Reactie door de Workers and Socialist Party (Zuid-Afrika)
Propaganda tegen stakingsacties is geen monopolie van de Belgische media en politici. Ook elders is dit de norm. Bij de langdurige Zuid-Afrikaanse metaalstaking haalt het establishment alles boven om de stakers aan te pakken. De werkgevers, kapitalistische politici van ANC en Democratische Alliantie (DA) en de media proberen alle problemen van de kapitalistische economie af te schuiven op de metaalarbeiders. In de media vinden we plots allerhande ‘experten’ die in feite slechts woordvoerders van het kapitalisme zijn. Deze ‘experten’ zeggen allemaal de economie te lijden heeft onder de staking en Zuid-Afrika op de rand van de afgrond brengt.
Klopt dat? Neen! Het zijn leugens die telkens opnieuw worden bovengehaald om mensen tegen een staking en tegen de vakbonden op te zetten. In werkelijkheid zijn het de bazen die de economie saboteren.
“Gewelddadige staking”?
Om de mensen te laten luisteren naar de leugens wordt begonnen met de staking in de media af te doen als ‘gewelddadig’. De experten hebben het over het ‘recht op werk’ waarmee ze het recht om de staking te breken bedoelen. De Democratische Alliantie wil zelfs wetgeving om “buitensporige” stakingsacties onwettig te verklaren zodat werkgevers stakers zomaar kunnen afdanken.
Het voorstel van de DA is een vrijgeleide voor de grootste provocateurs onder de bazen en de kapitalistische politici. Als deze wetgeving er zou komen, kunnen ze een staking telkens beëindigen door stakingsbrekers in te huren om de stakers gewelddadig aan te pakken om de stakers vervolgens af te danken. De ‘Democratische’ Alliantie is duidelijk enkel gericht op de belangen van de werkgevers.
Wie creëert de rijkdom in de samenleving?
Maar van waar komt de rijkdom in de samenleving? Fundamenteel komt het van de nieuwe waarde die door de werkenden toevoegen doorheen hun arbeid – zeker in de industriële sectoren. De ‘experten’ zeggen dat deze staking veel schade berokkent omdat de metaalindustrie goed is voor 15% van de economie. Dit betekent dus ook dat maar liefst 15% van de economische productie wordt gerealiseerd door amper 230.000 metaalarbeiders in een land van 52 miljoen inwoners.
Waarom bedanken de ‘experten’ de metaalarbeiders niet voor deze grote bijdrage door zo’n klein aantal arbeiders? Het zijn zij die zorgen voor de rijkdom van het land en de winsten van de bazen. De metaalarbeiders moeten zowat de meeste genereuze mensen van het land zijn, ze creëren 15% van de economie en dit tegen bijzonder lage lonen. Het toont in werkelijkheid de enorme uitbuiting van de metaalarbeiders door werkgevers die zo inhalig zijn dat ze zich met hand en tand verzetten tegen een bescheiden loonstijging met 12-15%.
Wat bedoelen ze met ‘de economie’?
Als onderdeel van de patronale strijd tegen de arbeiders proberen ze ons te verwarren met zogenaamde economische ‘experts’. Die hebben het graag over ‘de economie’. Maar als ze die frase gebruiken, moeten de arbeiders een alarmbel horen. De ‘experts’ hebben het niet echt over ‘de economie’ maar enkel over de belangen van de werkgevers in de economie. De belangen van de werkgevers zijn niet dezelfde als die van de arbeiders.
De metaalsector is goed voor 15% van de economie. Als de staking beëindigd wordt met een overwinning en de arbeiders meer loon krijgen, zal de sector nog altijd goed zijn voor 15% van de economie. Het enige dat zou veranderen is dat het aandeel van die 15% dat naar de bazen gaat als winst kleiner is en het aandeel dat naar de metaalarbeiders gaat groter. De enige reden waarom de metaalsector zou krimpen als gevolg van de hogere lonen van de metaalarbeiders zou bestaan uit sabotage door de werkgevers. De patroons kunnen beslissen om wraak te nemen op de arbeiders of om fabrieken te sluiten om de winsten te vergroten. Met andere woorden zullen ze proberen om alle voordelen van de staking te ondermijnen. Het zou de verantwoordelijkheid van de bazen zijn, niet van de staking.
Houdt de staking de werkgevers tegen om te investeren?
Het antwoord van de ‘experten’ is doorgaans dat lagere winsten voor de werkgevers inhouden dat ze niet kunnen investeren en nieuwe jobs creëren. Maar waar wachten ze eigenlijk op om te investeren? Het aandeel van de nationale rijkdom dat naar de lonen gaat, is al jarenlang geleidelijk aan het afnemen. De Zuid-Afrikaanse zakenlui hebben 500 miljard Rand cash opgestapeld. Ze hebben meer geld dan ze kunnen opdoen. Dat geld kan gebruikt worden om te investeren en jobs te creëren. Voor de kapitalisten is het echter meer winstgevend om met dat geld te speculeren op de financiële markten. Ze zijn alleen bezorgd om hun winsten.
Waarom zou de metaalstaking nu plots de reden zijn waarom de kapitalisten niet mee kunnen investeren? Dit argument slaat nergens op. De kapitalisten zijn al jarenlang bezig met een investeringsstaking, de investeringen in 2014 waren 3% lager dan in 2008. Komt dat door de metaalarbeiders? Neen, het waren telkens de bazen die de economie saboteren.
Bedreigt de staking de ‘concurrentiepositie’ van Zuid-Afrika?
De ‘experts’ zeggen dan dat hogere lonen voor de Zuid-Afrikaanse metaalarbeiders de concurrentiepositie van het land bedreigen. Ze stellen dat de industrie naar andere delen van de wereld zal trekken omdat de lonen er lager zijn. De ‘experts’ zeggen dat dit onvermijdelijk is aangezien de zon in het oosten opkomt. Dat is een leugen. Het zijn eens te meer de bazen die met sabotage dreigen als de arbeiders iets afdwingen. Eigenlijk zeggen ze dat ze hun bedrijven in Zuid-Afrika liever sluiten en verhuizen om elders grotere winsten te maken dan dat ze hun eigen personeel een eerlijk loon betalen.
De kapitalisten willen alles. Het ANC dat gesteund wordt door de grote bedrijven heeft de neoliberale ideeën van het wereldkapitalisme opgenomen en zegt dat handelsgrenzen weg moeten, openbare diensten in private handen moeten komen, de markten open gegooid en de concurrentie het centrale principe vormt. Dit is wereldwijd de strategie van de grote kapitalisten in Amerika en Europa om een transfer van macht en rijkdom van de werkenden naar zichzelf te bekomen. Als het hen uitkomt, steunen de Zuid-Afrikaanse bazen dit beleid. Als het hen niet uitkomt, leggen ze de verantwoordelijkheid bij de arbeiders. Voor de arbeiders betekent neoliberalisme een neerwaartse spiraal. Zo sluiten fabrieken die naar China trokken voor de lagere lonen geleidelijk naar andere landen in Zuid-Oost-Azië waar de lonen nog later liggen.
Socialistisch antwoord op de leugens
Dit zijn allemaal problemen die met het kapitalistische systeem verbonden zijn. Het is waarom de arbeiders zich moeten wapenen met socialistische ideeën. De problemen van de kapitalisten hoeven niet de onze te zijn als we een duidelijk begrip van een socialistisch alternatief hebben. De arbeiders moeten eisen dat de boekhouding van de Zuid-Afrikaanse bedrijven wordt geopend als ze beweren dat ze niet kunnen concurreren met buitenlandse export. Arbeiderscomités kunnen dan kijken naar de winsten, de lonen van de topmensen, de kosten, de lonen aan het personeel en de prijzen die voor goederen of diensten worden gevraagd.
Maar zelfs in die gevallen dat bedrijven kunnen bewijzen dat ze niet kunnen concurreren, moeten arbeiders de kapitalistische winsten niet steunen door de prijzen te laten stijgen of de lonen te laten dalen. Als bedrijven niet concurrentieel zijn, eisen we dat ze genationaliseerd worden onder arbeiderscontrole. Dat moet door de vakbonden opgenomen worden in de strijd voor het behoud van werkgelegenheid.
Uiteindelijk is er nood aan een socialistische samenleving om de neerwaartse spiraal te stoppen en iedereen te voorzien van een degelijke job met een hoge levensstandaard. De arbeiders moeten zich niet alleen syndicaal organiseren maar ook politiek in partijen zoals de Workers and Socialist Party (WASP) als aanvulling op de strijd op de werkvloer voor een verenigde strijd van de werkende bevolking voor een socialistische samenleving.
Reacties zijn gesloten.