Artikel overgenomen vanop blokbuster.be
Er was weinig mediabelangstelling voor het nieuws dat er een eerste kandidaat opduikt voor het voorzitterschap van het Vlaams Belang. Het is al langer geweten dat Gerolf Annemans zich in het Europees Parlement terug trekt. Hij werd daar nipt verkozen en kan er een mooi pensioen opbouwen.
De zoektocht naar een nieuwe voorzitter voor het Vlaams Belang is niet evident. De jonge generatie weegt licht en de echte baas van de partij, Filip Dewinter, twijfelt om ook effectief de voorzittersfunctie uit te oefenen. Het vacuüm werd door Freddy Van Gaever aangegrepen om zijn kandidatuur publiek te lanceren. Welke betere gelegenheid dan de IJzerwake, de jaarlijkse hoogmis van de steeds grijzer wordende radicale Vlaams-nationalisten, om dit nieuws te lanceren?
Van Gaever draait al enige tijd mee in het Vlaams Belang en was voorheen achter de schermen een belangrijke financiële steun voor het Vlaams Blok. De voormalige zakenman was met wisselend succes actief in de luchtvaartsector en nadien met eveneens wisselend succes politiek actief. De 76-jarige moet het Vlaams Belang op een vernieuwing voorbereiden en wil een jaar aanblijven om nadien een echt nieuwe voorzitter te lanceren.
Inhoudelijk staat Van Gaever voor een harde neoliberale lijn. Hij liet zich onder meer opmerken met zijn voorstel om de werkloosheidsuitkering in de tijd te beperken tot vier maanden. Deze verklaring werd door de partijleiding tegengesproken en in de laatste verkiezingscampagne deed het Vlaams Belang een poging om zich ‘socialer’ dan de N-VA te profileren, onder meer met de stelling dat de partij de werkloosheidsuitkering niet in de tijd wil beperken omdat dit een asociale maatregel zou zijn. Begin jaren 1990 stond dit voorstel nog in het VB-programma. In 2006 stelde Van Gaever voor dat een werkloze de eerste maand 100% van zijn laatst verdiende loon krijgt en daarna 75%, 50%, 25% en na vier maanden niets meer. Op een partijbijeenkomst in 2004 stelde hij dat werklozen niet willen werken. “Als ik zonder werk val, dan heb ik binnen de tien minuten een job. Ze willen niet werken”. Niet verwonderlijk dat de man grote fan is van de vrije markt. “Er is niets eerlijker dan een vrije economie, waar iedereen vrij is, waar iedereen gelijke rechten heeft en waar de ‘struggle for life’ heerst tussen iedereen.”
Met zijn neoliberaal en asociaal profiel heeft Van Gaever contacten in werkgeverskringen. Hij stelt nu dat hij deze contacten wil gebruiken om het cordon sanitaire rond het Vlaams Belang te vellen. Dat cordon verveelt hem. Bij de laatste verkiezingen verklaarde hij in de media: “Elke resolutie die ik indiende werd vanwege het cordon sanitaire weggestemd. In de wandelgangen kreeg ik achteraf van de andere partijen wel schouderklopjes voor de kwaliteit van mijn uiteenzettingen… Mijn standpunt dat de kerncentrales moeten openblijven, heeft de meerderheid gelukkig gevolgd.” Hij voegde er nog aan toe dat hij zich als parlementslid “zes jaar verveeld” had en dat het eigenlijk “geen zin heeft” om politiek actief te zijn zolang het cordon sanitaire bestaat. Kortom, de man is echt gemotiveerd om zijn partij opnieuw op de kaart te zetten.
Zoals steeds maakt Van Gaever van de gelegenheid gebruik om opnieuw te beginnen over de noodzaak aan een rechtse krant. Dat idee duikt ondertussen al ongeveer tien jaar op. In 2006 kondigde Van Gaever aan dat hij met Bruno Valkeniers aan een dergelijk project zou werken, maar er kwam niets van in huis. Ook eerdere projecten zoals het rechtse magazine Punt in 2002 (met huidig N-VA parlementslid Peter De Roover als hoofdredacteur) werden geen succes. Van Gaever bleef te pas en te onpas, eigenlijk gewoon bij iedere gelegenheid, op zijn idee van een rechtse krant terugkomen.
Als het Vlaams Belang het met een laagvlieger als Freddy Van Gaever moet doen als voorzitter, wijst dit op een wel erg grote bloedarmoede. Het is afwachten of er nog sterkere kandidaten uit de bus komen, met Van Gaever lijkt het gezien zijn voorgeschiedenis op voorhand vast te staan dat het Vlaams Belang verder de dieperik in zal tuimelen. Van Gaever over gelijk welk sociaal thema zijn mening vragen, volstaat dan om telkens nog enkele kiezers naar de uitgang te duwen. Het wordt dan onmogelijk voor het VB om zich op te werpen als alternatief op de besparingspartij N-VA die op federaal en Vlaams niveau een harde aanval op de levensstandaard van de gewone bevolking inzet. Natuurlijk biedt het Vlaams Belang geen alternatief, maar de partij zou wel kunnen proberen om zich een dergelijk imago aan te meten.
Een verdere neergang van het Vlaams Belang neemt niet weg dat het doorprikken van de electorale zeepbel van Bart De Wever nieuwe ruimte kan creëren voor extreemrechts, net zoals de neergang van Sarkozy in Frankrijk de terugkeer van het Front National mogelijk maakte. In een periode van opgaande arbeidersstrijd zal dit moeilijker zijn en groeit de ruimte voor de radicale linkerzijde om het ongenoegen tegenover het besparingsbeleid ook electoraal te vertalen. Maar indien onze strijd onvoldoende georganiseerd wordt of bij gebrek aan duidelijk alternatief tot nederlagen of minstens passiviteit leidt, is een hernieuwde terugkeer van extreemrechts niet uitgesloten. Zo ver staan we nog niet en indien Van Gaever voorzitter van het Vlaams Belang wordt, zijn de mogelijkheden voor die partij extra beperkt.
