EDITO door Benjamin, verantwoordelijke van LSP in Henegouwen-Namen
Het patronaat en haar politieke lakeien willen ons laten slikken dat werklozen verantwoordelijk zijn voor hun situatie, dat ze niet willen werken, niet hard genoeg naar werk zoeken of nog dat het profiteurs zijn. De realiteit is dat er ruwweg 600.000 werkzoekenden zijn voor ongeveer 40.000 vacatures. Een profiteur is overigens iemand die profijt doet, met een paar honderd euro per maand is daar geen sprake van. Vanaf januari 2015 dreigen tot 55.000 van die zogenaamde ‘profiteurs’ hun uitkering te verliezen. De vroegere wachtuitkering, nu inschakelingsuitkering, is immers in de tijd beperkt. Er worden dus meer werklozen geschrapt dan dat er vacatures zijn.
De werklozen, eigenlijk arbeiders-zonder-werk, hebben geen andere keuze dan zich te organiseren en de strijd tegen de aanvallen aan te gaan. Zoals enkele delegees op de actie van 10 maart tegen de uitsluiting van werklozen opmerkten, zal het niet gemakkelijk zijn om de werklozen te mobiliseren. Velen onder hen hebben de hoop op verbetering opgegeven of geraken verstrikt in de moeilijkheden van hun situatie.
Veel werklozen hebben al zoveel op hun dak gekregen – soms zelfs door hun eigen familieleden, vroegere collega’s of buren – dat ze zich uitgesloten voelen en pas op de trein van de collectieve strijd zullen springen eens die al goed en wel vertrokken is.
Dat is nog niet het geval. Deze aanval op werklozen werd twee jaar geleden al goedgekeurd maar in de tussenperiode werd niets ondernomen om de werkenden, met of zonder werk, ernstig te mobiliseren. Door een gebrek aan aandacht voor de werklozen is het wantrouwen tegenover de vakbonden ook groot. Het feit dat er soms verwarring is tussen de RVA, VDAB en de uitbetalinginstellingen van de vakbonden, maakt het er niet gemakkelijker op. De verwarring wordt ook versterkt door het feit dat veel werklozen met een brief van de vakbond op de hoogte worden gebracht van het feit dat hun uitkering zal afnemen of gewoon stopt.
Langs Franstalige kant worden hier en daar opnieuw werklozencomités opgezet en organisaties die die het voor werklozen opnemen. Het gaat nog om beperkte groepen, maar het proces van uitbouw ervan is aangevat. In Luik werd een platform opgezet voor de afschaffing van artikel 63§2 (de beperking van de inschakelingsuitkering tot drie jaar), op 11 mei is er in Brussel een betoging tegen de jacht op de werklozen op initiatief van Brusselse actiegroepen.
Laat dit duidelijk zijn: om de maatregelen van de regering-Di Rupo van tafel te krijgen, is een stevige strijd van alle werkenden nodig, zowel die met als die zonder werk. De verschillende vakbondsacties van 10 maart waarop in totaal enkele duizenden aanwezigen waren, vormden een goede eerste stap. Waar het aan ontbreekt, is een duidelijk actieplan dat op tijd wordt vastgelegd zodat iedereen ervan op de hoogte kan zijn. Het idee van het ABVV in Verviers om iedere woensdag een protestactie te houden tot 31 december 2014 is interessant. Het kan een verzamelplaats zijn voor al wie de strijd wil aangaan en een plaats waar we de discussie kunnen voeren over hoe we onze strijd organiseren. Hopelijk zullen andere lokale vakbondsafdelingen dit voorbeeld volgen en het zou goed zijn indien dergelijke acties in gemeenschappelijk vakbondsfront zouden gebeuren.
Werklozencomités op zich zullen niet voldoende kunnen mobiliseren. Werklozen kunnen zich beter organiseren in de werklozenwerking van de vakbonden om daar een strijdbare linkerzijde uit te bouwen waarmee druk kan gezet worden zodat de bonden terug aansluiten bij hun beste strijdbare tradities. Daartoe moeten we ons wapenen met eisen waarmee we de werkenden en werklozen kunnen verenigen. Dat kan met de eis van een collectieve arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen als maatregel om het beschikbare werk te verdelen.
