Niet alleen in Antwerpen worden plannen gesmeed om te antwoorden op het vastlopende verkeer. In het Australische Melbourne werd begonnen met de voorbereiding van de aanleg van een toltunnel om het oosten en het westen van de stad met elkaar te verbinden. Lokale activisten protesteren tegen het prestigeproject. In het kader van het protest tegen de Oosterweelverbinding die in Antwerpen wordt gepland, is het nuttig om het Australische protest toe te lichten en er inspiratie uit op te doen.
Campagne tegen Oost-West tunnel in nieuwe fase
Artikel door correspondenten van de Socialist Party in Melbourne
Begin 2014 kwam de campagne tegen de Oost-West tunnel, een toltunnel in Melbourne, in een nieuwe fase. De protestacties en de piketten om de start van de bouw te verhinderen, zorgden er in 2013 voor dat het thema bovenaan de politieke agenda kwam te staan. Er was een grote verschuiving in de publieke opinie over het project.
Een recente peiling gaf aan dat slechts 23% van de bevolking meent dat de bouw van een toltunnel een grotere prioriteit moet krijgen dan een verbetering van het openbare vervoer. De campagne zet stappen vooruit en heeft een impact. Steeds meer mensen beseffen dat dit project een ecologische, sociale en economische ramp is.
Eind 2013 zorgden directe acties van de lokale inwoners ervoor dat de autoriteiten de eerste werkzaamheden van proefboringen met enkele maanden moesten uitstellen. Vlak voor kerstmis was er een grote politie-operatie om de werken op vier sites mogelijk te maken. Er werden honderden agenten ingezet en er werd midden in de nacht met de werkzaamheden begonnen om de actievoerders de loef af te steken.
Ondanks de enorme middelen van de politie waren activisten toch in staat om de werkzaamheden op verschillende plaatsen te stoppen. Een aantal activisten ketende zich vast aan de drilboren. Op een bepaald ogenblik trokken zowat 100 betogers van de ene werf naar de andere waardoor de politie verrast werd. Het was niet mogelijk om de werkzaamheden verder te zetten.
In januari kondigde de regering aan dat de bedrijven die aan het project willen deelnemen meer geologische informatie nodig hadden en dat er tests zouden komen op 16 extra sites. Dat bood meteen nieuwe mogelijkheden voor de campagne om blokkades te organiseren en het thema vooraan in de media te houden.
Tegenstanders van het project maakten duidelijk dat ze de voorbereidingen willen vertragen om te vermijden dat de regering vlak voor de regionale verkiezingen van november de contracten voor het project ondertekent. De campagne stelt dat de regering geen mandaat heeft om het project uit te voeren, zeker niet aangezien er bij de vorige verkiezingen nog werd gezegd dat er geen tunnel zou komen. De politici veranderden van mening en proberen het hele project nu nog snel door de strot van de bevolking te jagen voor de kiezers er zich over kunnen uitspreken.
De blokkades vormden een efficiënte actievorm. Enerzijds zorgde het ervoor dat de werkzaamheden aan het project in de problemen kwamen. Met de erg strakke deadlines kan dit gevolgen hebben voor de beslissingen van de regering. De autoriteiten erkennen dit en geven heel wat geld uit om de blokkades te bestrijden.
De gevestigde media wezen erop dat de er eind januari alleen 1,65 miljoen dollar aan de politie-operaties werd besteed. ‘Linking Melbourne Authority’, de instelling die op het project toekijkt en tot de proefboringen overging, moest ook meer middelen inzetten dan aanvankelijk was verwacht. De autoriteiten en alle bedrijven die aan het project willen deelnemen, kregen dus al een duidelijke boodschap van de lokale bevolking. Dit project zal stap per stap bestreden worden.
De lokale protestacties aan de bouwbedrijven die aan het project willen deelnemen, wezen erop dat er enorme winsten te rapen vallen bij dit project. De winsten gaan naar de betonboeren, de prijs wordt betaald door de belastingbetalers. Voor de acties werd de toltunnel voorgesteld als een voldongen feit. De enorme inzet van honderden activisten heeft duizenden anderen overtuigd en zorgt ervoor dat het hele project opnieuw in vraag wordt gesteld.
Premier Napthine heeft het moeilijk om de toltunnel aan de bevolking te verkopen. Hij grijpt daarom terug naar antidemocratische maatregelen. Op een recente regionale partijconferentie van de regerende Liberale Partij was een van de centrale thema’s “hoe het protest tegen de tunnel stoppen?”. Het leidde een week later tot de aankondiging dat er een speciale politie-eenheid zou komen om de campagne tegen de tunnel aan te pakken. Er wordt gewerkt aan nieuwe wetten om het recht op actievoeren te beperken. Een aantal activisten werden eruit gepikt met intimidatiecampagnes.
Als deze wetten erdoor komen, zullen ze ingezet worden tegen iedere vorm van protest. Iedere stakerspost wordt erdoor bedreigd. De politie zou hierdoor voortaan alles kunnen gedaan krijgen en wie niet luistert, krijgt meteen een boete. Om de organisatoren van protest te treffen, zouden er zware straffen komen met gevangenisstraffen tot twee jaar!
Deze wetten moeten bestreden worden door iedereen in de vakbonden en sociale bewegingen. Het doel ervan is immers om iedere vorm van efficiënt protest te stoppen, van stakersposten tot blokkades. De repressie zal eerst ingezet worden tegen het protest tegen de tunnel, maar syndicalisten en anderen zullen volgen.
Deze schandalige maatregelen geven aan hoe zwak en angstig de regering is. Terwijl nieuwe repressieve maatregelen worden aangekondigd, groeit het verzet tegen het project. De lokale blokkades tegen de tunnel haalden de nationale media en sommige mediakanalen gingen daarbij ook in op de leugens en tegenstrijdigheden in de regeringspropaganda. Het momentum ligt aan onze kant, maar er is nog veel werk.
De stoutmoedigheid van massale directe acties van de lokale gemeenschap hebben het politieke toneel inzake de toltunnel door elkaar geschud. We kunnen daarvan leren en verder bouwen aan een actieve oppositie. Duizenden mensen namen op de een of andere wijze deel aan het verzet tegen de tunnel, van het tekenen van petities over het bijwonen van protestmeetings tot het ondertekenen van de belofte dat er geen tunnel komt. De belangrijkste taak nu is het omzetten van die oppositie in een sterke, actieve en verenigde beweging.
We kunnen de regionale verkiezingen van 2014 omvormen tot een ‘referendum’ over de tunnel. Daartoe moet ook druk gezet worden op de oppositiepartijen die moeten beloven dat ze de contracten zullen verbreken indien deze voor de verkiezingen worden getekend.
De publieke opinie is dan wel gekeerd, een groot deel van de oppositie tegen de tunnel blijft grotendeels passief. De regering wil iedere vorm van actieve oppositie de kop indrukken en dus moeten we het verzet mobiliseren en actief krijgen. We kunnen ervoor zorgen dat de nieuwe wetten onmogelijk kunnen toegepast worden omdat er teveel activisten zijn. Napthine zou politieke zelfmoord plegen als hij honderden betogers laat oppakken en beboeten omdat ze protesteren tegen een waanzinnig project dat de meerderheid van de lokale bevolking niet wil.
We moeten een leger van antitunnelactivisten opbouwen en plannen daarom een tournee in verschillende wijken en andere steden in de buurt. Daarbij willen we ook discussiëren over hoe ons belastinggeld beter kan besteed worden. Tegelijk zullen we een campagne van directe acties voeren waarbij politici, bouwbedrijven en anderen geviseerd worden.
De acties spreken tot de verbeelding, de boodschap is duidelijk en de steun is groot. Maar het aantal activisten dat de campagne draagt, blijft beperkt. We willen de komende weken mensen overtuigen dat massale acties de enige manier zijn om de campagne te winnen. Deelname en betrokkenheid van zoveel mogelijk mensen is daartoe een vereiste.
Deze campagne gaat over meer dan een tunnel. Het gaat uiteindelijk over welk soort stad we willen en welke samenleving. Voor de Socialist Party betekent dit een einde stellen aan de winsthonger van de grote bedrijven. We komen niet alleen op voor het behoud van parken, huizen en voor meer openbaar vervoer. We kaderen dit in de strijd voor een samenleving waar in sociaal nuttige projecten wordt geïnvesteerd en waar de productie wordt afgestemd op de behoeften van de meerderheid van de bevolking.
