Op vrijdag 9 december kwamen in Ierland meer dan 100.000 mensen op straat tegen de ontslagen en de uitbuiting van migrantenarbeiders bij Irish Ferries. Het is 25 jaar geleden dat er nog dergelijke arbeidersbetogingen in Ierland plaatsvonden. De acties zijn dan ook een uitdrukking van de algemene woede die er al enige tijd is in Ierland, als reactie op de aanvallen op de rechten en verworvenheden van de arbeiders.
Luk Janssens
Maar het bleef niet bij een betoging, de hele vloot lag stil als gevolg van acties van het scheepspersoneel en solidariteitsacties. Deze acties kwamen er nadat het management personeel onaangekondigd wou vervangen en nadat er plannen circuleerden om de vloot voortaan onder Cypriotische vlag te laten varen (en Cypriotische lonen in te voeren). Hierdoor zouden personeelsleden die lid zijn van de vakbond, vervangen worden door niet-gesyndiceerd personeel en vooral door migranten die zouden werken aan 3,60 euro per uur.
Ondanks de grote steun bij de bevolking, meer dan 100.000 betogers, slaagde de vakbondsleiding erin om op 14 december een slecht akkoord te sluiten met Irish Ferries. De vakbondsleiding verklaart dat het akkoord binnen “de grenzen van het fatsoen” blijft. Het akkoord geeft Irish Ferries de kans om personeel te ‘out-sourcen’ naar een onderaanneming.
De arbeiders die nu in dienst zijn, zullen volgens het akkoord aan dezelfde voorwaarden blijven werken. Nieuwe arbeiders daarentegen, zullen slechts het minimumloon (7,65 euro per uur) krijgen en slechtere arbeidsvoorwaarden. Irish Ferries zal onder Cypriotische vlag varen. De vakbonden beloofden 3 jaar sociale vrede.
Ondanks het slecht akkoord, is het duidelijk dat de stakingsacties en de betogingen ertoe hebben geleid dat Irish Ferries niet haar volledige agenda kon doorvoeren. Het voorstel om Litouwse migranten aan 3,60 euro per uur tewerk te stellen, komt er niet door.
Een beter akkoord was mogelijk geweest. In de plaats van verder te bouwen op de betogingen met 100.000 deelnemers, organiseerde de vakbondsleiding geen algemene 24-urenstaking maar sloot ze een akkoord met het patronaat om het ‘sociale partnerschap’ te redden. Dit toont aan dat een georganiseerde linkse oppositie binnen de vakbonden nodig is.
