Homans versus de sociale huurders

Hoe pak je de wachtlijsten voor sociale huisvesting aan? Er zijn twee opties, de meest logische is door meer sociale huisvesting aan te bieden en de andere optie is door mensen uit hun sociale huisvesting te zetten.

Kersvers Vlaams minister Liesbeth Homans (N-VA) zet haar Antwerpse provocatiekoers verder en haalde meteen uit naar mensen in sociale huisvesting die daar geen recht op zouden hebben omdat ze teveel verdienen of… omdat ze overlast bezorgen.

Het is een gekende techniek: het opzetten van de ene sociale huurder tegen de andere, hypothetische of bijzonder geïsoleerde gevallen eruit lichten om vooral niets te moeten doen aan de algemene tekorten. Overgoten met een saus van willekeurige repressie is het recept voor een typisch N-VA-aankondigingsbeleid compleet.

In 2013 nam de gemiddelde huurprijs voor een appartement in Vlaanderen met 15% toe – een pak meer dan de lonen en uitkeringen. Voor een huis stegen de huurprijzen met 3,5%. Het afbouwen van de woonbonus zal het kopen van een huis of appartement moeilijker maken, waardoor de huurmarkt aan belang wint.

De overheid kan de algemene huurprijzen naar beneden trekken door zelf voldoende sociale huisvesting aan betaalbare prijzen aan te bieden. De Vlaamse regering wil daar echter niet van weten. In plaats van iets te doen aan de lange wachtlijsten – er staan ongeveer 100.000 Vlamingen op een wachtlijst voor een van de ongeveer 150.000 sociale wooneenheden – richt Homans het vizier op de sociale huurders.

Wie te veel verdient of voor overlast zorgt, kan binnenkort na 3, 6 of 9 jaar uit de sociale woning gezet worden. “De overheid moet een springplank bieden, geen hangmat”, verklaarde een liberaal parlementslid. Het maakt duidelijk hoe Homans en haar neoliberale collega’s tegenover sociale huisvesting staan: iets dat beperkt moet worden tot een vorm van tijdelijke noodopvang.

Wie vandaag in een sociale wooneenheid leeft, kan daar blijven. Wie meer verdient, betaalt ook meer. Maar er is een woonzekerheid waarbij sociale huurders niet om de paar jaar gedwongen worden om te verhuizen en hun vrienden en buren achter te laten.

Eens te meer probeert Homans een sociaal zwakkere groep te stigmatiseren als profiteurs. Nochtans blijkt dat slechts 8% van alle sociale huurders een inkomen heeft dat boven de inkomensgrens voor een sociale woning ligt, in Antwerpen gaat het om slechts 5%. In Vlaanderen vallen er naast de bestaande sociale huurders nog eens 240.000 mensen onder de inkomensgrens voor een sociale woning.

Met deze Vlaamse regering krijgen immobiliënspeculanten vrijspel om de huurprijzen verder de hoogte in te jagen en wonen voor een groot deel van de bevolking nog meer onbetaalbaar te maken. Als antwoord hierop is er nood aan een publiek programma om de sociale huisvesting drastisch uit te breiden, te beginnen met het wegwerken van de huidige wachtlijsten.

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie