17 DECEMBER WAS de beslissende zwarte dag voor de Iraanse vluchtelingen en hun medestanders. Enkele uren voor de veroordeling van de leden van het Collectief, belegerde de politie de ULB – op aanvraag van de directie – om het 50-tal Iraanse vluchtelingen die nog standhielden met hun bezetting te verdrijven.
Thierry Pierret
De ordetroepen verwijderden alle bezetters uit de Honoris Causa-zaal en lieten de lokalen van de studentenbeweging – waar vrouwen en kinderen sliepen – beschadigd achter.
De Iraniërs werden doorverwezen naar verschillende open centra. Een van hen is bij gebrek aan plaats zelfs naar een gesloten instelling gebracht. De vice-voorzitter van de Raad van Bestuur, Fabrizio Bucella, rechtvaardigt de beslissing tot uitzetting met zogenaamde veiligheidsredenen (de ULB sluit z’n deuren tijdens de kerstvakantie). Hij gebruikte ook het voorwendsel dat de bezetting de overeenkomst tussen de Iraniërs en de minister van Binnenlandse Zaken Dewael niet zou respecteren.
Dit is gewoonweg schandalig. Ze hadden juist hun hongerstaking beëindigd op 14 november naar aanleiding van een akkoord met Dewael. Dit akkoord stelt dat diegenen waarvan de asielaanvraag werd afgewezen, opnieuw een individuele asielaanvraag kunnen indienen. Maar de Iraniërs houden vast aan de bezetting sinds 19 september, zolang de Dienst Vreemdelingenzaken deze nieuwe aanvragen niet ontvankelijk verklaart. De dienst heeft tot nu toe echter nog maar 61 beslissingen genomen over de honderden dossiers! Hiervan waren er slechts 17 positief…
De uitzetting van de Iraniërs bleef niet zonder reactie van de kant van de studenten. Een 300-tal studenten betoogden. Opnieuw kwam de politie tussen, en dat zelfs op de campus! Dat toont aan welke houding de overheid bereid is aan te nemen tegenover om het even welke protestbeweging.
Voor ons illustreert deze kwestie ook het failliet van de strategie van de studentenvertegenwoordigers in de Raad van Bestuur die het steuncomité leidden. Ze beklemtoonden de noodzaak om een confrontatie met de leiding van de ULB te vermijden, zelfs wanneer die haar neus optrok voor het ter beschikking stellen van de infrastructuur van de universiteit aan de Iraniërs. Zelfs ook wanneer die ultimatums stelde om hen aan te zetten te vertrekken.
EGA/ALS heeft van bij het begin actief deelgenomen aan de strijd van de Iraniërs. We beklemtoonden de nood om de beweging te verbreden, zowel binnen als buiten de universiteit. We deden dit om een eenheid te bekomen tussen studenten en arbeiders, eerder dan met de hoge pieten van de universiteit die de eisen van de Iraniërs slechts in woorden ondersteunden. In de praktijk staken ze hen stokken in de wielen. We willen het bilan maken van deze beweging met zij die actief betrokken waren in de steunacties, om zo gezamenlijk de lessen te trekken voor de toekomst.
