In zijn column in Knack laat SP.a-ideoloog en hoogleraar Mark Elchardus geen spaander heel van het standpunt van de vakbonden rond het Generatiepact. Luc Cortebeeck (ACV-topman) had volgens Elchardus "gelijk", maar "besefte niet hoe kortzichtig een deel van zijn middenkader en militanten" zijn. Vanzelfsprekend moet ook het ABVV eraan geloven. Elchardus slaat, met de air van een academisch orakel, ABVV-voorman (en vooralsnog nog steeds SP.a-lid) Xavier Verboven in de ban. Zijn “ongelijk” vindt de SP.a-ideoloog “even erg” als “de tragiek van Cortebeeck”.
Peter Delsing
Met een onwaarschijnlijk misprijzen voor de 100.000 mensen die op 28 oktober betoogden tegen de regeringsplannen schrijft Elchardus: “Maar in een democratie volstaat het niet gelijk te hebben. (…) Daar dient rekening te worden gehouden met ‘de mensen’”. Klinkt mooi. Maar in de paragraaf daarvoor had Elchardus juist uit de doeken gedaan waarom de plannen van de regering onverkort moeten worden doorgevoerd.
Dat betekent: “langer werken” (verworpen door een meerderheid van de bevolking, volgens enquêtes), het “niet langer uitsluiten van mensen boven de 50” (erg geestig geformuleerd: daar mag Elchardus eerst de patroons van gaan overtuigen), “moet niet werken worden ontmoedigd” (vandaar wellicht de jacht op de werklozen – getekend SP.a – nu ook voor de oudere werklozen). Om duidelijk te maken wie de slechteriken in het debat rond het brugpensioen zijn, voegt Elchardus daar met typerende bescheidenheid aan toe: “Wie die doelen voor ogen houdt, heeft gelijk; wie ze negeert, heeft ongelijk.”
Zo spreken sociaal-democratische keizers tegenwoordig: hoe kleiner de steun voor hun neoliberaal afbraakbeleid, hoe luider het bevel om hen te volgen. Dat de jaarlijkse lastenverlagingen voor de patroons – om en bij de 5 miljard euro – de sociale zekerheid ondermijnen, zonder klaarblijkelijk jobs te creëren: bij de selectieve “academicus” Elchardus vang je er geen woord over op. Dat is vloeken in de neoliberale kerk, waar vandaag ook de SP.a een aardige zijbeuk van vult.
De SP.a-geleerde veegt vervolgens wel “de nieuwe doctrinairen” de mantel uit. Zij die vinden dat “stakersposten schadevergoeding moeten betalen en militanten moeten worden vervolgd”. In de ogen van de vrijgevige hoogleraar mogen de stakende arbeiders dan wel “ongelijk hebben”, ze mogen met hun ongelijk wel nog even buiten komen, alvorens diegenen die het beter weten de beslissingen in hun plaats nemen.
Volgens de SP.a-ideoloog stoten we langs de ene kant op “doctrinaire betweters” (waartoe hij zichzelf niet rekent). Langs de andere kant hebben “de vakbonden die zich schromelijk vergissen” zich ingegraven. Bij wijze van uitsmijter waarschuwt de SP.a-strateeg de vakbondsleiders met een laatste vingerwijzing: “Men kan een paar keer ongelijk hebben, maar toch lekker drijven op de angst van de bevolking (…), maar wie van angst zijn bondgenoot maakt, eindigt onvermijdelijk als een tragische paljas in het kamp van extreem-rechts.”
Onacademisch taalgebruik, voor een hoogleraar. Hoe lang moeten ABVV-militanten deze scheldpartijen aan hun adres nog pikken? Voer samen met de LSP campagne op de werkvloer voor een nieuwe arbeiderspartij: de oude is al jarenlang geen instrument meer om onze belangen te verdedigen.
