Zowat 2.000 rode en een enkele groene militant trokken deze voormiddag door de straten van Antwerpen om te betogen tegen de afbouw van het personeel en de dienstverlening bij de lokale en regionale besturen. Het ongenoegen in deze sector is groot omdat ze als eerste geraakt wordt door de besparingsdrift die na de verkiezingen van 25 mei op alle niveaus hoogtij zal vieren.
Na de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 kondigden verschillende steden en gemeenten meteen aan dat ze zouden moeten besparen. Het verlies van middelen door de financiële crisis en het bijhorende debacle van Dexia en de Gemeentelijke Holding versterkten de reeds bestaande tekorten. Meteen na de verkiezingen werd duidelijk gemaakt waar de steden en gemeenten, los van welke partijen in de coalitie zaten, het geld zouden zoeken: bij de dienstverlening en het personeel. Zo moeten er in Antwerpen alleen 1.400 jobs verdwijnen.
De afbraak is al bezig. De spreker van ACOD-LRB merkte voor de start van de betoging vandaag op dat er al zowat 3.000 jobs verdwenen zijn, waarvan 2.000 contractuelen wiens contract niet werd verlengd. Alles samen dreigt een sociaal bloedbad met tienduizenden jobs die verdwijnen, al dan niet via natuurlijke afvloeiingen en niet-vervangingen. Uiteraard betekent dit ook een afbouw van de dienstverlening aan de bevolking.
De betoging vandaag ging enkel uit van ACOD, de twee andere bonden stapten niet mee op. Spijtig dat er geen vakbondsfront was, dat zou de mobilisatie immers vergemakkelijken. Nu stelden heel wat aanwezigen dat ze meer collega’s hadden kunnen meekrijgen indien alle vakbonden meededen. Waar diensten niet gesloten werden, betekent een staking door rode vakbondsleden dat andere personeelsleden dubbel zo hard moeten werken. De argumenten van de groene en blauwe vakbond om niet mee te doen, schieten tekort. De dreiging van het sociaal bloedbad – een dreiging die al geconcretiseerd wordt – is te belangrijk om niet in actie te komen. Om de slagkracht te vergroten zou een actieplan in eengemaakt vakbondsfront natuurlijk het beste zijn. Aan de basis is daar alleszins vraag naar.
Zeker vanuit Antwerpen was er een goede opkomst. Verschillende diensten zoals de districtshuizen, afvalophaling en bibliotheken sloten de deuren. Er waren ook telkens kleine delegaties van zowat alle steden en gemeenten in de provincie en van ver daarbuiten. Er was zelfs een opgemerkte en bijzonder welgekomen Franstalige delegatie uit Brussel met onder meer militanten van het Brugmann ziekenhuis.
Er is een bereidheid tot strijd en er was een goede mobilisatie. Nu zal het erop aankomen om dit aan te grijpen om te bouwen aan een breed front van verzet tegen alle besparingen. De lokale en regionale besturen hebben het verschil van voor en na de gemeenteraadsverkiezingen gemerkt. Nu al spreken politici en analisten van een enorme ‘opportuniteit’ van vier jaar zonder verkiezingen en zelfs vijf jaar zonder parlementsverkiezingen. Ze bedoelen daarmee dat de besparingslawine die in de steden en gemeenten op gang is getrokken op grotere schaal zal doorgetrokken worden naar alle niveaus.
Ofwel laten we ons niveau per niveau afslachten, ofwel gaan we samen in verzet en organiseren we onze strijd. Een jaar geleden publiceerden we deze analyse van de lokale en regionale besturen met enkele suggesties voor een actieplan en eisen. Deze voorstellen van voormalig ACOD-LRB secretaris Marc Van Hecke zijn na vandaag des te actueler, de gezamenlijke betoging was een goede stap. Laat ons nu verder gaan!
