Massale actie nodig om bloedbad en blokkade te stoppen!
Artikel door Judy Beishon uit ‘The Socialist’, weekblad van de Socialist Party.
De 1,8 miljoen mensen die gevangen zitten op de Gazastrook worden zowel vanuit de lucht, vanop zee als vanop het land gebombardeerd. Deze brutale aanvallen op een dicht bevolkt kustgebied zorgen eens te meer voor een schok en afgrijzen onder de bevolking van de volledige wereld.
Tegen 14 juli hadden de Israëlische troepen 1.474 aanvallen op doelwitten in Gaza uitgevoerd, waarbij op een week tijd 1.500 ton explosieven op het gebied werd gegooid. De schade is verschrikkelijk, de dodentol onder de bevolking van Gaza is opgelopen tot meer dan 180. Volgens de VN gaat het in 75% van de gevallen om gewone burgers en er kwamen minstens 32 kinderen om het leven. Meer dan 1.100 mensen raakten gewond en duizenden anderen worden eens te meer getraumatiseerd. Volledige families die na zonsondergang hun Ramadan-maaltijden samen nuttigen, kwamen onder de bommen terecht. Heel wat mensen verloren hun huis. Bij een aanval kwamen 17 mensen van eenzelfde familie om het leven. Zelfs een verzorgingshuis voor mensen met een ernstige beperking werd gebombardeerd.
De Israëlische regering verklaart dat de bommen op Gaza ‘defensief’ zijn. Niet alleen is de balans van de militaire krachten bijzonder onevenwichtig, maar de huidige Israëlische regering en zijn voorgangers hebben ook jarenlang de Palestijnse Autoriteit (PA) onderworpen aan brutale repressie en bezetting. Zelfs op ogenblikken dat er over ‘vrede’ werd gesproken, zijn de aanvallen van het Israëlische leger op het Palestijnse gebied gewoon doorgegaan. Dit ging samen met een uitbreiding van de Joodse nederzettingen in Oost Jeruzalem en op de Westelijke Jordaanoever.
Op dinsdag 15 juli waren er onderhandelingen over een vredesakkoord, maar dit mondde op niets uit. Mogelijk volgen er in de komende dagen nieuwe onderhandelingen, maar als er geen vredesakkoord is zullen het bloedbad en de vernielingen enkel erger worden met mogelijk ook een grondaanval.
Alleszins is het duidelijk dat er in dit nationale conflict niets zal opgelost worden door de verschrikkelijke cycli van bloedvergieten. Dat geweld zal doorgaan zolang de kapitalistische elite en politici van beide kanten van de nationale tegenstelling aan de macht blijven. De werkenden en armen in de Palestijnse gebieden en de arbeidersklasse in Israël kunnen een alternatief scenario naar voor beginnen schuiven als ze hun eigen politieke organisaties opbouwen die de belangen van de gewone bevolking verdedigen: tegen bezetting, nationale onderdrukking, terreur, oorlog en armoede.
De berekeningen van de Israëlische ministers
Toen een regeringscomité op 15 juli over een vredesakkoord debatteerde, spraken de rechtse ministers Naftali Bennett en Avigdor Lieberman er zich sterk tegen uit. Zij willen een escalatie met een grondoffensief waarbij nog meer vernielingen worden aangericht.
Premier Netanyahu behoort tot de meerderheid van de ministers die daar niet warm voor lopen. Ze vrezen immers de onvermijdelijke dodentol onder het Israëlische leger en ze weten dat dit niet zal leiden tot het einde van de raketaanvallen uit Gaza, zelfs niet tijdelijk. Er waren nog een aantal andere elementen die in de berekening werden opgenomen, onder meer de moeilijkheden om de troepen terug te trekken eens de grondinvasie is begonnen en een zekere bezorgdheid over de gevolgen van massale vernietigingen. De Israëlische heersende klasse is bang dat het de directe verantwoordelijkheid over het welzijn van de 1,8 miljoen inwoners van Gaza moet opnemen.
Bovendien zijn er de regionale onrust en burgeroorlogen die samen met de internationale druk de roep naar een afbouw van het conflict kracht bij zetten. Netanyahu ontkent dat dit een rol speelt, maar het zijn factoren die onvermijdelijk meespelen. Een groter aantal Palestijnse doden zal de druk bovendien verder doen toenemen.
Een escalatie kan de enorme vijandigheid van de Palestijnen tegenover het Israëlische regime enkel nog verder versterken. Het vergroot ook de woede en het ongenoegen onder de Arabische bevolking in Israël zelf, in heel wat gebieden waren er de voorbije weken protestacties tegen de moord op een Palestijnse jongere door extreemrechtse Joodse nationalisten. Die moord kwam er na de tragische moord op drie Israëlische tieners in de buurt van Hebron, waarop het Israëlische leger antwoordde met een collectieve afstraffing van de Palestijnse gebieden.
Raketaanvallen
In de week na 7 juli gingen heel wat waarschuwingssirenes af in tal van Israëlische steden en dorpen, waaronder ook Tel Aviv. De raketten die vanuit de Gazastrook werden afgevuurd raakten nog nooit zo ver in Israël, ze gingen tot 170 kilometer ver. Het Israëlische afweergeschut heeft het grootste deel van de raketten onderschept, anderen kwamen in niet bewoonde gebieden terecht.
De raketaanvallen vanop Gaza werden de afgelopen weken intensiever. Dat is een uitdrukking van de wanhoop van de Palestijnen op de Gazastrook, maar het vormt geen bedreiging voor het Israëlische regime dat over veel krachtiger militair materieel beschikt. De raketten en andere aanvallen op Israëlische burgers worden overigens uitgevoerd door groepen die niet onder de democratische controle van de bevolking staan. Ze zijn bovendien contraproductief omdat het telkens wordt aangegrepen voor meer repressie door het Israëlische leger. Het willekeurige karakter van de aanvallen leidt tot vrees onder de Israëlische gemeenschap, waardoor de Israëlische arbeiders in het kamp van hun rechtse regering worden geduwd. De aanvallen helpen niet om de steun in Israël voor de bombardementen op Gaza te ondermijnen. Deze steun zou wellicht afnemen als het tot een grondinvasie komt, niet in het minst omdat Israëlische doden dan onvermijdelijk zijn.
Hamas probeerde tot voor kort om het vredesakkoord na de oorlog van 2012 in Gaza na te komen. Maar met de recente gebeurtenissen denken de leiders van Hamas dat het tegen hun belangen ingaat om de milities te stoppen. Hamas wordt met groeiende problemen geconfronteerd nu het haar hoofdkwartier in Syrische ballingschap is verloren en bovendien niet meer kan rekenen op de steun die het kreeg van het regime van de Moslimbroeders in Egypte toen die tot vorig jaar kortstondig aan de macht waren. Samen met de Isrsaëlische blokkade van Gaza, de sluiting van de Egyptische smokkelroutes en de moorden op Hamasleiders, heeft dit geleid tot een verzwakking van Hamas. Deze verzwakking heeft bijgedragen aan het recente ‘eenheidsakkoord’ met de Fatah-leiders van de Westelijke Jordaanoever.
Anderzijds is het mogelijk dat Hamas versterkt uit de oorlog komt, zeker inzake steun onder de Palestijnse massa’s. Hamas neemt immers een hardere positie dan Fatah in tegenover de bombardementen en tegen de Westerse machten die het geweld rechtvaardigen. Maar noch de rechtse islamistische leiders van Hamas, noch de seculiere leiders van Fatah die beiden pro-kapitalistische zijn, zullen de belangen van de Palestijnse massa’s echt vooruithelpen.
De Palestijnse president Mahmood Abbas kijkt naar de Westerse machten om tussen te komen. Hij vroeg eens te meer aan de VN om de Israëlische acties te veroordelen, terwijl Westerse leiders als Obama, Hollande en Cameron – toch geen onbelangrijke spelers in de VN – uitdrukkelijk hun solidariteit met de Israëlische regering hebben betuigd. De VS geeft jaarlijks 3,15 miljard dollar aan Israël, een staat die een belangrijk steunpunt voor het Westerse imperialisme is in een regio die er enkel nog instabieler op geworden is. Zowat drie kwart van die middelen worden gebruikt om militair materieel uit de VS aan te kopen.
Massale acties nodig
De Palestijnen kunnen niet op hun huidige leiders rekenen en al evenmin op de hypocriete imperialistische machten. De reactionaire Arabische regimes zijn in woorden medestanders van de Palestijnen, maar ze hebben er geen belang bij om meer te doen. Als het van de kapitalistische politici langs beide kanten afhangt, zullen de cycli van bloedvergieten gewoon doorgaan net zoals de huidige operatie “Protective Edge” volgt op de vorige operaties in 2012 en 2008/09.
Steeds opnieuw hebben ‘vredesonderhandelingen’ gefaald. Dat is in essentie zo omdat het niet in het belang van de Israëlische heersende klasse is om een leefbare onafhankelijke Palestijnse staat naast Israël te kennen, waarbij deze staat aanspraken maakt op Israëlisch grondgebied, een onvoorspelbare politieke leiding kent en een zekere concurrentie kan vormen inzake toegang tot natuurlijke grondstoffen, handel en investeringen. De enige manier om een echte Palestijnse staat te realiseren, alsook vrede en veiligheid, is niet door akkoorden aan de top te sluiten, maar door massale actie van onderuit.
De Palestijnen kunnen enkel rekenen op hun eigen democratische organisaties van onderuit om de verdediging tegen de repressie te organiseren – met het recht om dit gewapend te doen – en massale acties om hun belangen te verdedigen. Begin 2008 doorbrak een massaal offensief van de bevolking van Gaza de Israëlische belegering waardoor de grensovergang van Rafah elf dagen open ging en er toegang tot Egypte was. Massale actie is mogelijk tegen heel wat doelwitten, waaronder landbezettingen of de apartheidsmuur.
Het Washington Institute for Near East Policy maakte op 13 juli de resultaten van een peiling bekend waaruit bleek dat een grote meerderheid van de Palestijnen “volksverzet” zoals betogingen en stakingen verkiest boven geweld om haar doelstellingen te bekomen. De peiling wees ook op een groeiende steun voor een oplossing met “één staat” in plaats van twee staten. Dit bedreigt de Israëlische heersende klasse die er niet mee kan instemmen dat de Israëlische Joden een minderheid zouden worden in de staat die werd opgezet vanuit het idee dat het een veilige plaats voor de Joden na de Holocaust zou worden.
Dezelfde heersende klasse kan echter geen oplossingen aanreiken om het nationale conflict op te lossen. Ze kan enkel meer geweld en vernielingen aanbieden, terwijl dit niets zal oplossen. Net zoals de Palestijnen moeten bouwen aan eigen arbeidersorganisaties, moeten ook de Israëlische werkenden en hun gezinnen dat doen. Ook de Israëlische arbeiders gaan gebukt onder de constante onveiligheid en ze krijgen af te rekenen met aanvallen van de werkgevers en de regering op hun lonen, arbeidsvoorwaarden, sociale zekerheid,…
De Socialistische Strijdbeweging, de afdeling van het CWI in Israël/Palestina, is actief betrokken in arbeidersstrijd in Israël en in de Palestijnse gebieden. We nemen ook deel aan de gezamenlijke betogingen van Arabieren en Joden tegen de bezetting en de oorlog. We komen op voor socialistische ideeën en de opbouw van nieuwe massale arbeiderspartijen en –organisaties waarmee we de kapitalisten van de kaart kunnen vegen. Een socialistisch Palestina en een socialistisch Israël als onderdeel van een socialistische confederatie van het Midden-Oosten zou voor eens en voor altijd een einde maken aan het bloedvergieten.
- Stop het bloedbad! Stop de aanvallen op Gaza! Neen aan deze oorlog van de Israëlische regering van de grote bedrijven en de nederzettingen.
- Stop de blokkade van Gaza. Voor een onmiddellijke terugtrekking van het Israëlische leger uit de Palestijnse gebieden. Het nationale conflict zal niet op militaire basis opgelost worden.
- Voor een massastrijd van de Palestijnen onder hun eigen democratische controle die opkomt voor echte nationale bevrijding.
- Voor onafhankelijke arbeidersorganisaties in Palestina en Israël.
- Voor een onafhankelijk democratisch socialistisch Palestina naast een democratisch socialistisch Israël met twee hoofdsteden in Jeruzalem en een garantie op democratische rechten voor alle minderheden als onderdeel van een strijd voor een socialistisch Midden-Oosten en regionale vrede.
