Dit was 2005… Politieke establishment probeert te overleven

Eind 2004 verwachtten we dat de regering-Verhofstadt 2005 niet zou overleven. Uiteindelijk is de regering daar toch in geslaagd, vooral omwille van de zwakke positie waarin alle regeringspartijen zich bevinden. In 2005 zagen we geen sterke traditionele partijen, maar regeringspartijen die er alles aan proberen te doen om te overleven. De traditionele partijen staan mijlenver verwijderd van de bekommernissen van de arbeiders en hun gezinnen. Meer dan ooit is de nood aan een nieuwe arbeiderspartij duidelijk.

1. Regering-Verhofstadt valt de brugpensioenen aan

In 2005 heeft de regering-Verhofstadt, tussen de perikelen over Brussel-Halle-Vilvoorde in, de lang geplande aanval ingezet op de brugpensioenen. Nadat eerder in verschillende buurlanden werd bespaard op de pensioenen, moest België wel volgen. Minister Vandenbossche (sp.a) stoomde een nota klaar om de aanval te beginnen. Die nota "Actief Ouder Worden" moest worden afgezwakt, zeker toen vanuit het ACV werd gedreigd met een reeks vrijdagstakingen. Het uiteindelijke voorstel in de vorm van het Generatiepact bleef een harde aanval op het brugpensioen, ondanks het massale protest. Voortaan wordt het moeilijk om op 58 op brugpensioen te gaan en wordt de leeftijd voor de meeste arbeiders in de praktijk verhoogd naar 60.

Voor Verhofstadt is dat maar een eerste stap. Na het Generatiepact moet er een tweede pact komen. De Nationale Bank stelt een concurrentiepact voor, het IMF stelt voor om de index aan te pakken,… Het is alleszins duidelijk dat de huidige regering alle arbeiders en hun gezinnen wil pakken met haar pacten. Veel arbeiders vinden dat ze genoeg ingeleverd hebben en het verzet neemt toe.

2. SP.a keert ABVV-militanten verder de rug toe

Steve Stevaert verdween van het politieke toneel om van een vervroegd brugpensioen te genieten als gouverneur van Limburg. Hij verliet het zinkende schip vooraleer de kritiek op zijn nek zou terechtkomen. Er was immers heel wat kritiek te horen op de SP.a. Niet in het minst vanuit de ABVV-basis.

Terwijl de SP.a in de regering het asociaal beleid steunt en zichzelf geregeld liberaler opstelt dan de liberalen, beginnen steeds meer arbeiders zich vragen te stellen over de sp.a. Dit leidde onder meer tot een protestactie aan het Limburgse SP.a-congres vanuit het ABVV. Daar hadden ABVV-militanten protestborden met slogans als "SP.a, wij keren u de rug toe". Dat is een logische reactie tegenover een partij die reeds jarenlang de rug keert naar de belangen van de arbeiders. De yuppie-managers die het voor het zeggen hebben in de partij willen zich richten naar de middengroepen en verdedigen niet de belangen van de arbeiders en hun gezinnen. Die zullen een eigen arbeiderspartij nodig hebben!

3. Het "nieuwe" Vlaams Belang, nu ook met neoliberaal receptenboek

Na de veroordeling van het Vlaams Blok wegens racisme, werd een "nieuwe" partij opgezet: het Vlaams Belang. Dat deze nieuwe partij niet echt nieuw is, blijkt uit het racisme van het VB. Maar evenzeer uit de pogingen om electoraal te profiteren van passief ongenoegen. Dat het VB niet aan de kant staat van de arbeiders, was al langer geweten. Maar de partij slaagde er wel in om dit handig te verbergen met haar propagandamachine.

Soms is het VB echter wat openlijker. Dat was onder meer het geval met het economisch congres van het VB op 26 november in Gent. Daar maakte de partij duidelijk dat ze niet aan de kant staat van de honderdduizenden die staakten en betoogden tegen het Generatiepact, of aan de kant van de werklozen die met schorsing worden bedreigd,… Neen, het VB nam er een hard anti-arbeidersstandpunt in. Er werd gesteld dat het Generatiepact niet ver genoeg gaat, dat er meer cadeaus moeten komen voor het patronaat, dat sociale uitkeringen moeten worden aangepakt,… Het Vlaams Belang ontmaskerde er zichzelf als de verdedigers van de patronale belangen.

Bij gebrek aan een alternatief in de vorm van een nieuwe arbeiderspartij, zal het VB er echter wel in slagen om opnieuw vooruit te gaan bij verkiezingen. Maar die steun kan snel doorkruist worden indien er een echte politieke oppositie ontstaat. Dat werd ook duidelijk bij de Duitse verkiezingen waar extreem-rechts werd weggeblazen door de nieuwe Linkspartei.

4. Crisis bij de PS. Op naar een Marshallplan om de PS te redden?

De PS werd in 2005 geconfronteerd met een reeks schandalen. Van de dure douche op het kabinet van minister Arena, tot de schandalen rond de huisvestingsmaatschappijen in Charleroi en het dossier Francorchamps. Het zat niet mee voor de partij van Elio Di Rupo die in de peilingen de steun voor zijn partij zag achteruitgaan. De boeman van de Vlaamse traditionele partijen moest door de crisissen bovendien naast het PS-voorzitterschap ook het Waals minister-presidentschap opnemen.

De belangrijkste crisis voor de PS is echter haar verhouding tot de arbeiders en hun gezinnen. Terwijl een corrupte toplaag in de PS zichzelf verrijkt, verdiept de partij met haar neoliberaal beleid de kloof met de arbeiders. Ook het liberale Marshallplan voor Wallonië zal dat enkel versterken. Dat Marshallplan is erop gericht om een aantal groeisectoren te stimuleren. Of beter gezegd: het patronaat in die sectoren extra cadeaus te bezorgen. Dat dit een lege doos is voor de arbeiders, werd pijnlijk duidelijk bij Sonaca waar 279 arbeidsplaatsen verdwijnen. Nochtans is Sonaca een overheidsbedrijf en maakt het deel uit van een zogenaamde groeisector die Di Rupo viseert met zijn Marshallplan.

5. Campagne voor een nieuwe arbeiderspartij

Het patronaat en de aandeelhouders willen steeds meer winst en kunnen voor zo’n beleid beroep doen op verschillende partijen die opkomen voor de patronale belangen. Dat beleid gaat echter ten koste van de arbeiders en hun gezinnen. Indien er nog een verschil is tussen de traditionele partijen, dan zijn het eerder oppervlakkige verschillen. Voor de arbeiders daarentegen is er weinig keuze. Als die zoeken naar een politieke vertegenwoordiging, moeten ze vaststellen dat die nog niet bestaat. Wij verdedigen dan ook de noodzaak van een nieuwe arbeiderspartij. Op de betoging tegen het Generatiepact op 28 oktober kwamen we tussen met een petitie die ook kan worden getekend op www.arbeiderspartij.be.

De nood aan een nieuwe arbeiderspartij bleek onder meer uit het feit dat geen enkele traditionele partij de beweging tegen het Generatiepact steunde, ondanks de enorme omvang ervan. Het wordt tijd dat ABVV en ACV breken met hun bevoorrechte partners en werken aan een eigen politieke vertegenwoordiging. Het Duitse voorbeeld van de Linkspartei toont het immense potentieel voor een nieuwe formatie.

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie