door Nicolas Croes
“Het herstel wint terrein in Europa”, stelde Europees commissaris Olli Rehn eind februari. Heb jij dat al opgemerkt? Wij ook niet. Elk jaar worden duizenden mensen afgedankt bij herstructureringen en sluitingen. Als jongeren op de ‘arbeidsmarkt’ terecht komen, moeten ze bijna letterlijk vechten voor een job en dan gaat het vaak nog om tijdelijke en slecht betaalde jobs met minilonen. Is dat wat ons allemaal te wachten staat met het zogenaamde herstel? Neen, het wordt nog erger!
“Het ergste van de crisis ligt achter ons, maar dat betekent niet dat we nu de teugels mogen laten vieren, het herstel blijft immers bescheiden. Om het te versterken en meer jobs te creëren, moeten we de economische hervormingen doorzetten,” verduidelijkte Olli Rehn. De Europese Commissie wil besparingen, nog besparingen en nog meer besparingen. De logica hiervan houdt in dat wij steeds meer inspanningen moeten doen zodat een kleine toplaag voordeel kan halen uit het ‘economisch herstel’. En dat terwijl zij verantwoordelijk zijn voor deze crisis!
De volgende regering – wat de samenstelling ervan ook zal zijn – zal van de vier jaar zonder verkiezingen gebruik maken om er in te vliegen. Het is zeker dat de besparingslawine nog maar begonnen is.
Op 10 maart waren er in verschillende steden vakbondsacties met in totaal enkele duizenden aanwezigen. Het protest was gericht tegen de beperking van de inschakelingsuitkering, de vroegere wachtuitkering, in de tijd. Vanaf 1 januari 2015 dreigen tot 55.000 werklozen hun uitkering te verliezen. De actiedag was geslaagd, maar het volstaat niet om de regering tot toegevingen te dwingen. Het zal ook niet volstaan om de aanvallen die eraan komen te stoppen. Met actiedagen die enkel wat stoom aflaten bij de militanten zullen we er niet geraken.
De betoging van het Europees Vakverbond op 4 april biedt een kans. Het maakt het mogelijk om een nieuwe mobilisatie te houden. Jammer dat de datum ervan pas na de actiedag van 10 maart werd verspreid zodat het daar niet kon aangekondigd worden.
Om vooruit te gaan en een krachtsverhouding op te bouwen, is er nood aan een actieplan gericht op het informeren en mobiliseren van de volledige arbeidersbeweging om tot opeenvolgende provinciale en/of sectoriële acties te komen die indien nodig kunnen uitmonden in meerdere algemene stakingen. Dat zou de grote aandeelhouders en superrijken meer pijn doen dan eenmalige syndicale betogingen in Brussel.
Zullen we meteen de discussie aangaan over acties na 4 april of laten we die actiedag opnieuw zonder vervolg passeren? Als we zien wat er na 25 mei op ons afkomt, dan kunnen we maar beter voorbereid zijn. Er zal een sterk sociaal verzet nodig zijn. We zullen een eengemaakt en breed front van verzet tegen sociale afbraak moeten uitbouwen, een front dat op het terrein actief is om een sterkere krachtsverhouding uit te bouwen.
Sociaal bloedbad na zes jaar crisis
Europa
- 121 miljoen Europeanen onder de armoedegrens
- Meer dan 26 miljoen werklozen, een stijging met 10 miljoen sinds 2008
- 7,5 miljoen jongeren zonder werk of opleiding
- Sinds 2009 daalden de reële lonen in 18 van de 28 lidstaten van de EU (-23% in Griekenland, -12% in Hongarije, -6% in Spanje en Portugal, -4% in Nederland en Groot-Brittannië)
België
- De 1% rijkste Belgen bezitten evenveel als de 60% armsten!
- Meer dan één op zeven (15,3%) leeft onder de armoedegrens
- De afgelopen vijf jaar nam het aantal leefloners toe met 19%, in Brussel zelfs met 23,5%
- Op 1 jaar tijd vroegen 17% meer jongeren in Gent een leefloon aan, in Antwerpen was er een stijging met 12%
- In de eerste negen maanden van 2013 werden 7.691 werkenden getroffen door collectieve afdankingen, een stijging met 18,7% in vergelijking met dezelfde periode in 2012. Dit jaar gingen al meer dan 3.000 jobs verloren
