Spanje. Maak van 2014 het jaar van de politieke algemene staking!

In 2013 zagen we in Spanje een verderzetting van de belangrijkste processen als gevolg van de kapitalistische crisis die vijf jaar geleden losbarstte. De economie bleef verder wegzakken en duwt miljoenen mensen in de richting van extreme armoede. Het was een nieuw jaar van massale afdankingen, aanvallen op de lonen en uithuiszettingen. De diepe politieke crisis van het systeem zet de regering onder leiding van de conservatie PP (Partido Popular) onder druk. De kapitalistische instellingen en de staat zelf verliezen aan legitimiteit, wat onder meer blijkt in de discussie rond de nationale kwestie in Catalonië.

Licht aangepaste versie van het editoriaal in de februari-editie van ‘La Brecha’, de krant van Socialismo Revolucionario (CWI in Spanje)

Er waren echter ook belangrijke stappen vooruit in centrale gelijklopende processen, met name het verzet van de werkende bevolking. Daar zien we de eerste ‘groene scheuten’ van een strijd voor een nieuwe samenleving. Dit jaar biedt de mogelijkheid van grote gebeurtenissen en enorme kansen naarmate alle processen aanhouden en dieper worden.

2014: herstel? Voor wie?

Doorheen 2014 zullen we een consistente poging van de heersende klasse, met de bereidwillige medewerking van de gevestigde media, zien om de ‘algemene sfeer’ in de samenleving te verbeteren. Er is een poging om de massale woede en het groeiende verzet af te zwakken door ons gerust te stellen dat het economisch herstel is begonnen en dat er betere tijden aankomen. Ze beloven dat de economie dit jaar zal groeien, maar wel met amper 0,6%.

Voor marxisten en voor de arbeidersklasse is de centrale vraag wat het karakter van deze groei zal zijn. Zal het de richting van de crisis veranderen? Zal het een herstel inhouden voor onze levensstandaard? Als de antwoorden op die vragen negatief zijn, zal een terechte vraag volgen: ‘wat hebben wij aan die zogenaamde groei?’.

We moeten uitleggen dat zowat alle economen (zelfs de rabiate kapitalisten) ervan uitgaan dat er een groei van meer dan 2% nodig is om de ergste gevolgen van de crisis, waaronder de massale werkloosheid van meer dan een kwart van de bevolking, af te zwakken. Geen enkele ernstige econoom of analist voorspelt een dergelijke groei voor dit of de komende jaren. De weinige nieuwe jobs die gecreëerd worden, geven bovendien een beeld van het type van herstel dat het Spaanse kapitalisme voor ons in petto heeft: arbeidsovereenkomsten van onbepaalde duur sterven stilaan uit en zowel de rechten als de arbeidsvoorwaarden worden onderuit gehaald. De bazen maken gebruik van de crisis om een contrarevolutie in de arbeidsmarkt door te voeren en een nieuw patroon van onzekere jobs en miserabele omstandigheden op te leggen.

Deze rampzalige situatie gaat gepaard met een hele reeks aanvallen op onze sociale verworvenheden en democratische rechten. De heersende klasse maakt van de crisis gebruik om einde te maken aan enkele historische verworvenheden van de arbeidersbeweging, zo wordt het recht op protest en het stakingsrecht aangepakt maar ook het recht om over het eigen lichaam te beslissen. Deze realiteit toont samen met de afbouw van de sociale zekerheid en de openbare diensten de basis die ze nodig hebben voor hun zogenaamde ‘herstel’. Dat herstel komt er op de kap van een consistente aanval op onze levensstandaard en door het opleggen van een levensstandaard uit de ‘derde wereld’ in Spanje en de rest van het continent.

Voor een strijdbaar 2014 en algemene strijd! Voor een politieke algemene staking!

De prijs voor het grootste obstakel voor de ontwikkeling van strijd in 2013 gaat naar de leiders van de belangrijkste vakbonden. Zoals we al meermaals uitlegden in ‘La Brecha’ waren die vakbondsleiders van essentieel belang om de regering in het zadel te houden en dat ondanks de diepe crisis in het land.

Maar ondanks de rem van de vakbondsleiding, bleven de werkenden heel het jaar de strijd opvoeren en zagen we steeds meer militante methoden. 2013 was het jaar van de staking van onbepaalde duur, van het onderwijs op de Balearen tot de heldhaftige staking van meer dan 100 dagen in de fabriek Panrico waar nog steeds wordt gestaakt. Deze voorbeelden staan in een schril contract met de acties van de vakbondsleiders, louter symbolische acties of eendaagse stakingen zonder enige opbouw of continuïteit in de strijd zoals dat door de situatie wordt vereist.

Het was ook een jaar met de eerste belangrijke overwinningen. Vooral de overwinning van de straatvegers in Madrid was opvallend, zij bekwamen na een staking van onbepaalde duur de intrekking van een massale afdanking en een looninlevering van 40%. Zij toonden de weg die de volledige arbeidersbeweging zou moeten volgen. Eens te meer heeft de rem van de vakbondsleiding ervoor gezorgd dat deze voorbeelden van militante strijd veralgemeend worden op regionaal en nationaal niveau.

De recente beweging in de wijk Gamonal in Burgos (waar verschillende massamobilisaties de nationale aandacht trokken en een speculatief infrastructuurproject een halt toeriep) is een ander voorbeeld van hoe vastberaden en militante strijd op basis van massale steun resultaten kan afdwingen.

Tegenover de nieuwe aanvallen die in 2014 op de werkenden, jongeren en armen zullen afkomen – niet in het minst met de gehate pensioenhervorming en de contrahervorming rond abortus – is het van essentieel belang dat militante strijd op een grotere schaal wordt gevoerd. Er is dringend nood aan veralgemeende actie waarbij de kracht en de strijdbewegingen van de werkende bevolking worden verenigd in een nieuwe algemene staking.

Het is eveneens van essentieel belang dat de algemene stakingen die we dit jaar nodig hebben breken met de wijze waarop de algemene stakingen door de vakbondsleiding in 2012 werden georganiseerd. Die acties kwamen er pas na een enorme druk van onderuit, maar ze bleven beperkt in de tijd en tot het symbolische niveau waarna een lange periode van demobilisatie volgde. We hebben nood aan een nieuwe algemene staking die de strijd verenigt en het zelfvertrouwen onder de bredere lagen van de werkende bevolking versterkt. Het mag niet beperkt blijven tot wat stoom aflaten. Er is nood aan een algemene staking met eisen en doelstellingen waarmee de strijd van de werkende bevolking kan verenigd worden in de strijd voor een algemene oplossing op de problemen die aanleiding geven tot de strijd. We moeten beginnen met de regering neer te halen en de strijd aanvatten voor een alternatief vanuit de arbeidersbeweging.

Voor arbeiderseenheid in de strijd voor vrijheid voor alle volkeren

Wat de nationale kwestie betreft, staan we op een keerpunt. Zeker in Catalonië is dat geval, ook al wint de nationale kwestie opnieuw aan belang in onder meer Baskenland. Enerzijds blijft de regerende PP (maar ook de voormalige sociaaldemocratische PSOE) maar doorbomen over de “onbetwistbare eenheid van het vaderland”, maar anderzijds smelt het patriottische vuur als sneeuw voor de zon als de trojka hen tot de orde roept. In Catalonië zelf werpen CiU en ERC zich op als de voortrekker van de strijd voor het zelfbeschikkingsrecht en de belangen van “de bevolking”, maar tegelijk werken ze mee aan het regionale besparingsbeleid dat de bevolking hard raakt. Ze beloven een referendum over Catalaanse onafhankelijkheid, maar hebben geen strategie (en eigenlijk ook geen wil) om te antwoorden op een onvermijdelijk verbod hiervan door de PP-regering, al dan niet met steun van de PSOE.

De enige sociale kracht die in staat is om consequent te strijden voor de rechten van alle nationale groepen om over hun eigen toekomst te beslissen, is de arbeidersklasse. Dat is de enige klasse die de Catalanen en de Spaanse samenleving kan bevrijden van de miserie van kapitalistische crisis en besparingen. De arbeidersklasse heeft er alle belang bij om tegen beide bendes van kapitalistische dieven te strijden. Het is een klassenstrijd tegen de regeringen van de markten, een strijd die nationaal en internationaal wordt gevoerd, die de basis zal leggen voor een echte oplossing voor de nationale kwestie. Het kapitalistische systeem heeft keer op keer aangetoond dat het daar niet toe in staat is. De oplossing ligt in de strijd voor een vrije en vrijwillige confederatie van de bevolking op het Iberische schiereiland op basis van het algemene zelfbeschikkingsrecht met inbegrip van het recht op onafhankelijkheid. Een dergelijke strijd kan enkel consistent gevoerd worden op basis van een strijd voor een socialistische samenleving gebaseerd op publiek democratisch bezit van de rijkdom en de sleutelsectoren van de economie.

Dit alles bevestigt de noodzaak van het verenigen van de kracht van de werkende bevolking en haar organisaties, te beginnen met een verenigd front van de linkerzijde, arbeidersbewegingen en sociale bewegingen in de strijd om de PP-regering ten val te brengen en de strijd voor een arbeidersregering aan te vatten.

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie