Standpunt door socialistisch gemeenteraadslid Kshama Sawant
Dit jaar was het de 40ste Pride optocht in Seattle. Hiermee werden de decennia van moedige strijd voor gelijke rechten verdergezet. Zoals alle overwinningen voor sociale rechtvaardigheid werden de stappen in de richting van gelijkheid niet bereikt door enkele politici, maar door de moed van miljoenen activisten.
De afgelopen jaren werd het huwelijk tussen mensen van hetzelfde geslacht mogelijk in 20 staten en in het district Columbia. Discriminatie op basis van seksuele oriëntatie werd uit de wet gehaald in 21 staten, waaronder Washington DC en Puerto Rico. Discriminatie gebaseerd op gender identiteit of uitdrukking ervan werd verboden in 17 staten. Deze juridische overwinningen werden hoofdzakelijk behaald door een drastische verandering in de publieke opinie na jaren van activisme van onderuit en door LGBT-mensen die gelijke rechten eisten.
De huidige beweging voor LGBTQ-rechten ontstond uit de opstand van Stonewall in 1969 in New York toen mensen succesvol ingingen tegen politiegeweld. Stonewall vond plaats tegen de achtergrond van de burgerrechtenbeweging en het groeiende radicalisme. Het was op zijn beurt een inspiratiebron voor de massale holebibeweging waarbij honderdduizenden mensen uit de kast kwamen en grootschalige betogingen doorheen het hele land organiseerden. Het Gay Liberation Front werd in 1969 opgezet en had uitdrukkelijk revolutionair socialistische standpunten waarbij ook solidariteit werd betuigd met antikoloniale bewegingen, het verzet tegen de oorlog in Vietnam en met arbeidersstrijd.
Maar er kwam een terugslag waarbij ook de LGBT-beweging onder druk kwam te staan om de eisen af te zwakken zodat het deel kon uitmaken van de traditionele sociale orde en aanvaardbaar werd voor de Democratische Partij en het establishment. Vandaag hebben meer conservatieve elementen in heel wat steden de organisatie van de Pride overgenomen.
Glen Greenwald beschreef deze verandering in april 2013 in een artikel van The Guardian onder de titel: “Bradley Manning is Off Limits at SF Gay Pride parade, but Corporate Sleaze is Embraced.” In het artikel gaat Greenwald in op de rol van de bedrijven die de Pride in San Francisco sponsoren. Het ging om bedrijven als AT&T, Verizon, Bank of America, Wells Fargo, Clear Channel en Kaiser Permanente – allemaal bedrijven die betrokken waren bij corruptie of nog bij de financiële instorting van 2007-08, de veiligheidsstaat die in de VS ontwikkelt of het verspreiden van erg conservatieve en homofobe standpunten. Greenwald legde uit hoe de met elkaar verbonden belangen van deze bedrijven, het leger en de Democratische Partij de agenda van de Pride in San Francisco bepaalden. Het leidde onder meer tot de intrekking van de uitnodiging om Chelsea Manning te eren op de Pride van 2013.
Caitlin Carmody beschreef de Pride op een blog: “Overal waar ik ging was er een vloot van de grote bedrijven of een werknemer van deze bedrijven die goed van logo’s voorzien was (lees: een regenboog met bedrijfslogo’s erop): Wells Fargo, Google, Clear Channel, Kaiser Permanente, Bank of America, BMW, Facebook, Macy’s, Salesforce, JP Morgan Chase, Twitter… Waar was de woede over de economische crisis die werd veroorzaakt door dezelfde banken die op de betoging meetrokken en wiens nefaste praktijken ook veel queers dakloos maakten?”
Het jaar nadien was er grote druk van onderuit waardoor het Pride Comité in San Francisco een stap achteruit zette, zich verontschuldigde bij Manning en haar uitnodigde om dit jaar geëerd te worden. Dat is een belangrijke overwinning.
Ondanks de recente overwinningen, onder meer op het vlak van gelijke toegang tot het huwelijk, is er nog veel werk aan de winkel. Zeker voor gewone werkenden is dat het geval alsook voor transgenders. Recente studies spreken de stereotypen in de media over gays als rijke mannen tegen. In werkelijkheid ligt de werkloosheidsgraad onder lesbiennes, gays en biseksuele volwassenen 40% hoger dan het nationale gemiddelde (Center for American Progress). Onder de dakloze jongeren is maar liefst 40% LGBTQ (Huffington Post, januari 2013).
Socialisten zoals mezelf hebben campagnes voor gelijke toegang tot het huwelijk al lange tijd gesteund en we zien het belang van een versterking van onze beweging door samen op te komen voor een beweging die opkomt voor een samenleving waarin iedereen gelijke rechten heeft en waarin alle menselijke noden ingelost worden. We komen op voor hervormingen zoals gelijke gezondheidsrechten, betaalbare huisvesting voor iedereen, het dichten van de genderkloof inzake lonen en een minimumloon van 15 dollar per uur. Deze hervormingen zouden niet alleen LGBT-mensen ten goede komen, maar alle werkenden waarmee we samen kunnen strijden.
LGBTQ-mensen zijn regelmatig het slachtoffer van geweld, ook in Seattle. Er is een verontrustende toename van haat en geweld. Ondanks de gay-vriendelijke reputatie van de stad, kende Seattle vorig jaar het derde hoogste aantal haatmisdrijven tegen LGBTQ-mensen in de VS (Seattle Times 6 juni 2014)
Transgenders ervaren bijzonder hoge niveaus van armoede, werkloosheid en haatmisdrijven, waaronder moord. In 29 staten is het nog steeds wettelijk toegelaten om iemand af te danken wegens seksuele geaardheid. In 33 staten kunnen mensen afgedankt worden omdat ze transgender zijn. Transgenders lopen 28% meer kans om het slachtoffer van fysiek geweld te worden, vaak door de politie, dan andere lesbiennes, gays, biseksuelen en queers (National Coalition of Anti-Violence Programs).
Ondanks dit alles hebben de grote LGBT-organisaties zoals Human Rights Campaign en de Gay and Lesbian Task Force zich in hun campagnes gericht op thema’s die uiteindelijk niet ingaan tegen de fundamentele redenen van LGBTQ-onderdrukking, waardoor geen antwoord wordt geboden op de noden van de meerderheid van de LGBTQ-mensen die met economische en sociale onrechtvaardigheid geconfronteerd worden. Deze LGBTQ-groepen richten zich op de Democratische Partij en beperken hun eisen tot wat “mogelijk” is met het huidige politieke establishment.
Socialisten stellen dat LGBTQ-onderdrukking en seksisme hun oorsprong vinden in het kapitalisme dat kunstmatige en beperkte genderrollen naar voor schuift. De kapitalistische samenleving moet verdeeldheid onder de werkenden naar voor schuiven om de enorme ongelijkheid waarop het gebaseerd is te behouden. Het probeert LGBTQ-mensen en bewegingen te marginaliseren en te onderdrukken, waarbij ze worden voorgesteld als een bedreiging voor het patriarchale kerngezin. Het verdelende beleid wordt door een deel van het establishment op cynische wijze gebruikt in de vorm van homofobie, seksisme, gevoelens tegen migranten en andere vooroordelen die de aandacht afleiden van de woede tegenover armoede en economische onrechtvaardigheid.
Er is een andere koers nodig om de oorzaken van LGBTQ-onderdrukking aan te pakken. Republikeinse politici versterken homofobie, seksisme en racisme. Maar dit betekent niet dat de LGBTQ-beweging zich op de Democratische Partij moet baseren om beperkte hervormingen af te dwingen. We moeten in de plaats hiervan bouwen aan een onafhankelijke politieke partij die klaar en duidelijk opkomt voor onze belangen.
Obama en Democratische politici hebben weinig initiatieven genomen om voor LGBTQ-rechten op te komen. Als er maatregelen tegen discriminatie kwamen in deelstaten of door de regering van Obama gebeurde dit pas nadat LGBTQ-activisten decennialang campagne hiervoor voerden en de massale druk van onderuit opbouwden en een meerderheid van de Amerikanen overtuigden om basisrechten voor holebi’s te ondersteunen.
We moeten onze collectieve macht exponentieel laten toenemen door de LGBTQ-beweging te verbinden met vakbonden, milieuorganisaties en andere sociale bewegingen. We hebben nood aan onze eigen onafhankelijke kandidaten en politieke vertegenwoordigers die ingaan tegen zowel de Republikeinen als de Democraten.
Onze strijd is nog lang niet gestreden en we zullen er niet geraken als we niet bouwen aan een bredere beweging voor gelijke rechten en sociale rechtvaardigheid. We zullen er niet geraken als we niet opkomen voor die LGBTQ-mensen die nog met de ergste onderdrukking geconfronteerd worden, zoals het geval is met transgenders. We zullen er tenslotte ook niet geraken als we niet ingaan tegen dit economisch systeem dat zich baseert op onderdrukking en ongelijkheid.
