Interview met Jamil, een Kasjmiri die in Brussel woont.

We spraken met Jamil, een Kasjmiri die in Brussel woont, over de redenen waarom hij uit Kasjmir is gevlucht en over de omstandigheden waarin de aardbeving plaatsvond. In Brussel is onze organisatie ook actief in de Kasjmiri gemeenschap en zetten we samen met die gemeenschap een hulpcampagne op.

Interview door Cédric Gérôme

“Er is in Kasjmir een total gebrek aan infrastructuur en we worden onze elementaire rechten ontzegd, of die nu economisch, politiek, sociaal of cultuur zijn. We hebben niet de minste vrijheid van mening en een verbod om politieke activiteiten te ontwikkelen. Volgens het artikel 1925 van de zogenaamde “grondwet” van het land, mag geen enkele politieke partij en zelfs geen enkel individu een politieke activiteit ontwikkelen, zelfs niet op vreedzame wijze. Dat was de druppel die de emmer deed overlopen en waarom ik uit Kasjmir ben weggevlucht. Er zijn niet enkel in België heel wat Kasjmiri, ook in Groot-Brittannië, Canada, de VS,… Overal zijn er slachtoffers van het systeem in Kasjmir terecht gekomen.

“Historisch gezien werd Kasjmir verdeeld onder Pakistan, India en ook een stukje in China. Ook dat land heeft haar belangen in de regio. Maar we zijn er ons van bewust dat de regionale conflicten verbonden zijn met de internationale conflicten en dat in laatste instantie de situatie in Kasjmir geen verbetering zal kennen in het kader van een kapitalistisch systeem. Dit systeem leidt tot conflicten en het probleem van Kasjmir is maar één van de vele problemen. Als we het conflict daar bekijken, zien we binnen het kapitalistisch systeem geen enkele oplossing.

“De bevolking in Kasjmir moet zich verenigen en de steun zoeken bij de arbeiders in Pakistan, India en China. We moeten ons recht op zelfbeschikking opeisen en laten erkennen. Dat is de enige manier om de bezetting van het land te stoppen en effectief te strijden voor onze fundamentele rechten. De Pakistaanse regering heeft geen enkele legitimiteit. Het is een regering die enkel beroep doet op de strijdkrachten, het is een militair regime.

“In Kasjmir kennen we enkel maar problemen. We leven dagelijks in armoede en militaire repressie. De militaire onderdrukking is het enige antwoord van de regering op de problemen in het land. Het militaire regime in Pakistan verdedigt enkel de belangen van een kleine elite, terwijl de meerderheid van de bevolking honger lijdt. We hebben op internationaal vlak een enorme solidariteit gezien na de aardbeving, maar de Pakistaanse staat slaagt er niet in om enige hulp te leveren – medische hulp, voedsel, tenten,… – voor een bevolking op een grondgebied dat het het hare noemt.

“Het is vandaag de 5de dag sinds de aardbeving en meer dan 3,5 miljoen mensen in Kasjmir alleen al hebben nog geen onderdak. Vandaag zei Musharraf in de media dat hij moest toegeven dat zijn regering heeft gefaald om hulp te bieden aan de bevolking van Kasjmir. Hij moet het zelf toegeven! De regering probeert bovendien te vermijden dat mensen ter plekke raken om er de echte omvang van de ramp te zien.

“We hebben doorheen de media vernomen dat de zogenaamde lokale ‘autoriteiten’ Kasjmir hebben verlaten om zich rustig te vestigen in Islamabad terwijl de lokale bevolking in Kasjmir amper het hoofd boven water kan houden. De bevolking probeert, zonder hulpmiddelen, de wegen vrij te maken en te redden wat er te redden valt.

“De politie bracht al tenten over naar een aantal geïsoleerde zones. Nu de temperatuur ’s nachts erg snel zakt in de berggebieden, is dat meer dan noodzakelijk. We zijn er ons ook van bewust dat we weinig kunnen doen voor de overleden slachtoffers, maar voor de overlevenden is voedsel, onderdak,… nodig om te vermijden dat er nog meer slachtoffers vallen.

“We roepen de internationale gemeeschap op om druk te zetten op hun autoriteiten om hulp te leveren aan de getroffen zones waar er soms volledige dorpen van de kaart geveegd zijn. Van drie neven heb ik nog geen nieuws, en zo zijn er velen. Iedere familie, ieder huis, iedere persoon in Kasjmir wordt getroffen door de catastrofe. Er is een volledige generatie weggeveegd door de aardbeving.

“Onder deze omstandigheden kunnen we enkel maar betreuren dat de verantwoordelijken van Brussel stad ons geen toestemming hebben gegeven om een hulpcentrum op poten te zetten om voedsel te verzamelen en informatie uit te wisselen over wat er ginder gebeurt.”

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie