Voor de komende presidentsverkiezingen in de VS vragen velen zich af hoe ze Bush kunnen wegkrijgen. Dat leidt ertoe dat gekende linkse figuren als Michael Moore vandaag stellen dat er op de Democraten moet gestemd worden, terwijl Moore bij de vorige presidentsverkiezingen nog deelnam aan de campagne voor de onafhankelijke progressieve kandidaat Ralph Nader.
Tony Wilsdon
De oorlog van Bush in Irak, zijn rechtse beleid en de stutterende economie maken dat velen uitkijken naar de Democraten als alternatief. Maar zou het beleid onder een Democratische president zo anders zijn? Tony Wilsdon beschrijft hieronder dat dit niet het geval is.
Presidentskandidaat Howard Dean kreeg enorm veel reacties door zich scherp af te keren van het beleid van Bush in Irak en op economisch vlak. Zijn campagne werd overspoeld met 500.000 aanhangers die giften opstuurden en duizenden die deelnamen aan zijn verkiezingsmeetings. Hij stelt zichzelf voor als iemand die van buiten het politieke establishment komt en die voor de gewone bevolking zou opkomen. Daarmee speelt hij ook in op de bezorgdheid van vele Democratische kiezers dat hun partijleiding de republikeinen achterna holt.
Een kritische blik op de politiek van Dean maakt duidelijk dat hij niet aan de kant van de arbeiders, uitgebuitenen of de anti-oorlogsbeweging staat. Garrison Nelson, een professor politieke wetenschappen aan de universiteit van Vermont, stelde in Business Week: "Howard is geen ‘liberal’, hij is voor de grote bedrijven, een republikein stijl-Rockefeller."
Howard Dean is een enthousiaste aanhanger van vrijhandelsakkoorden zoals NAFTA en de Wereldhandelsorganisatie. Hij heeft kritiek op de Kyoto-akkoorden en is voor de doodstraf. Als gouverneur van Vermont staat hij bekend als conservatieveling die de budgetten voor sociale diensten sterk beperkte en samen met de grote bedrijven een aanval inzette op de arbeiders, de burgerlijke vrijheden en het milieu.
Om steun op te bouwen onder de arbeiders in de hoop om de Democratische voorverkiezingen te winnen, heeft Dean een aantal van zijn vorige standpunten aangepast. Hij begon kritiek te leveren op bepaalde "vrijhandelsakkoorden" die Clinton ondertekende en hij stelde voor om een aantal maatregelen die de industrie dereguleren terug te trekken. Anderzijds blijft hij wel zijn beleid in Vermont verdedigen.
Ondanks zijn kritieken op het beleid van Bush in Irak, roept Dean niet op om de VS-troepen uit Irak terug te trekken. Op een bepaald ogenblik stelde hij dat het aantal VS-troepen moest toenemen tot 200.000, op een andere ogenblik zei hij dat de bezetting moet doorgaan, maar dat een deel van de VS-troepen moet vervangen worden door buitenlandse troepen.
Dean maakte niet duidelijk wie de olie in Irak zou moeten controleren, hoe het land kan heropgebouwd worden en vooral hoe de Irakese bevolking haar eigen land zou controleren. Met andere woorden: onder president Dean zou de VS gewoon doorgaan met de bezetting van Irak, het sturen van troepen en zouden er blijven Irakezen sneuvelen.
Dean verzet zicht tegen delen van de Patriot Act. Hij verdedigde de oorlog in Afghanistan, de bredere "oorlog tegen het terrorisme" en eerder ook de Golfoorlog van 1991.
Met de steun van twee grote vakbonden, SEIU en AFSCME, kan Dean een breder publiek van arbeiders en kleurlingen bereiken bij de eerste voorverkiezingen in de deelstaten Iowa en New Hampshire. Zijn commentaren wijzen er echter al op dat Dean bij een eventuele verkiezing als Democratische presidentskandidaat afstand zal nemen van ieder radicaal standpunt om zijn neo-liberale koers verder te zetten.
De meer conservatieve vleugel van de Democraten, de National Leadership Council, staat dicht bij Clinton en Gore en vreest dat Dean te progressief zou zijn! Ze zijn verblind door de woede tegen het beleid van Bush en denken dat een kandidaat die net iets minder rechts is dan Bush hem het gemakkelijkst zal verslaan.
Andere presidentskandidaten
Omdat ze vreesden dat de meer conservatieve Democratische kandidaten John Kerry, John Edwards en Joe Lieberman niet in staat zouden zijn om Dean te stoppen, werd vanuit de partijleiding generaal Wesley Clark naar voor geschoven om de Democraten te "redden" van de "linkse" Dean. Het geeft daarbij niet dat Clark voordien een republikein was die voor Reagan en Bush senior stemde en als opperbevelhebber van de NAVO betrokken was bij de brutale bombardementen op burgerdoelwitten in Joegoslavië! Clark wil de economie versterken door meer geld te besteden aan de binnenlandse veiligheid en door belastingverlagingen voor de rijken – net zoals Bush dit voorstelt.
De andere belangrijkste Democratische kandidaten – Dick Gephardt, Kerry, Edwards, en Lieberman – liggen achterop en slagen er niet in om een brede steun op te bouwen. Hun politiek ligt bovendien niet ver van die van Dean en Clark.
Dennis Kucinich heeft een radicaler programma, maar de rechtse leiding van de Democraten zal niet tolereren dat hij kandidaat zou zijn. Als Kucinich zijn standpunten tegen de grote bedrijven en tegen de oorlog ernstig zou opvatten, zou hij moeten breken met de Democraten en een onafhankelijke campagne voeren om een massa-beweging op te bouwen tegen de heerschappij van de grote bedrijven en hun bezetting van Irak.
Maar Kucinich zegt dat hij niet geïnteresseerd is om als ‘derde kandidaat’ (naast de republikeinen en democraten) mee te doen aan de verkiezingen. Hij stelt dat de progressieven integendeel zich naar de Democratische Partij moeten richten. Blijkbaar heeft zijn campagne de bedoeling om anti-oorlogsactivisten en andere linksen naar de Democratische partij te trekken om te stemmen voor een kandidaat als Dean of Clark die de oorlog steunen.
Een belangrijk thema voor iedere kandidaat is de economie die in structurele problemen zit. De nationale schuld bereikt recordhoogtes en het huidige tekort stijgt alarmerend, er zijn de zeepbellen op de beurzen en de vastgoedmarkt, en de investeringen lopen terug.
De VS-economie wordt getroffen door een klassieke kapitalistische crisis. De bedrijven kunnen de winsten niet opdrijven omdat ze zoveel kapitaal geïnvesteerd hebben in andere landen met goedkope arbeid, waardoor hun producten nu de VS-markt overspoelen terwijl de VS-consumenten veelal grote schulden hebben omdat de meeste degelijke jobs vervangen worden door slechtbetaalde flexibele jobs.
Geen enkele kandidaat gaat in op de enorme economische problemen, laat staan dat er een alternatief wordt naar voor gebracht op de grote bedrijven en hun systeem, het kapitalisme. Alle kandidaten verdedigen immers de belangen van dit systeem. De grote bedrijven eisen dat hun winsten worden verdedigd en willen dat de arbeiders opdraaien voor de crisis. Alle belangrijke Democratische kandidaten hebben een lange geschiedenis achter de rug van het aanbieden van hun diensten aan de grote bedrijven. Zij willen nu aantonen dat ze het best in staat zijn om de belangen van de grote bedrijven te verdedigen.
Bill Clinton voerde indertijd campagne met de belofte om een degelijke gezondheidszorg op te bouwen, de arbeiders en het milieu te beschermen tegen de gevolgen van de vrije handel, om het recht van vrouwen op abortus te verdedigen,… Hij bracht het verhaal van hoe hij zelf uit de armoede kwam en beloofde om de gewone Amerikaan te helpen. Toen Clinton zijn ambtstermijn beëindigde, had hij geen enkele belofte ingelost.
Clinton zag intussen toe op de creatie van de NAFTA, nam deel aan de Wereldhandelsorganisatie, de versterking van de zogenaamde "oorlog tegen drugs" die een racistisch element bevat, een massale investering in het budget voor de politie, een verdubbeling van het aantal gevangenen tot 2 miljoen, de bombardementen en sancties tegen Irak waardoor 1 miljoen slachtoffers vielen, de afbraak van de socialezekerheid,… In feite voert Bush in veel gevallen hetzelfde beleid als zijn voorganger.
Arbeiders en jongeren mogen zich niet laten misleiden door de beloftes van de groep Democraten die zich als ‘alternatief’ willen voorstellen. Die voeren campagne om kandidaat te worden van een partij die gecontroleerd wordt door de grote bedrijven. Haar structuren worden door de grote bedrijven gedomineerd en de partij wordt gefinancierd door rijke sponsors die loyaal zijn aan hun klasse.
Vier jaar Dean, Clark, Gephardt of Kerry als president, zou een verderzetting betekenen van het neo-liberale beleid: ze verdedigen allemaal de logica van het kapitalisme, waar de winstmaximalisatie de zogenaamde stimulans van de economie vormt. Ze zullen blijven het beleid voeren dat gevraagd wordt door de heersende klasse: massa-ontslagen, aanvallen op de sociale zekerheid, de creatie van slechtbetaalde onzekere jobs, oorlogen, racisme en seksisme.
Ze zullen dezelfde remedie blijven naar voor brengen als de Republikeinen, misschien enkel op een iets zachtere wijze. Dat is het beleid waar Clinton voor stond en het beleid van alle andere Democratische presidenten. Het waren Democraten die de VS betrokken in beide wereldoorlogen, de oorlog in Korea en die in Vietnam.
Velen zullen toch zeggen: "Niemand kan zo erg zijn als Bush!". We moeten ons echter de vraag stellen hoe Bush ooit verkozen raakte. Dat was omwille van het ongenoegen tegenover Clinton en Gore. Schwarzenegger werd op eenzelfde wijze verkozen in Californië – op basis van ongenoegen tegenover gouverneur Gray Davis. Ook Howard Dean zou een aanval inzetten op onze levensstandaard, de sociale programma’s terugschroeven en het land ten oorlog voeren zoals vereist wordt door de grote bedrijven. Het ongenoegen tegenover dat beleid zou kunnen leiden tot Bush III! En zo kan de cyclus verdergaan…
Daarom zeggen wij: stop met iedere steun aan de Democraten. De Democraten worden niet voor niets "het kerkhof van bewegingen" genoemd. Ze proberen echte sociale bewegingen te fnuiken, terwijl die de enige wijze aanbieden om toegevingen af te dwingen van de heersende klasse. Socialisten komen vandaag op voor een nieuwe politieke partij, een arbeiderspartij, die los staat van het establishment en in staat is op te komen voor fundamentele veranderingen in het belang van de werkende bevolking, de overgrote meerderheid van de Amerikanen.
