Na bijna drie weken strijd tegen de geplande privatisering, zijn de meeste arbeiders van het Pakistaanse telecombedrijf PTCL terug aan het werk. Dit gebeurde nadat de nationele leiding van de Bediendenvakbond, één van de negen leden van het Actiecomité van vakbonden, een akkoord sloot met de regering.
Het semi-militaire regime van generaal Musharraf stond onder sterke internationale druk van haar imperialistische ‘vrienden’ om de arbeidersoppositie tegen de privatisering te breken. De oppositie kon immers het volledige economische beleid van het regime ondermijnen. Er werd tegen het arbeidersverzet een combinatie van toegevingen en repressie ingezet.
De toegevingen zijn vrij uitgebreid met onder meer een loonsverhoging van 30%, de garantie dat er gedurende 2 jaar geen arbeiders zullen ontslagen worden die reeds van voor 1992 tewerkgesteld zijn bij PTCL, quota’s voor kinderen van gepensioneerde PTCL-arbeiders om in dienst te kunnen treden, een ontslagvergoeding van 750 tot 900 euro per werknemer. In ruil hiervoor vroeg de regering de vakbonden om niet enkel het actuele verzet tegen de privatisering te stoppen, maar om alle verzet tegen privatiseringen overboord te gooien.
De regering wou de vakbonden laten aanvaarden dat er geen protest zou komen tegen verdere privatiseringsmaatregelen, aangezien nu slechts een onderdeel verkocht wordt. Nu ging het in het regeringsvoorstel om 26% van de aandelen. De regering vreesde evenwel dat potentiële kopers zouden afgeschrikt worden door mogelijke toekomstige acties tegen verdere privatiseringen.
Toen het Actiecomité van de stakers weigerde om haar verzet tegen privatiseringen op te geven, ging de regering op 11 juni over tot het inzetten van militaire eenheden om de infrastructuur van PTCL te bewaken en om grote groepen vakbondsmilitanten op te pakken. Uiteindelijk kwamen zowat 1.100 lokale vakbondsmilitanten in de cel terecht. Drie dagen later ondertekenden leiders van de Bediendenvakbond een akkoord met de regering, waardoor het vakbondsfront werd gebroken.
Het was tegen deze achtergrond dat de regering aankondigde dat het een deel van het management en 26% van de aandelen zou verkopen aan Etisalat, een telecombedrijf dat in handen is van de overheid van de Verenigde Arabische Emiraten. Etisalat stelde echter dat de verkoop pas effectief zou doorgaan indien de vakbonden hun tegenkantingen tegen de privatisering zouden opgeven.
Het Actiecomité onderhandelt nog met de regering, maar weigert een akkoord te tekenen waarin een verdere privatisering van PTCL wordt aanvaard. Bovendien wordt geëist dat de repressie stopgezet wordt. Terwijl de meeste gearresteerde vakbondsmilitanten zijn vrijgelaten, blijven er zowat 15 vakbondsleiders in de gevangenis en vrezen een aantal anderen nog steeds om opgepakt te worden.
Oppositie tegen de leiding van de Bediendenvakbond
De strijd in PTCL genoot een brede steun. Zelfs nu de meeste werknemers het werk hervat hebben, blijft er een grote oppositie bestaan tegen de privatisering. Binnen de Bediendenvakbond wordt scherp gereageerd tegen de leiding die een akkoord met de regering sloot. De regionale vakbondsleiding in Balochistan, een deel van Sindh en Karachi heeft aangekondigd uit de vakbond te stappen. De leiding van de Bediendenvakbond is niet in staat gebleken om bijeenkomsten op de werkvloer te organiseren om haar positie uit te leggen.
Veel arbeiders van PTCL zijn kwaad omdat de privatisering is begonnen. Maar ze zien de uitkomst niet als een volledige nederlaag. Er zijn bepaalde toegevingen afgedwongen, maar anderzijds wordt de privatisering wel aangevat. De vakbondsmilitanten trekken lessen uit deze strijd en maken zich op om in te gaan tegen nieuwe aanvallen vanuit de directie van Etisalat. Ze zullen zich verzetten tegen verdere privatiseringen en blijven de hernationalisatie eisen, maar dan wel onder arbeiderscontrole en arbeidersbeheer.
Internationaal protest blijft nodig om de vrijlating te eisen van alle vakbondsmilitanten die werden opgepakt en om te eisen dat er geen verdere repressie komt tegen de telecomarbeiders.
