigening en nationalisatie onder arbeiderscontrole en –beheer van de sleutelsectoren van de economie (financiën, energie, staal,…)
- Voor een socialistische samenleving
