De Suikerfabriek van Veurne, dochterbedrijf van Iscal Sugar, sluit de deuren. Het is de zoveelste klap voor de werkende en werkloze bevolking in het Veurnse na de eerdere sluitingen van Santens, Van Wijnsberghe en Thobe Construct. De suikerfabriek bezorgt een gedeelte of het volledig inkomen van zo’n 5.000 gezinnen in de Westhoek die actief zijn bij de teelt of de verwerking van suikerbieten.
Peter Ghyselbrecht
Het nieuws sloeg op donderdag 22 december in als een bom in de Westhoek. De sluiting werd op een bijzondere ondernemingsraad medegedeeld. De 77 vaste werknemers (56 arbeiders en 21 bedienden) verliezen hun job. In het hoogseizoen (september – december) werken 111 mensen in de suikerfabriek. 2.200 suikerbietplanters leveren hun suikerbieten aan Veurne. Bovendien zorgen honderden transporteurs voor het vervoer.
Het moederbedrijf van de suikerfabriek, Iscal Sugar (313 werknemers en 6.720 suikerbietplanters), stelt dat de bietentelers dezelfde hoeveelheden kunnen blijven leveren maar dan aan de zusterfabrieken in Moerbeke en Fontenoy, wat grotere transportkosten met zich zal meebrengen voor de telers. Telers die denken over te schakelen naar andere gewassen, zitten met het probleem dat ze inkomensverlies gaan lijden omdat het enkele jaren duurt eer de teelgrond zich heeft aangepast.
De zeer rendabele fabriek in Veurne was de derde grootste suikerproducent van België met een gemiddelde jaarproductie van 70.000 ton suiker. In 2001 kende het bedrijf een omzet van 49,4 miljoen euro. Het moederbedrijf deed de laatste jaren weinig investeringen, ook al waren die nodig om de verouderde en te kleine opslagcapaciteit te verhelpen. Het bedrijf in Veurne is vooral gericht op de export van suiker. Mogelijk zal Iscal Sugar binnenkort een bedrijf buiten Europa openen.
De vakbondssecretarissen van zowel het ACV en ABVV reageren: “We hopen dat een landbouwkundige en administratieve afdeling blijft”.”De wet Renault zal nu spelen, met eerst een informatieronde, dan een onderhandelingsfase over de ontslagvoorwaarden en uiteindelijk de ontslagen zelf”. “We zullen wel het onderste uit de kan halen om een goed sociaal plan af te dwingen”.
Beleidsvoerders van Veurne samen met de federale politie bereidde zich blijkbaar op het ergste voor. Nog geen uur na de aankondiging van de sluiting repte een waterkanon van de federale eenheden zich naar Veurne om mogelijk protest te onderdrukken.
De sluiting van Veurne is een gevolg van de verdere liberalisering en hervormingen van het Europees landbouwbeleid en de prijzenpolitiek van de Wereldhandelorganisatie (WHO) die onverwijld verder gaan met een sociaal bloedbad.
Volgens het Europees Economisch en Sociaal Comité zullen de hervormingen er op Europees niveau toe leiden dat 120.000 telers en 80 fabrieken genoodzaakt zullen worden hun activiteiten stop te zetten, wat aan 150.000 mensen hun baan zal kosten. Vijftien jaar geleden telde Europa driehonderd suikerfabrieken, nu blijven er nog 145 over.
De suikerproducenten in de EU (25 landen) gaan in 2006 de productie van 17,4 naar 13,4 miljoen ton suiker terugschroeven terwijl de consumptie 16 miljoen ton bedraagt. Dus zal men moeten overgaan tot invoer van suiker.
En daar bereiden de bedrijven zich op voor. Een voorbeeld is de Duitse suikerfabrikant Südzucker, eigenaar van onder meer de Tiense suikerfabriek, dat in september een reorganisatie van haar bedrijven doorvoerde en haar eigen vermogen via de uitgifte van nieuwe aandelen wilde versterken met 200 miljoen euro. De suikerbietenverwerker heeft dit geld nodig om zich voor te bereiden op de vestiging van een cichoreifabriek in Chili, maar ook op investeringen in suikerraffinage en biobrandstoffen in Brazilië.
