Twee dagen na de overwinneng van de NON tegen de grondwet, zet Villepin, aangesteld als eerste minister door Chirac, het vuile werk verder dat Raffarin niet heeft afgemaakt. De dag van zijn nominatie stelde Chirac in zijn toespraak dat het creëren van werkgelegenheid DE prioriteit van de regering moet zijn.
Vincent Devaux
Het aantal werklozen stijgt onafgebroken sinds vier jaar en is geëvolueerd van 8,6% in juni 2001 naar 10,1% in juni 2005. Maar onder het kapitalisme betekent elke maatregel om de werkloosheid aan te pakken meer precaire en flexibele arbeid. De belangen van het patronaat zijn veel belangrijker dan het welzijn van de bevolking…
Dominique de Villepin heeft dit goed begrepen en maakt hier meteen werk van. Aangezien hij “snel en doeltreffend” wil werken, heeft hij verkregen dat eind juni de regering de toestemming kreeg van het parlement om de nodige regeringsbesluiten te nemen voor zijn maatregelen voor werk. De belangrijkste maatregel is de invoering van een Contract voor “Nieuwe Werkgelegenheid” (CNW). Het geeft de mogelijkheid aan bedrijven met minder dan 20 arbeiders om arbeiders met een contract van onbepaalde duur tijdens de eerste twee jaar op elk moment te kunnen ontslaan zonder enige reden op te geven.
Het CNW is echter slechts één element van een reeks asociale maatregelen vastgelegd in de andere regeringsbesluiten. Zo worden een aantal belastingen voor bedrijven met 10 tot 19 arbeiders afgeschaft, zogenaamd om de werkgelegenheid te stimuleren, en moeten jonge arbeiders onder de 26 jaar niet meer ingeschreven worden in de boeken van de onderneming. Dit betekent dat bepaalde delen van het arbeidsreglement kunnen worden omzeild en er enorme financiële voordelen zijn voor de patroon.
De patroons kunnen in hun handen wrijven met deze verdere flexibilisering die vanaf 1 september zal worden ingevoerd. Laurence Parisot, de nieuwe voorzitster van de werkgeversorganisatie Medef, zal het zich niet beklagen. Bekend staand als rechtser dan Ernest-Antoine Seillière, haar voorganger, is ze de ideale partner voor de regering om de winstcijfers te maximaliseren. Was zij het niet die verklaarde dat ze een “modernisering van het arbeidsreglement” wil en “een taboe wil breken, namelijk die van de syndicale vertegenwoordiging”. Ze wil iedereen overtroeven en verklaarde dat ze het “Contract voor Nieuwe Werkgelegenheid” wil uitbreiden naar ondernemingen met meer dan 20 arbeiders.
Aan de andere kant is Villepin van plan om de belastingen op vermogen af te schaffen, de belastingsheffing op de meest waardevolle roerende goederen te beperken en een pensioenfonds te installeren. Geen enkele van deze maatregelen is evenwel in het voordeel van de arbeiders of zal de werkloosheid werkelijk bestrijden. Ze hebben tot doel de crisis door de arbeiders te laten betalen en de zakken van het patronaat te vullen. Het probleem van overproductie zal op deze manier niet worden opgelost. Noch door de repressieve aanpak van werklozen, die door Villepin in augustus werd aangekondigd, in de vorm van verhoogde controles en de mogelijkheid voor de Assedic (uitbetalingsinstelling voor uitkeringen) om werklozen onmiddellijk te sanctioneren.
De aanvallen komen van overal! De CGT heeft op 21 juni enkele betogingen georganiseerd met enkele duizenden deelnemers, maar er is veel meer nodig om de regering en het patronaat terug te dringen. Om te beginnen is een actieplan en een gemeenschappelijk vakbondsfront noodzakelijk. Uiteindelijk is de enige manier om de chronische werkloosheid te doen verdwijnen de invoering van een verkorte werktijd: een 32-urenweek, zonder inkomensverlies, met compenserende aanwervingen.
