Door Dikili, onze correspondent in Turkije.
In Soma, een mijnwerkersstadje in Manisa, is een tragedie aan de gang, een mijnramp die al meer dan 250 doden heeft gekost, terwijl er nog honderd of meer mijnwerkers vastzitten en er geen hoop is om nog overlevenden terug te vinden.
Turkije is – onder de Europese landen – het land met de meeste arbeidsongevallen en wereldwijd staat het op nummer drie, geen score om fier op te zijn. Iedere zes uur valt er een dode ten gevolge van een arbeidsongeval!
Deze mijn werd in 1984 geprivatiseerd en de eigenaar is er enorm fier op dat hij de productiviteit heeft verzesvoudigd.
De vakbonden wijzen er echter op dat sinds de privatisering het aantal arbeidsongevallen en -doden sterk is gestegen. Daar komt nog bij dat sinds een paar jaar door de AKP een wet werd gestemd die toelaat met onderaannemers te werken. Deze onderaannemers werken meestal met ongeschoolde arbeidskrachten, die bovendien geen sociale zekerheid hebben. Hierdoor kan men de arbeidskost drukken. Een regulier tewerkgestelde mijnwerker verdient per dag 40 TL, omgerekend 14 tot 15 euro, maar blijkbaar is die arbeidskost te hoog!
Op 29 april 2014 stelde een volksvertegenwoordiger van de CHP voor een parlementaire onderzoekscommissie in te stellen naar de werkomstandigheden in de Soma mijn. Ook de MHP en de BDP ondersteunden de vraag! De AKP (die de meerderheid heeft in het parlement) verwierp de vraag! De Soma mijn was immers ‘een voorbeeld van veiligheid‘.
Bij de doden, ook een vijftienjarige jongen. De AKP bracht drie jaar geleden de leeftijd om te kunnen werken van 16 jaar op 14 jaar, behoudens voor zwaar werk (dus verboden in de mijnsector).
Behoudens hulpverlening na de mijnramp stuurde men ook het leger en oproerpolitie naar het mijnwerkersdorp, uit schrik voor onlusten! Daarna kreeg je de officiële en officieuze berichtgeving. Gedurende uren was er sprake van… 17 doden, een pertinente leugen. Door de omvang van het drama kon men echter de realiteit niet meer verzwijgen!
De solidariteit kwam snel op gang. De Disk en de Kesk (onafhankelijke vakbonden) en linkse organisaties riepen op tot betogingen en voor morgen een algemene staking en internationale solidariteit. Internationaal zullen de mijnwerkersvakbonden in Venezuela, Cuba en Bolivia, een dag het werk neerleggen!
De vakbond van de mijnwerkers, Maden Is, behoort echter tot de gele vakbond Turk Is. Zij roepen op om gedurende een week iedere dag het werk drie minuten te onderbreken. De islamitische vakbond Hak Is doet zelfs geen oproep. Dat zijn geen vakbonden, dat zijn vagebonden!
De regering kondigt een periode af van nationale rouw voor drie dagen. Tegelijk zei de eerste minister dat een mijnramp behoort tot de dingen van het leven en dat werkongevallen dagelijkse dingen zijn. Hij ging zelfs zover om de mijnramp van vandaag te vergelijken met mijnrampen uit de 19de eeuw, moest het niet hemeltergend zijn om dergelijke onzin uit te kramen, niemand zou het geloven. De regeringsgetrouwe zenders zonden regelmatig cijfers uit van mijnrampen uit de negentiende en begin twintigste eeuw. Dit keer dus geen pinguïns (*)!
Gisteren bezocht Erdogan Soma maar… in plaats van applaus kreeg hij boegeroep, riep men op om ontslag te nemen! Dit keer – en dat is lang geleden – nam de bevolking het massaal op tegen Erdogan. Hij moest zelfs wegvluchten in een winkel! Gelukkig was er zijn oproerpolitie om hem te beschermen.
Intussen grijpen overal manifestaties plaats over heel Turkije. De oproerpolitie is natuurlijk massaal aanwezig met het waterkanon en gasgranaten. Als men het geld dat men steekt in nieuwe waterkanonnen, tanks en gasgranaten eens moest uitgeven om de arbeidsveiligheid te verbeteren, dan zou men mensenlevens redden en beschermen.
Zolang men echter staatsbedrijven verkoopt aan de private sector, zal het aantal dodelijke slachtoffers stijgen in plaats van te dalen, want voor een privébedrijf staat winstmaximalisatie voorop. Ook de wet op de contractoren zou onmiddellijk moeten worden ingetrokken, want dat doet eveneens het aantal arbeidsongevallen toenemen. Hernationalisatie onder controle van de werknemers, zodat iedereen aan een normaal loon en in veilige arbeidsomstandigheden kan werken is echter de enige eis die het aantal arbeidsongevallen tot een minimum kan beperken.
Economische mirakels bestaan niet. De toegenomen groei gaat gepaard met een grotere uitbuiting van de werknemers. De CEO van Soma mag dan in zijn handen wrijven over de toegenomen winstcijfers, aan de andere kant van de balans staan de overleden mijnwerkers! 15 euro voor een mensenleven! De schaamte voorbij!
(*) Tijdens het massaprotest op en rond het Taksimplein zweeg de regeringsmedia deze beweging zoveel mogelijk dood en dit ondanks het massale karakter ervan. In plaats van over de beweging te berichten, werden natuurdocumentaires uitgezonden. Terwijl honderdduizenden op straat betoogden, kwamen er op televisie veel documentaires over pinguïns.
Reacties zijn gesloten.