ULB zet politie in tegen Iraanse vluchtelingen

Op woensdag 17 december vielen een 50-tal gemaskerde en gewapende agenten onze universiteit binnen rond 6u ’s ochtends. Ze kwamen een 50-tal Iraanse asielzoekers oppakken die op de campus zijn sinds bijna drie maanden. De agenten haalden de zaal leeg waar de bezetters zich bevonden en vielen ook de lokalen van de studentenvertegenwoordigers (BEA) binnen omdat daar de vrouwen en kinderen sliepen.

Standpunt van EGA-ULB

De politie kwam tussen op bevel van de minister van Binnenlandse Zaken, Patrick Dewael, en had toelating van de universitaire overheden. Alhoewel het officiële ultimatum vastgesteld werd op vrijdag 19 december, verkoos de ULB repressie in plaats van steun aan de asielzoekers.

Het is de eerste keer dat de ULB toelating geeft voor een razzia tegen sans-papiers (en dat net in de blokperiode om een brede mobilisatie van de studenten te vermijden). Dat toont aan tot wat de universitaire overheden bereid zijn tegenover protestbewegingen. De universiteiten zouden plaatsen moeten zijn waar kan gedebatteerd en gestreden worden. De studenten moeten zich ten stelligste verzetten tegen politie-aanwezigheid op de campus!

Er werd woensdagmiddag reeds een actie georganiseerd voor het rectoraat. Meer dan 300 studenten werden gemobiliseerd om zich uit te spreken tegen die razzia. We vonden enkel een gesloten deur en geen enkele verantwoordelijke durfde zich komen verantwoorden. Daarop werd de toegang tot het rectoraat geblokkeerd en riepen we slogans als "Buccella: ontslag" (Buccella is de verantwoordelijke van de ULB in de discussie over de bezetting en is tevens PS-politicus), "1ste, 2de, 3de generatie, wij zijn allemaal kinderen van migranten",…

Opnieuw werd de politie ingezet: 2 waterkannonnen, 5 combi’s en een helikopter van de federale politie vormden een ontvangstcomité voor de betogers. De politie blokkeerde de betoging op de campus zelf, en rechtvaardigde dit door de toelating die ze hadden om die ochtend op de campus tussen te komen waardoor ze dit in de namiddag nog zouden mogen… Na drie uur werd de actie verdergezet door de bezetting van een lokaal.

Sinds de komst van de Iraniërs op de campus hebben de autoriteiten van de ULB zich uitgesproken tegen die bezetting. Ze hebben geweigerd om de vluchtelingen logistiek te ondersteunen, alhoewel een steunmotie werd gestemd op de Administratieve Raad. Tijdens de hongerstaking, die gevoerd werd door een 30-tal bezetters, werd de politiek van de ULB duidelijk: hun doel was om zo snel mogelijk de Iraniërs weg te krijgen. Sheriff Buccella werd aangesteld om die taak uit te voeren.

Er was weinig hulp en veel druk: weigering van terbeschikkingstelling van de nodige infrastructuur voor een degelijk leven tijdens de bezetting (bedden, sanitair, elektriciteit,…); het herhaaldelijk wegsturen van het Rode Kruis, wiens aanwezigheid nochtans nodig was voor de hongerstakers; verschillende brieven met ultimatums om de ULB te verlaten;.. Na enkele weken werd de elektriciteit opnieuw aangesloten, maar dat werd enkel gedaan om de groeiende druk tegen te gaan en zonder belangrijke toegevingen te moeten doen.

In de afgelopen 3 maanden kregen meer dan 200 Iraanse vluchtelingen het bevel om het land te verlaten van de Dienst Vreemdelingenzaken, en dus van de regering. Ze hielden verschillende lokalen aan de universiteiten bezet om een collectieve regularisatie te eisen en de toekenning van een werkvergunning, dus het recht om een normaal leven te hebben: werken, studeren of gewoon op straat wandelen zonder de vrees om opgepakt te worden en in een gesloten – centrum te belanden.

De regering is niet bereid om een collectieve regularisatie door te voeren en haar asielpolitiek te veranderen. Zelfs indien de dossiers opnieuw behandeld worden, zullen veel Iraniërs zich binnenkort in dezelfde situatie bevinden en een bevel krijgen om het land te verlaten. Het antwoord van het Commissariaat voor de Vluchtelingen werd al duidelijk met 6 weigeringen en bevelen om het land te verlaten. De illusie van een individuele oplossing die door de regering naar voor werd geschoven, is er enkel op gericht om de Iraniërs te verdelen en de beweging te breken.

De uitwijzingspolitiek dwingt veel Iraniërs tot de illegaliteit. Kleine flexibile jobs in het zwart, die onderbetaald worden, zonder enige sociale bescherming, dat is de toekomst die hen aangeboden wordt door onze regering. Hele delen van de kapitalistische economie komen in de illegaliteit terecht, wat ook druk zet op de lonen en arbeidsvoorwaarden in de legale sectoren.

De sans papiers kunnen enkel een overwinning behalen als ze de steun kunnen verkrijgen van een groter deel van de bevolking, zeker in de georganiseerde arbeidersbeweging. De Iraniërs kunnen enkel op dat perspectief van strijd rekenen, en niet op de traditionele politici die mee verantwoordelijk zijn voor het asielbeleid.

Het is duidelijk dat de vluchtelingen opgevoerd worden als zondebok voor de economische crisis. Het zijn nochtans niet de vluchtelingen en migranten die onze sociale rechten aanvallen op vlak van onderwijs (afbraak van de restaurants, dure huurprijzen,…), die overgaan tot ontslagen (3.000 jobs weg bij Ford, duizenden jobs die zullen verdwijnen bij de Post, het spoor, Cockerill,…), die bedrijven sluiten, die de openbare diensten privatiseren, die de pensioenleeftijd verhogen of die besparingsplannen opleggen.

Tijdens de aanwezigheid van de vluchtelingen aan de ULB, kwam er een zekere solidariteit van de studenten. Er was een steuncomité, dat zich jammer genoeg enkel concentreerde op de dringende humanitaire noden in plaats van die te eisen van de universitaire overheden die reële middelen hebben om te voorzien in die noden. De studentenvertegenwoordigers die zich aanvankelijk aan het hoofd van de beweging stelden, oefenden druk uit om de strijd te beperken.

De studentenvertegenwoordigers hoopten van de kwestie te kunnen regelen op bureaucratische wijze, hand in hand met Bucella en zonder zich te baseren op een studentenbeweging die nochtans veel potentieel had. De studentenvertegenwoordigers waren er tegen om een politiek debat te voeren en de strijd te verbreden. Het steuncomité zelf was niet bepaald democratisch georganiseerd: studenten werden het woord geweigerd, bepaalde brieven van Bucella werden achter gehouden,…

Van bij het begin brachten de Etudiants de Gauche Actifs (EGA, de Franstalige Actief Linkse Studenten) de noodzaak naar voor om een echte krachtsverhouding uit te bouwen onder de studenten om de ULB te dwingen om de Iraniërs te ondersteunen en zo druk te zetten op de regering.

We stelden dat het doel van een steuncomité moest zijn om de studenten te politiseren rond de asielproblematiek. Het is door het verband te leggen tussen de neo-liberale politiek van onze regeringen en de duizenden mensen die zich genoodzaakt zien om de miserie en oorlog te ontvluchten in de ex-koloniale wereld, dat we stappen vooruit kunnen zetten.

De landen van de ex-koloniale wereld, de zogenaamde Derde Wereld, zijn verplicht om hun markten open te zetten voor Westerse bedrijven. Multinationals hebben enkel als doel om winst te maken en spelen een belangrijke rol in het ondersteunen van reactionaire regimes, de politiek van leegroven van de natuurlijke rijkdommen en de enorme uitbuiting van de arbeidskrachten (afwezigheid van sociale bescherming, lange arbeidsdagen, kinderarbeid,…). De grote machten twijfelen er niet aan om hun economische en politieke dominantie met alle mogelijke middelen op te leggen. De imperialistische interventie van de VS in Irak, of van Frankrijk in de Ivoorkust, zijn daar voorbeelden van.

Wij weigeren dan ook om een onderscheid te maken tussen politieke en economische vluchtelingen aangezien het de politiek van de kapitalistische machten is die leidt tot miserie en bloedige conflicten waardoor mensen vluchten. De kloof tussen rijk en arm was nog nooit zo diep. De wetenschap en techniek waren nooit zo ontwikkeld als vandaag. Normaal zou dat ertoe moeten leiden dat voorzien wordt in alle elementaire behoeften. Het kapitalisme bewijst haar failliet, er is nood aan een socialistische wereld waar de productie democratisch wordt gepland in functie van de behoeften.

We roepen op om strijdbare politieke organen op te bouwen aan de universiteiten en scholen om de jongeren te organiseren en de discussie aan te gaan over een alternatief op dit systeem, een socialistisch alternatief.