H
ieronder publiceren we enkele foto’s van het piket deze ochtend op de campus van Aalst van het Algemeen Stedelijk Ziekenhuis. Tegen 8 uur vanochtend was dat al aangedikt tot ruim 60 deelnemers, goed voor bijna 20% van het betrokken personeel. Dan moest ondergetekende het piket verlaten. Maar aangezien die ochtend nog een ontmoeting met de directie op de agenda staat, veronderstel ik dat nog meer personeelsleden het piket zullen vervoegen. In hun zakken zitten en aan hun verlof knibbelen terwijl de directie zich royale bonussen toekent, dat pikken ze hier niet zomaar.
Eric
Van symboliek kennen ze wat in Aalst. Het wantrouwen tussen werknemers en werkgevers is er altijd wat groter en explicieter geweest dan elders, dat dateert al van het begin van de vorige eeuw. Toen leverden de beginnende socialistische beweging en de aanhangers van priester Daens een heroïsche strijd tegen de ultrareactionaire Charles Woeste, diens politie en diens private stoottroepen. Woeste beschouwde het werkvolk als ongeciviliseerde barbaren.
De methodes (en de taal waarin) zijn intussen veranderd, maar de gedachten zijn ongeveer dezelfde gebleven. Zo kon N-VA burgemeester D’Haese niet nalaten om het piket onder politiebegeleiding te komen schouwen. Je weet maar nooit dat die brutale stakers – ongetwijfeld een samenraapsel van dronkaards, lichtekooien, vechtersbazen en een aantal beroepsagitatoren – patiënten, werkwilligen en mijnheer den doktoor zouden durven molesteren. Burgemeester D’Haese liet zich daarbij assisteren door ASZ-voorzitster Daisy Van Gheit, ooit SP.a maar daar vertrokken met een rechtse afsplitsing die deel uitmaakt van het stadsbestuur.
Zodra hij de kans kreeg vertelde D’Haese er voor de camera dat het bestuur al 6 keer met de vakbonden gepraat had en dat het dus fout was de directie ervan te beschuldigen dat ze niet wou onderhandelen. Maar ook de werknemers kennen de Aalsterse traditie: kalm, maar niet zonder ironie, dienden ze de burgemeester van antwoord. Praten is wat anders dan onderhandelen en zodra de secretaris er is, zal de delegatie de oefening om te “onderhandelen” nogmaals hernemen.
Op het piket waren ook enkele werknemers en afgevaardigden van de VZW aanwezig. Die werd destijds kleinschalig opgericht door enkele geneesheren die eigen personeel aan door henzelf bepaalde condities verkozen boven het personeel van het ziekenhuis. Van de infrastructuur, de administratieve en de technische ondersteuning wilden ze wel dankbaar gebruik blijven maken. Intussen werkt evenveel personeel voor de VZW als er voor het ziekenhuis zelf werken, maar dat personeel heeft minder arbeidsduurverminderingsdagen en moest al eerder inleveren op de tweede pensioenpijler. Uiteraard tracht de directie de verschillende personeelscategorieën maximaal tegen elkaar uit te spelen. Over de eigen voordelen, inclusief city-trip naar Milaan, zwijgt ze, maar de ‘privilegies’ van het ziekenhuispersoneel tegenover dat van de VZW’s is haar stokpaardje. Gezamenlijke strijd van alle personeelscategorieën voor de bast mogelijke condities voor iedereen is de enige manier om tegen die verdeeldheid in te gaan. Misschien moeten de vakbondsvertegenwoordigingen vanaf nu telkens een collega van de andere structuur uitnodigen op hun vergadering zodat ze beter rekening kunnen houden met de specifieke wensen van iedereen.
