Artikel door Niall Mulholland uit weekblad ‘The Socialist’
Wekenlang al wordt Gaza getroffen door dood en vernieling. Het geweld en de horror leiden tot verontwaardiging en woede doorheen de hele wereld. De beelden van een Palestijnse vader die delen van het lijk van zijn kind in een plastic zak meedraagt en andere beelden van de dagelijkse horror in de Gazastrook gaan de wereld rond.
De Palestijnse dodentol gaat snel in de richting van 2.000, meer dan 80% daarvan zijn burgers en er zijn volgens de VN heel wat kinderen omgekomen. Meer dan 9.000 mensen raakten gewond. In deze eenzijdige oorlog vielen ook 64 doden onder de Israëlische soldaten en drie Israëlische burgerslachtoffers.
Meer dan 460.000 van de 1,8 miljoen inwoners van Gaza hebben hun huis verlaten als gevolg van de moordpartijen door het Israëlische leger (Israeli Defence Forces, IDF). Velen verblijven noodgedwongen in snel opgetrokken schuilplaatsen of bij familieleden. Een derde dodelijke aanval op een VN-school in Rafah leidde tot minstens tien doden en toonde dat de bevolking nergens veilig is voor de willekeurige bombardementen van het IDF.
De vernieling van infrastructuur leidt tot een gebrek aan drinkbaar water en sanitaire voorzieningen. Dat leidt tot ernstige risico’s op ziektes. Het grootste deel van de Gazastrook heeft minder dan twee uur per dag toegang tot elektriciteit. Een derde van de ziekenhuizen en tientallen ambulances zijn verwoest. De mortuaria raken overvol waardoor de kinderlijkjes gewoon opeengestapeld worden in koelruimtes.
Er waren in heel de wereld grote betogingen tegen de slachtpartij in Gaza en uit solidariteit met de Palestijnen. Ondanks de eenzijdige berichtgeving in de gevestigde media – die doorgaans voorbijgaan aan het feit dat de Israëlische staat Palestijns gebied bezet, illegale nederzettingen bouwt en de Gazastrook blokkeert – kiest de publieke opinie massaal de kant van de onderdrukte Palestijnen. Een meerderheid van de jonge Amerikanen verzet zich tegen het Israëlische bloedbad.
Velen laten zich niet vangen aan de hypocrisie van de Westerse machten. De heersende elites laten krokodillentranen terwijl ze tegelijk wapens blijven leveren aan Israël en dat regime ook financieel blijven steunen in de dodelijke oorlogspolitiek.
Nadat het Israëlische regime aankondigde dat het de meeste tunnels vanuit Gaza had vernield, kondigde het een staakt-het-vuren van 72 uur aan. De troepen werden terug getrokken naar ‘defensieve posities’. Het blijft afwachten of dit staakt-het-vuren evenmin als vorige zal stand houden en of het IDF terug zal aanvallen. Na veel bloedvergieten zal er uiteindelijk wel een staakt-het-vuren komen, maar dan wel in omstandigheden van extreme armoede, onderdrukking en uitbuiting. Voor de Palestijnse bevolking zal dit geen oplossing bieden.
De getroffen bevolking van Gaza en van de Palestijnse Autoriteit kunnen zich enkel op hun eigen mogelijkheden baseren en op de solidariteit van de werkende bevolking in de regio en de rest van de wereld. Op die basis strijden ze voor blijvende vrede en een echte eigen staat.
Nieuwe massale strijd tegen de Israëlische staatsterreur en de wanhopige sociale omstandigheden zal de Palestijnse arbeiders en armen ertoe aanzetten om te bouwen aan eigen onafhankelijke politieke stemmen.
Alleen socialistische ideeën kunnen een einde maken aan het systeem dat leidt tot oorlog, terreur en armoede voor de Palestijnen en ervoor zorgen dat de Israëlische arbeiders en armen uit de greep van hun rechtse leiders worden gehaald, die leiders hebben aangetoond dat ze geen vrede kunnen brengen door de Palestijnen te onderdrukken.
De rol van het imperialisme
Naarmate de dodentol in Gaza oploopt, komen de Westerse machten met holle veroordelingen en oproepen tot vrede. De groeiende druk van de publieke opinie tastte de Conservatief-liberale regering van Cameron al aan, minister Warsi nam ontslag uit de regering omdat het beleid rond Gaza volgens haar “moreel onverdedigbaar” is.
Het Witte Huis was voorzichtig toen het de aanval van het IDF op VN-scholen in Gaza “schandalig” noemde. Er werd niet zo ver gegaan dat Israël expliciet werd veroordeeld. Tegelijk keurde de Amerikaanse senaat unaniem voor het toekennen van 225 miljoen dollar voor het raketafweergeschut van het Israëlische leger en voor het aanvullen van het arsenaal van het IDF.
De Britse oppositieleider Ed Miliband ging uiteindelijk toch over tot het bekritiseren van de houding van de regering-Cameron. Tot voor kort stelde geen enkele gevestigde Britse partij de lucratieve wapenhandel met Israël in vraag. Onder groeiende publieke druk moest de regering nu aankondigen dat het een wapenverkoop ter waarde van 8 miljard pond zal herbekijken. De regering voegde er wel meteen aan toe dat het niet zomaar de wapenlicenties voor Israël zal opzeggen.
Ban Ki-moon van de Verenigde Naties veroordeelde het geweld in Gaza als een “criminele daad” en riep op tot het einde van deze “waanzin”. Maar de VN worden gedomineerd door de grote imperialistische machten en hebben geen voorstellen om iets te doen tegen de aanfluitingen van het internationale recht door Israël, laat staan dat er voorstellen komen voor een onderhandelde oplossing voor de decennialange crisis.
Creatie van Israël
Wat is de rol van het Westerse imperialisme in dit bloedige conflict? De moderne staat Israël werd in 1948 opgezet toen Joden de nazi holocaust ontvluchtten en een nieuw ‘thuisland’ creëerden in wat toen nog Palestina was.
De Britse imperialistische bezetting van Palestina kwam tot een einde en de eerste Arabisch-Israëlische oorlog brak uit. De rechtse zionistische leiders beonnen honderdduizenden Palestijnen te verdrijven. Ze gebruikten daarbij brutale paramilitaire methoden en ‘terrorisme’. De zionistische beweging zocht aanvankelijk een evenwicht tussen het Westerse imperialisme en de stalinistische Sovjet-Unie in een poging om Israël tot stand te brengen. De nieuwe heersende klasse beloofde “een land van melk en honing” voor de bevolking, maar de gewone bevolking werd decennialang geconfronteerd met oorlogen en de afgelopen jaren een steeds grotere kloof tussen arm en rijk.
Een van de belangrijkste redenen waarom Israël kan standhouden, is de enorme economische en militaire steun van het VS-imperialisme. De VS zien Israël als een belangrijke bondgenoot in een strategisch belangrijke regio volg natuurlijke grondstoffen. De Amerikaanse wapens en financiële steun ter waarde van 3 miljard dollar per jaar zorgen ervoor dat Israël het vierde sterkste leger ter wereld kon uitbouwen.
Tijdens de bezetting tussen 1967 en eind jaren 1980 probeerde Israël de Palestijnse bevolking gedwongen te integreren in het land. Nadien werd eerder overgegaan tot een apartheidspolitiek. De massale opstand van 1987-93, de ‘intifada’, deed de heersende elite beseffen dat een verderzetting van het oude beleid niet mogelijk was.
Na de Oslo-akkoorden kwam er een erg beperkte Palestijnse Autoriteit onder leiding van Fatah. Israël ging hierop over tot het versterken van de belegering van Gaza, zeker na de tweede intifada van 2000-2005 en het aan de macht komen van Hamas in 2006. Opeenvolgende Israëlische regeringen en Westerse machten probeerden Hamas van de macht te verdrijven. De Gazastrook, de grootste openluchtgevangenis ter wereld, werd volledig van de buitenwereld afgesneden.
Israël heeft de verdeeldheid tussen Fatah en Hamas zelf mee versterkt. De grootscheepse militaire aanvallen op de Gazastrook in 2008-9 en 2012 waren erop gericht om Hamas te verzwakken. De huidige aanval, die op 6 juli begon, heeft hetzelfde doel en wil vermijden dat Hamas en Fatah zich verzoenen.
Hamas
De brutale militaire repressie heeft Hamas echter versterkt, het wordt zelfs door de grootste critici in Gaza gezien als de enige verdedigingslinie tegen de slachtpartijen van het IDF. Het geweld zet de kwestie van Palestijnse rechten bovendien opnieuw centraal in de aandacht van de wereldpolitiek.
De voorbije maanden waren er onderhandelingen tussen de Palestijnse president Abbas en Hamas. Dit gebeurde vanuit een zwakke positie omdat Hamas de steun van Syrië en Iran verloor na de weigering om het regime van Assad te steunen op het ogenblik dat dit met een gewapende opstand werd geconfronteerd.
Hamas botst ook op vijandigheid vanwege het Egyptische regime, dat op bloedige wijze een einde maakte aan de vorige regering van de Moslimbroederschap, een bondgenoot van Hamas. Het zorgde ervoor dat de “ondergrondse tunneleconomie” tussen Egypte en Gaza stelselmatig werd afgebouwd vanuit Egypte. Hierdoor is Hamas niet in staat om de lonen van de ambtenaren te betalen.
Deze ontwikkelingen zorgden samen met het autoritaire bewind van Hamas en het falen om een uitweg te bieden uit de armoede en de nationale onderdrukking voor dat de steun voor Hamas sterk aan het afnemen was. Maar de kritiek op Hamas verdween toen de nieuwste slachtpartij van het IDF begon.
Uiteraard heeft de bevolking van Gaza het recht om zich te verdedigen. Maar de raketaanvallen vanuit Gaza weerspiegelen eerder de wanhoop van de Palestijnen op de Gazastrook. Het afvuren van raketten, eerder projectielen, weegt militair niet op tegen het sterke overwicht van het IDF op dat vlak. De willekeurige raketaanvallen op Israëlische burgers door groeperingen zonder enige democratische controle werken bovendien contraproductief. Het creëert angst onder de Israëlische bevolking waarbij de rechtse regering op deze angst inspeelt om nog meer repressie tegen de Palestijnen uit te oefenen.
De belangen en doelstellingen van Israël en de Westerse imperialistische machten komen niet altijd overeen. De Westerse machten zouden graag een akkoord op lange termijn zien tussen de Palestijnse en Israëlische leiders. De Amerikaanse minister John Kerry stelt zelfs dat zo’n akkoord moet leiden tot “twee staten voor twee volkeren.” Onder toezicht van het imperialisme zou dit geen Palestijnse vrijheid betekenen, maar een vorm van Palestijns staatje geleid door een elite die zich volgzaam opstelt tegenover het Westen.
De Westerse machten hopen dat dit tot meer stabiliteit in de regio zou leiden en hun belangen zou veilig stellen. De corrupte en despotische heersende elites van de Arabische staten betuigen lippendienst aan de Palestijnse zaak, maar vrezen eigenlijk de totstandkoming van een onafhankelijke Palestijnse staat omdat zo’n ontwikkeling tot een regionale radicalisering kan leiden die ook hun eigen heerschappij ondermijnt.
Nadat zowel de EU als de VS aangaven dat ze bereid zijn tot een akkoord met een nieuw regime van Hamas en Fatah, ging de Israëlische premier Benjamin Netanyahu onder druk van zijn extreemrechtse ministers en de machtige beweging van kolonisten in het verweer. De ontvoering van drie Israëlische tieners in de Westelijke Jordaanoever op 12 juni werd aangegrepen als rechtvaardiging om militaire operaties in Gaza te starten en om de Israëlische angst voor het ‘raketterrorisme’ van Hamas op te voeren en nadien ook voor het ‘tunnelterrorisme’. Het belangrijkste doel van het Israëlische regime blijft evenwel om de bevolking van Gaza te terroriseren en het Palestijnse verzet te breken.
De Israëlische buren en de regio zijn niet bepaald stabiel. Syrië en Irak worden gekenmerkt door burgeroorlog, Jordanië en Libanon zijn instabiel, Egypte kent een militair bewind, Libië wordt door krijgsheren uit elkaar gerukt. De Israëlische staat wil tegen deze achtergrond de eigen militaire macht tonen en versterken.
Maar zelfs indien het IDF Hamas zou elimineren, biedt dit vanuit het Israëlische standpunt geen oplossing. Andere gewapende Palestijnse groepen zouden opduiken, mogelijk zelfs groepen van het karakter zoals Isis (de Islamitische Staat).
Naar grotere explosies
Netanyahu stelt dat het huidige conflict zijn argument van ‘veiligheidscontrole’ op de Westelijke Jordaanoever bevestigt. Hij wil de bezetting consolideren en iedere restant van Palestijnse hoop op een tweestatenoplossing de kop indrukken.
Dit beleid zal de verdeeldheid enkel verder ingraven en het kan leiden tot grotere explosies en conflicten. Het aantal Palestijnen in Israël neemt toe en er dreigt een Palestijnse meerderheid te ontstaan. De Israëlische elite kan geconfronteerd worden met opstanden in zowel de Westelijke Jordaanoever als Israël zelf, waarbij de demografische ontwikkelingen in haar nadeel spelen. De extreme rechterzijde in Israël zal dit proces proberen te beantwoorden door nieuwe gedwongen verhuizingen of door de rechten van Palestijnen in Israël verder af te bouwen.
Socialisten steunen het recht op zelfbeschikking voor de Palestijnen en voor het verwijderen van het imperialisme uit de regio. Welke kracht kan dit bekomen? Massastrijd door de Palestijnen onder hun eigen democratische controle is cruciaal om voor echte nationale bevrijding op te komen.
Het is door de opbouw van onafhankelijke massale arbeidersbewegingen en partijen in de hele regio dat de rechtse agenda’s van alle heersende partijen kunnen beantwoord worden om plaats te maken voor socialistische ideeën. Een socialistisch Palestina en een socialistisch Israël als onderdeel van een socialistische confederatie van het Midden-Oosten zou de basis vormen voor een toekomst zonder oorlog, terreur en armoede.
Dat is het programma waar de Socialistische Strijdbeweging moedig voor opkomt in Israël/Palestina.
