Door Alain (Namen)
Na de verkiezingen kondigde de beweging ‘Debout les Belges’ van Laurent Louis aan het politieke toneel te verlaten om zich te richten op de heropstanding van de burgers. Uiteraard verheugen we ons dat deze beweging geen enkele verkozene haalde, maar we moeten waakzaam blijven en de politieke strijd tegen zijn ideeën blijven voeren. De persoonlijke score van Laurent Louis was opvallend, hij haalde 13.183 voorkeurstemmen. De meetings van zijn beweging trokken heel wat aanwezigen.
Verkiezingen zijn ook een graadmeter van de sfeer onder brede lagen van de bevolking. Vandaag zien we een polarisatie met vooruitgang voor zowel links met verkozenen van PVDA langs Franstalige kant en vooruitgang langs Nederlandstalige kant, als voor allerhande rechtse populisten en reactionaire beroepsprovocateurs. Bij een deel van de bevolking leidt de economische en sociale wanhoop tot haat tegenover zondebokken: migranten, joden, feministen, holebi’s, …
De afgelopen jaren hebben de meeste instellingen die de dominantie van het kapitaal verzekeren, ook op ideologisch vlak, aan autoriteit ingeboet. Zowel de politieke instellingen, het onderwijs, de media, de wetenschap, … Alle instellingen hebben geloofwaardigheid verloren. De zogenaamde antisysteemkrachten ter rechterzijde spelen daarop in door zich voor te doen als strijders tegen het systeem om zo hun ideeën en hun discours een bredere steun te laten vinden. In Frankrijk spelen personaliteiten als Alain Soral of de komiek Dieudonné daarop in. In België probeerde Laurent Louis hetzelfde. Hij voerde een ideologische pirouette op, waarbij hij van de liberale MR naar de Parti Populaire (PP) ging om vervolgens een eigen beweging onder de naam MLD te creëren en aan te sluiten bij de partij Islam om tenslotte de beweging ‘Debout les Belges’ op te zetten. Louis ontkent dat er klassen zijn en zoekt verklaringen in complottheorieën. Daarmee leidt hij de afkeer tegenover de miljardairs en het patronaat af naar een haat tegenover de ‘zionisten’ en ‘diegenen die achter de schermen aan de touwtjes trekken’.
Dit had een zekere impact onder bepaalde lagen van de bevolking. En laat ons meteen waarschuwen voor de karikaturen, het gaat zeker niet alleen om marginalen. Het antisysteemgevoel leeft ook onder jongeren en werkenden, onder meer bij migranten die geen sterke arbeidersacties gekend hebben of niet betrokken waren in de traditionele organisaties van de arbeidersbeweging.
De arbeidersbeweging moet er alles aan doen om in de strijd ook die lagen van de bevolking te betrekken. Daartoe moet de beweging zelf bewust zijn van haar collectieve kracht, van de noodzaak van organisatie en van eenheid. Strijd op zich volstaat niet, indien het niet gepaard gaat met een programma dat breekt met het kapitalistische systeem dat de meerderheid van de bevolking enkel meer miserie te bieden heeft. We moeten de meest bewuste elementen van de arbeidersbeweging overtuigen van een echt socialistisch programma. Een programma dat concrete antwoorden biedt op de problemen die eigen zijn aan het kapitalisme: werkloosheid, armoede, ecologische crisis, gebrek aan democratie, …
Een dergelijk programma moet erop gericht zijn dat de gemeenschap zelf de sleutelsectoren van de economie in handen neemt om zo de sociale problemen te kunnen aanpakken. Met een transparantie en dus het openen van de boeken, zouden we weten waar de rijkdom juist zit en hoe die wordt aangewend. Er is nood aan een brede arbeiderspartij die dergelijke strijd organiseert. Wij komen daar al langer voor op, voer met ons de strijd tegen diegenen die ons verdelen en dus verzwakken.
