Met grote verbazing moet nu zelfs De Morgen vaststellen dat het protest tegen de eindeloopbaanaanpak van de regering zich kan baseren op een grote maatschappelijke steun. Zelf voert de krant bewust campagne voor het regeringsbeleid. In haar weekendeditie moet ze echter toegeven dat er wel degelijk problemen zijn, zowel met een verhoging van de brugpensioenleeftijd als op het vlak van een politieke verdediging voor de eisen van het vakbondsfront.
De artikels waarin De Morgen moet toegeven dat er problemen zijn, worden wat weggestopt in de krant. Maar op pagina 18 kunnen we lezen hoe Filip Roegiers schrijft: "De zenuwen staan dus gespannen. ‘Wij zijn niet boos, wij zijn woest’, werd er vroeger gescandeerd. Vandaag is het eerder: ‘wij zijn niet boos, wij zijn op’. Het riskeert een uiterst explosieve cocktail te worden als feitelijke vakbondsverzuchtingen en -eisen zich koppelen aan dat breder onbehagen. Als dan ook nog eens de werkgevers de hardste van de harde manieren bovenhalen om stakingen te breken, ziet het er niet goed uit voor de regering-Verhofstadt. En zeker niet voor de socialisten."
Hiermee wordt eigenlijk toegegeven dat de campagne van de regering en de burgerlijke media, De Morgen op kop, niet vertrekt van de realiteit van bredere lagen van de bevolking. Het succes van de ABVV-staking op 7 oktober, bestond er net in dat er aansluiting werd gevonden bij een breder gevoel van onbehagen. Dat zal enkel versterkt worden door het feit dat nu ook het ACV zich bij de acties aansluit.
De harde opstelling van de regering, ook tegen stakingspiketten, zal haar positie verder ondermijnen. Minister Dewael spreekt zich uit tegen stakingspiketten waarbij kruispunten worden geblokkeerd en stelt dat hij instructies zal geven aan de burgemeesters om op te treden bij vakbondsacties. Daarmee zal hij zich verder isoleren van de arbeiders en hun gezinnen. Het ABVV mocht op 7 oktober wel geïsoleerd staan bij het establishment, bij bredere lagen stond de regering geïsoleerd met haar besparingsplannen.
Zowel de media als de traditionele politici spreken zich tegen de vakbondsacties uit. Terwijl ACV-voorzitter Cortebeeck tot voor kort de hemel werd ingeprezen door de regering en de media, is dat vandaag niet langer het geval. Het wordt duidelijk dat de ACV-leiding niet anders kon dan acties organiseren. De omvang van het ‘onbehagen’ in de samenleving, wordt geleidelijk aan duidelijk en de politici en journalisten weten niet goed wat ze ermee moeten aanvangen.
Terecht wijst bijvoorbeeld Walter Pauli in De Morgen op het ontbreken van een politiek verlengstuk voor de eisen van de vakbondsleden. "Vingers kruisen, klinkt het elders, dat de SP.A niet uitgedaagd wordt ter linkerzijde." De actie van ABVV-militanten aan het SP.A-congres is niet onopgemerkt voorbijgegaan. Die actie was slechts een uiting van wat er aan veel stakingspiketten op 7 oktober leefde: de aanvallen op onder meer het brugpensioen komen mee van de SP.A en dat wordt niet in dank afgenomen. De SP.A is mee verantwoordelijk voor een neoliberaal beleid dat leidt tot een gevoel van ‘onbehagen’ bij bredere lagen.
De traditionele media en de politici zullen er niet meer mee weg komen door het ABVV af te wimpelen als een onstuurbaar en ongecontroleerd zootje ongeregeld als ze tot actie overgaan. De algemene staking van 7 oktober heeft aangetoond wat het potentieel is. Het ABVV is op een goed georganiseerde wijze tussengekomen om van die staking een succes te maken en heeft dankzij de bredere maatschappelijke steun, van die staking een succes gemaakt. Dat voorspelt weinig goeds voor de regering-Verhofstadt.
Maar zoals nu zelfs wordt opgemerkt in een krant als De Morgen, wordt het tijd dat er nagedacht wordt over een politiek verlengstuk: een nieuwe arbeiderspartij die onafhankelijk is van het patronaat. Dat zou niet enkel een probleem betekenen voor Verhofstadt, maar voor de volledige burgerij. In Duitsland werd aangetoond wat het potentieel is van een dergelijke nieuwe linkse partij: de Linkspartei haalde er maar liefst 8,7% bij haar eerste verkiezingsdeelname.
LSP meent dat een dergelijk potentieel ook in België bestaat en zal de komende dagen een petitie lanceren, zowel op papier als op het internet, om diegenen die menen dat er nood is aan een nieuwe arbeiderspartij bijeen te brengen en hun oproep extra in de verf te zetten.
