Artikel door Geert Cool uit de aprileditie van ‘De Linkse Socialist’
Bij de onderhandelingen over collectieve arbeidsovereenkomsten (cao’s) in de bedrijven was er heel wat ongenoegen over het gebrek aan loonsverhogingen. Bij offensieve aanvallen van het patronaat op de regeling voor brugpensioen kwam het tot stakingsacties bij onder meer Agfa Gevaert in Mortsel en ArcelorMittal in Gent.
Agfa
Bij Agfa Gevaert wordt opnieuw winst geboekt, in 2013 een nettowinst van 49 miljoen euro. De gespecialiseerde pers schrijft dat toe aan de stopzetting van het medische plan van Amerikaanse gepensioneerden en andere besparingsmaatregelen. Topman Reinaudo, zelf goed voor een jaarloon van 1,8 miljoen euro, wil nu ook in ons land besparen op de gepensioneerden en meer bepaald op bruggepensioneerden.
Bij de onderhandelingen voor een cao hielden de bonden het op een nul-cao: het behoud van alle bestaande verworvenheden zonder die uit te breiden. De directie was echter vastberaden en eiste inleveringen van het personeel. De bestaande regeling voor brugpensioen werd onder vuur genomen. Voorheen was het mogelijk om op 56 jaar op brugpensioen te vertrekken met een opleg van Agfa. Die opleg wilde de directie fors beperken, waardoor een bruggepensioneerde ongeveer 600 euro per maand moet inleveren.
Een 56-jarige arbeider van Agfa verklaarde daarover in de krant De Tijd: “We worden ruim betaald, niet voor ons ‘schoon’ ogen maar omdat we het verdienen. We werken in het donker, tussen het vergif. Ik word vergoed omdat ik morgen blind kan zijn. Ik werk sinds mijn 19de in ploegen, ik heb mijn steentje aan de maatschappij bijgedragen.”
De arbeiders gingen in staking en stemden een voorstel van de sociaal bemiddelaar met grote meerderheid weg. Na twee weken staking was er een nieuw voorstel met beperkte verbeteringen voor de arbeiders. Nog steeds stemde 56,34 procent van de arbeiders tegen. Het werk was inmiddels hervat en er was geen tweederde meerderheid tegen. De opeenvolgende stemmingen en de staking geven aan dat het hoog zit bij de arbeiders. Jarenlang hard werken met stelselmatige verhogingen van de productiviteit terwijl op sociale verworvenheden wordt bespaard. Dat wordt niet zomaar aanvaard!
ArcelorMittal
Bij ArcelorMittal in de Gentse kanaalzone, het vroegere Sidmar, kwam de directie eveneens met offensieve eisen bij de cao-onderhandelingen. De leeftijd voor brugpensioen zou een half jaar opgetrokken worden en de opleg van het bedrijf bovenop de werkloosheidsvergoeding bij brugpensioen werd verlaagd. Als kers op de patronale taart werd dan nog eens voorgesteld om de productiepremies te beperken. Er werd twee keer over het voorstel gestemd en telkens stemde zowat 80% van de arbeiders tegen. Bij het ter perse gaan van deze krant was de staking nog bezig, voor updates kan je op socialisme.be terecht.
Verdedig het brugpensioen!
In beide gevallen werd de afgezaagde argumentatie tegen brugpensioenen opnieuw bovengehaald. Op 56 of 56,5 jaar vertrekken zou onaanvaardbaar zijn op een ogenblik dat het brugpensioen meer en meer afgebouwd wordt en we langer leven. Na de theoretische argumentatie zien we nu wat het in de praktijk betekent. Voor arbeiders die in shiften hebben gewerkt, soms met gevaarlijke stoffen en soms met zwaar fysiek werk, is het niet haalbaar om te werken tot 65. Of moeten ze werken tot ze er letterlijk bij neervallen? En zal dan nog eens geklaagd worden over het feit dat er meer afwezigheid door ziekte is?
Een algemene arbeidsduurvermindering tot 32 uur per week moet ook gepaard gaan met het verlagen van de werkdruk. Het moet ook aangegrepen worden om de shiftarbeid te humaniseren. Daarnaast verdedigen we het recht op brugpensioen. Nu blijkt dat de beperkingen van de mogelijkheden inzake vervroegd pensioen leiden tot onhaalbare situaties, is het hoog tijd dat deze beperkingen worden ingetrokken.
