Elio Di Rupo lanceerde door middel van een interview in het patronale dagblad Echo de la Bourse het idee van een “Marshallplan op Waalse schaal” om een opflakkering van de slabakkende economie te bewerkstelligen. Als we hem mogen geloven, staan we zelfs voor een kantelmoment in de Waalse geschiedenis.
Thierry Pierret
Het Marshallplan was een plan tot grootschalige heropbouw van de Europese infrastructuur die door de Tweede Wereldoorlog werd vernietigd. De Verenigde Staten voorzag in de financiering ervan door miljarden dollars overheidsgeld in Europa te pompen. Stelt Di Rupo een massaal plan van publieke investeringen voor om de openbare diensten te ontwikkelen en op grootschalige wijze sociale woningen te bouwen in Wallonië? Een dergelijk plan zou duizenden jobs creëren en het welzijn van de bevolking verhogen.
Helaas! Daar is jammer genoeg niets van aan. De recepten van Di Rupo wijken geen jota af van het neoliberale kookboek. Ver van het aanbevelen van openbare investeringen zweert Di Rupo bij het privé-initiatief. Wanneer hem gevraagd wordt of hij niet de indruk heeft dat Wallonië reeds 5 jaar stagneert, antwoordt Di Rupo: “(…) Het belangrijkste vandaag is de collectieve sprong. We hebben recent talrijke kritieken gehoord op Wallonië, met name vanwege universiteitsprofessoren. De huidige situatie moeten we zien als een kans, een electroschok, om er zonder enige taboes de lessen uit te trekken.” De universiteitsprofessoren waarvan sprake zijn die van het IRES, een studiecentrum van de UCL, die het “gebrek aan soepelheid” op de arbeidsmarkt, de buitensporige kost van de arbeid, het gebrek aan ondernemerszin en de te grote aanwezigheid van de publieke sector in Wallonië aan de kaak stelden.
Je moet je geliefd maken… bij de bazen
Toen men hem vroeg welke maatregelen hij aanbeveelt om buitenlandse investeringen aan te trekken, antwoordde Di Rupo: “Je moet je geliefd maken. Dat is wat ik aan iedereen zeg, in het bijzonder aan mijn syndicale vrienden. We beschikken over aantrekkelijke factoren: de kwalificatie van de arbeiders, de levenskwaliteit, enz. Maar we moeten vertrouwen geven, een juridische en fiscale zekerheid en een sereen sociaal klimaat (…).” Kortom: het moet gedaan zijn met misplaatste bewegingen, zoals de laatste staking van de TEC, die het imago van Wallonië “schaden”. Di Rupo roept met groot elan op tot klassencollaboratie om alle belemmeringen op de vrijheid van uitbuiting op te ruimen. Wallonië moet zich dus geliefd maken bij buitenlandse investeerders. De Waalse patroons van hun kant moeten dynamischer worden en de vakbonden wordt gevraagd hen geen stokken in de wielen te steken.
Volgens Di Rupo moeten we heil verwachten van de creatie van nieuwe bedrijven en de consolidatie en uitbreiding van de bestaande bedrijven. Hij doet alsof hij niet weet dat onder het kapitalisme uitbreiding vaak gepaard gaat met ontslagen en een hogere werkdruk voor het personeel dat overblijft. Tegenover dit neoliberale credo zal het duidelijk worden wat de befaamde “linkse” accenten van de PS nu werkelijk zijn: een politieke houding die het beleid van sociale achteruitgang moet verkopen aan de arbeiders en de uitkeringstrekkers.
