Artikel door Hannah Sell, Socialist Party. Verslagen vanuit verschillende delen van het land
Bij het schrijven van dit artikel maakten tot twee miljoen werkenden uit de Britse publieke sector zich op om het werk neer te leggen. De stakingsdag vond plaats op 10 juli, J10. De brandweer bereidt zich voor op acht actiedagen tegen de aanval op de pensioenen. Duizenden andere werkenden komen op lokaal vlak op voor hun levensstandaard in dit zogenaamde economisch herstel waar ze niet veel van merken.
Deze dag van gecoördineerde stakingsactie had al veel vroeger moeten komen. De aanvallen op de lonen gingen gepaard met een afbouw van de openbare diensten. De afgelopen vier jaar werden we stelselmatig geconfronteerd met loonbevriezingen in de publieke sector. Hierdoor heeft het personeel in de publieke sector jaarlijks gemiddeld 3.700 pond verloren. De regering wil de loonstop nu doorzetten tot in 2018.
Deze staking komt tien maanden voor de volgende parlementsverkiezingen en heeft dus een groot belang. Het is een waarschuwing voor alle besparingspartijen die deel zullen uitmaken van de volgende regering en het geeft aan dat de werkenden actief willen opkomen voor hun rechten.
Een aantal analisten vestigden tot nu toe hun hoop in het uitblijven van een meer veralgemeende strijd tegen het besparingsbeleid. In de Financial Times stelde Janan Ganesh bijvoorbeeld dat rechts al weg kwam met “meer besparingen dan wat Thatcher destijds probeerde.” (8 juli)
Het is echter een grote fout als gedacht wordt dat strijd niet meer op de agenda staat. Het klopt dat de rechtse vakbondsleiders er alles aan deden om strijd te vermijden, zeker na de prachtige beweging die ontwikkelde in 2011. En het klopt dat dit onvermijdelijk het zelfvertrouwen van de regering om verder te gaan met de besparingen heeft aangesterkt en het vertrouwen van de werkenden in de mogelijkheid om er tegen in te gaan heeft aangetast.
Maar de enorme woede die onder de oppervlakte van de samenleving al langer aan het groeien is, zal op een bepaald ogenblik een uitdrukking vinden. Na 10 juli moet de strijd tegen het besparingsbeleid worden opgedreven. Het ziet er niet naar uit dat het zogenaamde ‘economische herstel’ ook echt herstel zal betekenen voor de levensstandaard van de werkenden. Enkel de superrijken halen voordeel uit de kredietzeepbellen en de dominantie van de financiële sector leidt tot het vooruitzicht van een nieuwe crisis.
We moeten 10 juli aangrijpen voor verdere gecoördineerde acties in de opbouw naar een algemene 24-urenstaking met de vakbonden van zowel de publieke als de private sector. Naast het verzet tegen besparingen, privatiseringen en looninleveringen moet deze staking ook actief opkomen voor het stopzetten van nulurencontracten en voor een minimumloon van minstens 10 pond per uur. Dat zou enthousiast onthaald worden door de miljoenen jongeren die vooralsnog amper bij de vakbonden betrokken zijn. Een algemene staking zou ook moeten opkomen voor de intrekking van de bestaande anti-syndicale wetten.
Het feit dat de sociaaldemocratische Labour-partij zich volledig op de grote bedrijven richt, bevestigt eens te meer dat het enkel de belangen van het kapitalisme verdedigt. Zelfs de meest bescheiden maatregelen om de levensstandaard van de arbeiders te verbeteren, zijn een brug te ver voor de sociaaldemocratie. Tenzij de partij ertoe gedwongen wordt, net zoals andere kapitalistische partijen dit enkel doen als ze er door een massabeweging tot gedwongen worden.
De historische overwinning van het minimumloon van 15 dollar per uur in Seattle toont aan dat werkenden kunnen winnen. Maar het toont ook dat de arbeidersbeweging haar eigen ‘politieke vleugel’ moet uitbouwen. Kshama Sawant werd in Seattle verkozen waardoor de beweging voor 15 dollar een consequente stem kreeg in de gemeenteraad.
Socialisten roepen alle strijdbare syndicalisten op om van 10 juli de start te maken van een nieuwe fase in de opbouw van de arbeidersbeweging. Werkenden vormen de overgrote meerderheid in de samenleving en ze hebben potentieel een enorme macht, niet alleen om onze lonen en openbare diensten te verdedigen maar ook om de wereld te veranderen.
Hiertoe moeten de arbeiders en hun gezinnen hun graad van organisatie versterken, zowel op syndicaal vlak door de uitbouw van strijdbare vakbonden als op politiek vlak met een massale partij die belangen van onze klasse verdedigt tegenover die van de 1% rijksten.
