De Linkspartei veranderde het politieke landschap in Duitsland door 8,7% te behalen en een stabiele coalitie in het land onmogelijk te maken. Het ontstaan van een sterke formatie links van de sociaal-democratie toont aan hoe groot het ongenoegen is over het asociaal beleid. De meest waarschijnlijke regeringscoalitie is de zogenaamde ‘grote coalitie’ tussen de 2 belangrijkste partijen, de christen-democratische CDU-CSU en de sociaal-democratische SPD. Beide partijen kwamen verzwakt uit de verkiezingen.
Stephane Delcros
De SPD en de CDU-CSU hebben miljoenen stemmen verloren. Het politiek establishment werd afgestraft door een uitgesproken stem tegen het neoliberaal beleid, dat een einde wil maken aan de sociale verworvenheden van de werkenden. De regering-Schröder heeft een beleid gevoerd dat enkel ten goede kwam van de rijken en de patroons. Deze regering is duidelijk verantwoordelijk voor de problemen die veroorzaakt werden door de privatiseringen, de vermindering van het inkomen en de aanvallen op de werklozen. De uitslag van de verkiezingen toonde echter ook aan dat veel Duitsers schrik hadden voor een nog rechtsere regering geleid door de CDU van Angela Merkel. Het succes van de Linkspartei is een uitdrukking van de polarisatie tussen kapitalisten en arbeiders. Dit is vooral het geval in Oost-Duitsland, waar de Linkspartei meer dan 25% behaalde.
De Duitse kapitalisten rekenden op een stabiele coalitie van christen-democraten en de liberalen van de FDP, om zo een scherper afbraakbeleid te voeren. Ondanks de vooruitgang van de liberale FDP haalden deze onvoldoende stemmen om met de christen-democraten een conservatieve meerderheid te vormen. Op het einde van de verkiezingscampagne slaagde Schröder erin om de schade voor de SPD te beperken, door op een populistische wijze het nog rechtsere beleid van Merkel af te breken. Door het succes van de Linkspartei, slaagden de SPD en de Groenen er echter niet in om hun meerderheid te behouden.
Er is geen enkele stabiele meerderheid mogelijk, temeer omdat geen enkele partij een coalitie wil met de Linkspartei, wat gelukkig wederzijds is. De kapitalisten zullen zich bijgevolg moeten tevreden stellen met een minder krachtige coalitie, wellicht met de CDU-CSU en SPD. De dagen na de verkiezingen werden getekend door botsingen tussen Gerhard Schröder en Angela Merkel, die beiden kanselier willen worden/blijven. Als men niet uit deze patstelling raakt, dan is het niet uitgesloten dat er nieuwe verkiezingen uitgeschreven worden. Het risico voor het establishment is echter dat de situatie nog onstabieler wordt en de Linkspartei verder groeit.
"Linkspartei" is de nieuwe naam van de PDS, die vooral in Oost-Duitsland sterk staat. Op de lijsten van de Linkspartei stonden er ook leden van de WASG (Electoraal alternatief voor arbeid en sociale rechtvaardigheid). Deze nieuwe formatie werd opgericht door onder meer linkse vakbondsleden en mensen die ontgoocheld waren in de SPD. Oskar Lafontaine, voormalig voorzitter van de SPD en oud-minister van Financiën in de regering-Schröder, is recent het boegbeeld geworden van die nieuw formatie. Hij zorgde ervoor dat er heel wat meer aandacht en interesse ontstond voor de WASG, maar hij versterkte ook de reformistische vleugel van die organisatie.
Lafontaine weigerde ook om kandidaat te worden voor de WASG als die geen alliantie sloot met de PDS van Gregor Gysi en Lothar Bisky, ondanks het feit dat die partij ook een liberaal beleid steunt in de deelstaten waar zij mee aan de macht is. De Linkspartei behaalde bij deze verkiezingen dubbel zoveel stemmen als de PDS bij de vorige verkiezingen. Het is dan ook duidelijk dat de WASG een belangrijke rol heeft gespeeld om mensen te overtuigen van de Linkspartei.
Wat ook de samenstelling wordt van de volgende regering, ze zal een besparingsbeleid voeren dat gedicteerd wordt door het patronaat. Als de Linkspartei en de WASG hun resultaat willen consolideren en verder doorgroeien, dan zullen ze het verzet tegen de toekomstige besparingsplannen moeten organiseren. Een groeiend aantal arbeiders protesteert tegen de neoliberale hervormingen, waar ze iedere dag de gevolgen van ondervinden. De overwinning van de Linkspartei biedt mogelijkheden om de strijd te versterken, maar daartoe zal er nood zijn aan een strijdbaar socialistisch programma.
