Op dinsdag 9 september, 2 dagen nadat minister van Binnenlandse Zaken Patrick Dewael op VTM de mogelijkheid van een nieuw gesloten centrum opriep, startte het proces tegen de rijkswachters die betrokken waren in de dood van Semira Adamu, op 22 september 1998. Semira was toen 20 jaar. Ze was Nigeria ontvlucht, een land waar overspelige vrouwen worden bedreigd met steniging. België had nochtans geoordeeld dat haar aanvraag tot asiel niet gefundeerd was.
Thierry Pierret
Enkel de 5 rijkswachters werden ter verantwoording geroepen door de rechtbank, niet hun oversten of de politieke machthebbers die de asielpolitiek bepalen. Op de eerste openbare dag van het proces werd de video getoond die werd gedraaid tijdens de uitwijzing. Je ziet er de rijkswachters op lachen terwijl ze de jonge Semira fysiek mishandelen en haar verstikken met een kussen.
De procureur stelt dat de video werd gedraaid met de bedoeling om aan te tonen dat alles volgens de regels verliep: dat men er wel een tragische dood op ziet, maar dat dat een niet bedoeld gevolg was. Noch hij noch de rechters hielden zich veel bezig met de 8 minuten op de video die ontbraken. Ze vonden het ook niet nodig om meer video’s te tonen van uitzettingen, om zich een beter gefundeerd oordeel te vormen over het onderwerp.
De procureur bracht zijn rekwisitoor naar voor zonder het einde van de debatten te hebben afgewacht, alsof voor hem de zaak al voldoende gehoord was. Op het einde van zijn rekwisitoor erkende hij dat er professionele fouten waren gebeurd, maar – voegde hij eraan toe – "wie heeft die niet eens begaan?".
Het openbaar ministerie verkreeg op die manier de vrijspraak voor 2 rijkswachters, een opschorting van de uitspraak voor 2 anderen en 1 straf met uitstel voor de laatste! De grote meerderheid van de getuigen die werd gehoord voor de rechtbank waren personen die professioneel met de uitwijzingen bezig zijn.
De rechtbank gaf geen krimp toen een van hen (een rijkswachter) toegaf een vluchteling zonder papieren gedurende uren onder een kussen te hebben vastgehouden. Ze weigerde ook de rijkswachter te horen die voorheen 1 van de 5 beschuldigden had aangeklaagd voor zijn geweld tijdens een vroegere uitwijzing.
De politie had een 50-tal van z’n waakhonden gemobiliseerd om de plaatsen in de zaal van de rechtbank te monopoliseren. Zo wilden ze de toegang tot de zaal verhinderen voor de activisten die de familie van Semira kwamen ondersteunen. De tragische dood van Semira zal een diepe wonde nalaten bij alle vluchtelingen zonder papieren en iedereen die opkomt voor hun rechten.
Staatsgeweld van de zuiverste soort
Reeds jaren nemen we overal in Europa deel aan talrijke bewegingen van vluchtelingen zonder papieren. Daarvan werden er gebroken door repressie (de bezetting van de St-Bernard Kerk in Parijs), anderen leverden gedeeltelijke en tijdelijke overwinningen op (de Afghanen in de Heilige Kruis-Kerk in Elsene). Geen enkele van deze bewegingen kon echter de meer en meer repressieve politiek op het vlak van asiel fundamenteel in vraag stellen.
België wijst elke dag vluchtelingen uit met een extreem moreel en fysiek geweld. De Franse revolutie schafte het martelen af binnen de staatswetgeving. De burgerij is ze nu tersluiks aan het herstellen op basis van administratieve rondzendbrieven. Het verkeerd genoemde "asielrecht" is een experimenteel laboratorium voor allerlei repressieve technieken, een ideaal trainingsterrein voor de klassenstrijd vanuit het standpunt van de burgerij.
De behandeling die aan vluchtelingen wordt opgelegd, toont aan waartoe het staatsapparaat in staat is wanneer het te maken heeft met een bevolking zonder een krachtsverhouding. De enige reden waarom deze technieken nog niet worden gebruikt tegen Belgische arbeiders ligt in de krachtsverhouding die de arbeidersbeweging – ondanks de zwakte van haar leiding – aan de burgerij kon opleggen. Elke verzwakking van de positie van de arbeidersbeweging zal leiden tot een versterking van de onderdrukkende methodes tegen heel de bevolking.
Omgekeerd kunnen de vluchtelingen zonder papieren zich steunen op de georganiseerde arbeidersbeweging om de angel uit het huidige repressieve beleid te halen. Dat hebben we gezien toen ABVV-Brussel enkele jaren geleden een campagne organiseerde om vluchtelingen zonder papieren te laten aansluiten bij de vakbond. De organisaties – politiek en syndicaal – van de arbeidersbeweging zien zich dan ook voor een zware verantwoordelijkheid geplaatst.
