De Duitse verkiezingen betekenden een nederlaag voor de rechterzijde en een belangrijke overwinning voor de linkerzijde. De heersende klasse leed een nederlaag, wat enorme gevolgen zal hebben voor de arbeidersklasse in Duitsland en de rest van Europa. De twee belangrijkste burgerlijke partijen, de christen-democraten (CDU/CSU) en de sociaal-democraten (SPD), leden een nederlaag omwille van hun besparingsbeleid of de aanvallen op de levensstandaard en de openbare diensten die ze beloofden.
Robert Bechert, Berlijn
De heersende social-democraten verloren meer dan 2.300.000 stemmen sinds 2002 als gevolg van een hard besparingsbeleid waardoor de lonen daalden en de rechten van de werklozen door Hartz IV werden aangetast. Tegelijk waren er enorme cadeaus voor de rijken en de grote bedrijven. Dit gebeurde onder het mom dat hiermee de Duitse economie zou worden gestimuleerd, maar inmiddels steeg de werkloosheid tot meer dan 6 miljoen.
De christen-democraten zaten in de oppositie en hoopten op een overwinning, maar na het bekendmaken van de resultaten bleven ze sprakeloos. In plaats van een overwinning, leed de partij één van haar zwaarste verkiezingsnederlagen ooit. De christen-democraten verloren meer dan 1.850.000 stemmen en haalden een lager percentage dan in 2002. Haar beleid van belastingsverlagingen voor de rijken en besparingen deed haar steun verdwijnen. Door het verlies van de SPD behaalden de christen-democraten het hoogste percentage van de verschillende partijen, maar het eigen verlies van stemmen heeft haar autoriteit sterk ondermijnd.
Een afwijzen van besparingen
De grootste winnaar was de Linkspartei die meer dan 4 miljoen stemmen kreeg of 8,7% met een programma tegen de besparingen. De Linkspartei is een alliantie van de hervormde PDS en leden van de WASG (Electoraal alternatief voor werk en sociale rechtvaardigheid), een formatie die eind vorig jaar werd opgericht. In 2002 behaalde de PDS 1.900.000 stemmen. Het verdubbelen van het aantal linkse stemmen is een uitdrukking voor de steun die de WASG geniet en die Oskar Lafontaine, voormalige SPD-leider en minister van financies, in het bijzonder kon mobiliseren.
Tegen de achtergrond van een groeiende woede tegen het beleid van Schröders roodgroene regering, slaagde Lafontaine erin om heel wat steun te krijgen voor zijn aanvallen op het neoliberaal beleid van de regering. Het succes van de Linkspartei was ook belangrijk voor het beperken van de vooruitgang van de neofascisten van de NPD. Die slaagde er echter wel in om haar stemmenaantal te vergroten van 266.000 stemmen tot 740.000. Dat is een belangrijke waarschuwing voor wat kan gebeuren indien de arbeidersbeweging er niet in slaagt een ernstig alternatief aan te bieden.
In de laatste weken van de verkiezingscampagne kon de SPD wat steun terugwinnen door zich te richten op een aanval tegen de christen-democraten en door zichzelf voor te stellen als het mindere kwaad. Jammer genoeg was het verkiezingsmateriaal van de Linkspartei niet altijd aangepast om daarop te antwoorden. Dat was zeker het geval in Berlijn waar de lokale leiders van de Linkspartei zelf betrokken zijn in een beleid van besparingen en een aanval op de lonen en arbeidsomstandigheden.
Chaotische situatie
Heel wat kapitalistische commentatoren hadden het over een chaotische situatie die voortkomt uit het verkiezingsresultaat. Er is immers geen duidelijkheid over de volgende regering. Er blijft discussie over verschillende mogelijkheden. De patroons willen een regering die verdere besparingen doorvoert, maar nu zouden ze kunnen eindigen met een zwakke regering. De vorming van een ‘grote coalitie’ van CDU/CSU en SPD zou het gemakkelijker maken voor de Linkspartei en de WASG om steun te verwerven en een kracht op te bouwen op basis van een programma tegen het besparingsbeleid.
Het is duidelijk dat iedere Duitse regering onder druk zal staan om verdere besparingen door te voeren. Heel wat arbeiders hopen dat de christen-democraten niet in de regering zullen zetelen. De Linkspartei en de WASG moeten daar begrip voor hebben, maar moeten ook aangeven dat de SPD de besparingen niet zal stoppen, integendeel. De SAV, onze Duitse zusterorganisatie, stelt dat het verkiezingsresultaat een enorme stap vooruit is voor de linkerzijde. Die stap vooruit moet geconsolideerd worden door te bouwen aan een strijdbare arbeiderspartij met een socialistisch programma.
De verkiezingen betekenen niet het einde van het patronaal offensief. De dag na de verkiezingen kondigde Siemens, de grootste private werkgever van Duitsland, aan dat er tot 10.000 van haar 164.000 Duitse werknemers moeten afvloeien.
Vorige zondag werd aangetoond dat miljoenen Duitsers zich verzetten tegen het beleid van de heersende klasse. Socialisten en de linkerzijde moeten dat omzetten in een actieve beweging die opkomt tegen het kapitalisme en voor een socialistische toekomst.
