Dossier door Elise (Charleroi) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Op 27 juli waren er ongeveer 10.000 aanwezigen in Brussel op een betoging tegen de oorlog in Gaza. Minder dan een maand later waren er opnieuw 5.000 betogers tegen de Israëlische staatsterreur. Deze betogingen en de vele lokale acties in ons land tonen de verontwaardiging en de groeiende steun voor het lot van de Palestijnen. De woede van de publieke opinie kwam snel tot uiting na het begin van het laatste offensief van het Israëlische leger vanaf 8 juli. De regering-Netanyahu gebruikte de moord van drie Israëlische tieners als excuus voor een grootschalige militaire interventie in Gaza. Sinds het begin van het offensief vielen bijna 2.000 Palestijnse doden, waaronder heel wat kinderen en jongeren. Met een gemiddelde leeftijd van 17 jaar onder de 1,8 miljoen inwoners van Gaza is dat niet verwonderlijk. Ongeveer een half miljoen mensen moest hun huis verlaten.
Volgens de Israëlische regering was de aanval nodig om de militaire kracht van Hamas en de raketaanvallen vanuit Gaza te stoppen. In werkelijkheid zal deze golf van geweld door het Israëlische leger de wanhoop onder de Palestijnse bevolking enkel maar versterken. Het zal de roep naar wraak doen toenemen en het vergroot het risico op terreuraanslagen op Israëlische burgers. Het offensief in Gaza heeft reeds geleid tot meer dan 60 Israëlische doden, bijna allemaal soldaten en meer doden dan het aantal slachtoffers als gevolg van de raketten van Hamas en andere Palestijnse milities de afgelopen jaren.
De onderhandelingen bieden weinig hoop. De Israëlische regering eist immers een totale demilitarisering van Gaza door Hamas als voorwaarde voor een vredesakkoord, terwijl Israël zelf wel de eigen militaire agressiemiddelen intact zou houden. De eisen van Hamas en de Islamitische Jihad hebben vooral betrekking op het opheffen van de blokkade van Gaza en het stopzetten van de Israëlische agressie. Deze eisen zijn voor de regering-Netanyahu onaanvaardbaar. Die regering voert een prestigestrijd om zichzelf voor te doen als de enige garantie op veiligheid voor de Israëlische bevolking.
Zelfs indien er uiteindelijk een langer bestand wordt onderhandeld, zijn de levensomstandigheden voor de Palestijnse bevolking bijzonder slecht als gevolg van de vernietigingen van de afgelopen maanden. Er is een tekort aan drinkbaar water, elektriciteit, de riolering is aangetast, een derde van de ziekenhuizen is verwoest,… Het gevaar van ziektes neemt toe en de bevolking wordt met een ernstige humanitaire crisis geconfronteerd.
Rol van de imperialistische machten
Tegenover deze crisis aarzelen de Westerse regeringen om standpunt in te nemen. Het is te zeggen, deze landen doen moeite om hun lucratieve banden met Israël wat te verstoppen. Het Witte Huis sprak zich voorzichtig uit tegen de aanvallen van het Israëlische leger op VN-scholen, maar tegelijk wordt de enorme economische en militaire hulp aan Israël niet in vraag gesteld. De VS is mee verantwoordelijk voor de creatie van een van de machtigste legers ter wereld. In Groot-Brittannië wordt de lucratieve wapenhandel gebruikt om het pro-Israël standpunt van premier Cameron goed te praten.
Om de Palestijnen te verdelen en de nederzettingen verder uit te bouwen, heeft het Israëlische regime in het verleden de radicalisering en opkomst van islamistische krachten als Hamas of Islamitische Jihad in de hand gewerkt. Eens te meer worden de imperialistische machten geconfronteerd met een monster van Frankenstein dat ze zelf creërden. In Irak en Syrië, aan de grenzen met Israël, zaaien milities van de Islamitische Staat terreur en bedreigen ze de belangen van de westerse machten in de regio. Ironisch genoeg vinden deze milities hun oorsprong in het soennietisch verzet tegen de Amerikaanse invasie in Irak in 2003 en werden ze een tijdlang gefinancierd en bewapend door Turkije, Saoedi-Arabië en Quatar en dit met de steun van de VS die in deze milities een mogelijkheid zagen om het regime van Assad te verzwakken en een toekomstige vijand voor Iran te creëren.
De Palestijnse bevolking moet niets verwachten van de imperialistische machten. De strategie van Hamas baseert zich nochtans op allianties met Arabische machten. Deze strategie toonde haar beperkingen. Zo verloor Hamas de Egyptische steun toen de Moslimbroeders van de macht verdreven werden door het leger van Sissi. Ook verloor Hamas de steun van Syrië en Iran omdat het weigerde om het regime van Assad te ondersteunen. De strategie van raketaanvallen op Israël levert evenmin iets op. Het zorgt er integendeel voor dat het Israëlische regime haar militaire politiek aan de eigen bevolking verkocht krijgt en het ondermijnt de mogelijke steun van de gewone Israëlische bevolking voor de Palestijnen.
Reeds in de jaren 1980 baseerde de PLO (Palestijnse Bevrijdingsorganisatie) van Yasser Arafat zich op de Arabische landen om van buitenaf een gewapende bevrijdingsstrijd te voeren. De steun van de Arabische landen is echter steeds met de eigen economische belangen verbonden. Zo onderhandelde de koning van Jordanië in het geheim met Israël om de Westelijke Jordaanoever in te palmen aangezien hij meende dat dit een provincie van zijn koninkrijk was. Deze strategie heeft de Palestijnse strijd niet vooruit geholpen en het kwam in 1987 tot een massale opstand met de eerste intifada.
Enkel massale acties kunnen het bloedbad stoppen
In 1987 leidde de eerste intifada tot een situatie van dubbelmacht in de Palestijnse gebieden die aan de controle van de Israëlische regering en de Palestijnse gemeentebesturen ontsnapte. De macht lag in handen van de volkscomités die verkozen werden in de steden, dorpen en vluchtelingenkampen.
De beweging werd niet doorgezet waarop de PLO van Arafat het initiatief terug in handen kreeg en de Palestijnse Autoriteit kon opzetten. Dat heeft Israël evenwel niet gestopt om nieuwe nederzettingen te bouwen. De impasse leidde tot de tweede intifada in 2000, een beweging die werd gedomineerd door zelfmoordaanslagen door Hamas waarbij er geen massale betrokkenheid of democratisch beslissingsproces was.
In 2011 zagen we hoe massabewegingen van werkenden en jongeren in Noord-Afrika in staat waren om dictaturen ten val te brengen, zelfs indien het om machthebbers ging die al decennialang de steun van de imperialistische machten genoten. De Palestijnse bevolking kan eveneens slechts op de eigen krachten rekenen en kan versterkt worden door solidariteit en steun van de gewone Israëlische bevolking die eveneens een einde van het conflict wil. Op 26 juli was er nog een anti-oorlogsbetoging met 6.000 aanwezigen in Tel Aviv, midden augustus waren dat er al bijna 10.000. Het toont het potentieel voor massabewegingen in de regio.
De wereld staat in brand
Onder het kapitalisme kunnen nationale minderheden niet rekenen op het einde van hun onderdrukking.
De winsthonger die eigen is aan dit systeem gaat regelrecht in tegen de democratische rechten van verschillende minderheden, waaronder taalrechten. In een periode van kapitalistische crisis nemen de inter-imperialistische spanningen sterk toe, wat leidt tot een veelvoud aan lokale conflicten. Iedere imperialistische macht maakt daarbij gebruik van nationale of etnische verschillen om de eigen belangen te verdedigen, desnoods op militaire wijze.
Dat zien we ook in Oekraïne waar de rechten van de Russisch sprekende bevolking door Poetin als excuus worden gebruikt om de economische en strategische belangen van Rusland, met onder meer de gastoevoer aan Europa via Oekraïne of de marinebasis op Krim, te versterken. De Europese Unie speelt ondertussen in op anti-Poetingevoelens onder de Oekraïnse bevolking om haar greep op het land en de regio te vergroten. De imperialistische spanningen die eigen zijn aan het kapitalisme en nu leiden tot een handelsoorlog tussen Rusland en de EU leiden onvermijdelijk tot ellende voor de massa’s.
De Socialistische Strijdbeweging, onze zusterorganisatie in Israël/Palestina, verdedigt niet alleen het einde van de blokkade van Gaza en de Israëlische aanvallen, maar komt ook op voor onafhankelijke arbeidersorganisaties in Palestina en Israël en voor massastrijd van de Palestijnen onder hun eigen democratische controle om het recht op zelfbeschikking af te dwingen en uiteindelijk een onafhankelijke socialistische en democratische Palestijnse staat te kunnen vormen naast een socialistisch Israël in het kader van de strijd voor een socialistisch Midden-Oosten.
