Drie jaar geleden landden de Amerikaanse mariniers in Irak in naam van de “democratie” en de “strijd tegen het terrorisme”. Zoals iedereen weet, was de zogenaamde aanleiding het vermeende bezit van massavernietigingswapens door Irak. Wapens die mogelijk klaarstonden om aanvallen op Westerse landen uit te voeren.
Simon Hupkens
Hiervan werd echter nooit een spoor teruggevonden. En de belangrijkste deelnemers aan de coalitie tegen Irak hebben sindsdien, volgend op druk van de bevolking, moeten toegeven dat ze er nooit zijn geweest. Het is dus in naam van een leugen van de Amerikaanse, Britse, Australische, Italiaanse, Poolse, … regeringen dat zo’n 150.000 à 200.000 slachtoffers zijn gevallen onder de Iraakse bevolking, dat 2.200 Amerikaanse soldaten de dood vonden en 3.500 mariniers gewond of verminkt naar hun land zijn teruggekomen.
Het is in naam van die leugen dat soldaten en burgers blijven sterven terwijl de infrastructuur van het land (hospitalen, scholen, elektriciteitscentrales,… ) wordt vernietigd en mensen zich in een situatie bevinden zonder levensmiddelen, zonder werk en zonder perspectieven.
Wij hebben nooit beweerd dat het regime van Saddam Hoessein een voorbeeld van democratie was. Onze kameraden van de arbeidersbeweging in Irak, die decennialang in de gevangenissen van het regime opgesloten zaten, weten dat maar al te goed. Maar de balans van 3 jaar bezetting door de “bevrijdingstroepen” is zeker evenmin een geslaagd voorbeeld van democratie. Overtredingen van de mensenrechten door het leger zijn er schering en inslag, gaande van illegale detenties tot martelpraktijken.
Voor velen is het evident dat deze oorlog slechts een voorwendsel was om de natuurlijke bronnen van Irak, olie voorop, toe te eigenen om ze daarna te verkopen aan die investeerders die het dichtst staan bij de regering-Bush. De Iraakse arbeiders zullen geen cent zien van de winsten die uit de ontginning van die bronnen worden gehaald. En dat ondanks het feit dat zij het zullen zijn die de petroleum bovenhalen, raffineren en op de supertankers naar de VS laden.
Iedereen betaalt voor deze oorlog: de Irakezen met hun leven, Amerikaans mariniers ook met hun leven of psychologische trauma’s, de Amerikaanse bevolking met hun belastinggeld en iedereen ter wereld aan de benzinepomp of in de factuur van de stookolie.
De enige winnaars tot op vandaag zijn de wapenindustrie en de 5 grote oliemultinationals, die hun winsten in 2005 zagen stijgen tot meer dan 100 miljard dollar.
De oorlog zelf heeft al meer dan 235 miljard dollar gekost. Ter vergelijking: voor de hulpoperatie na de aardbeving in Pakistaans Kasjmir, waar een kleine 100.000 doden vielen, vroeg de VN 550 miljoen dollar en had het moeite om het geld bijeen te krijgen.
Het is duidelijk dat er vele middelen aanwezig zijn in deze wereld. Binnen een kapitalistische wereld worden ze enkel benut om de rijken rijker en machtiger te maken.
Ver van het land te stabiliseren, heeft de bezetting een sterke terugkeer van de conservatieve stromingen in Irak teweeggebracht. Van de gewapende bendes van de sjiietische leider Al Sadr tot de kamikazes van Al Qaeda. De meest reactionaire politieke islam is er aan het werk om ieder progressief verzet te elimineren. Ze vermoorden vakbondsmilitanten, ondermijnen de vrouwenrechten en stellen onzekerheid en religieuze onverdraagzaamheid in.
Temidden van deze crisissituatie zijn initiatieven ontstaan die zich verzetten tegen het Amerikaanse imperialisme en tegen het religieuze fanatisme. De militanten van deze formaties hebben nood aan steun van de westerse arbeidersbewegingen om hun reusachtige taak te realiseren: Irak bevrijden van religieuze oorlog, bezetting en kapitalisme.
Daarom roepen we op om op 19 maart de straat op te trekken en te betogen voor een terugtrekking van alle buitenlandse troepen: Out now! Die dag zullen er over heel de wereld massale anti-oorlogsprotesten plaatsvinden. Afspraak in Brussel 19/3: 14u Noordstation.
