Wat kan de ervaring van Seattle betekenen voor werkenden in ons land?
De Brusselse afdelingen begonnen het nieuwe jaar met een publieke meeting rond de kwestie van het besparingsbeleid en de toenemende armoede die eruit voortvloeit. Er waren drie sprekers. Onder hen ook Bart Vandersteene, woordvoerder van LSP, die deelnam aan de campagne van Socialist Alternative in Seattle. Met die campagne raakte Kshama Sawant verkozen in de gemeenteraad. De discussie in Brussel werd bijgewoond door een vijftigtal aanwezigen.
We hadden ook Giorgos Karatsioubanis van het Griekse Syriza uitgenodigd. Hij had het over de rampzalige gevolgen van het besparingsbeleid van de trojka in Griekenland, een beleid dat de regering volgzaam uitvoert. Hij had het over verschillende aspecten van de humanitaire ramp die de jongeren en Griekse werkenden kennen.
De derde spreker was Anja Deschoemacker, woordvoerder van Gauches Communes. Zij had het over de Belgische situatie. De gevestigde politici van het establishment proberen ons te doen geloven dat België nog goed uit de crisis komt. Er wordt nogal vlug over de gevolgen van het besparingsbeleid van Di Rupo I gestapt, laat staan dat er al wordt gesproken over het beleid dat we na de verkiezingen van mei 2014 zullen kennen.
De lijst van aanvallen die we de afgelopen jaren kenden is lang: het eenheidsstatuut, de hervorming van de werkloosheidsuitkeringen, tekorten op vlak van huisvesting en onderwijs, overdracht van bevoegdheden zonder overdracht van middelen,… En dan maakt het establishment en haar gevestigde partijen zich nu al klaar om na de verkiezingen van 2014 nog verder te gaan met besparingsmaatregelen die uiteindelijk inhouden dat de werkenden en jongeren voor de crisis opdraaien.
De tussenkomst van Bart gaf op basis van de ervaring van Seattle aan hoe de linkerzijde tegenover deze achtergrond succesvolle resultaten kan neerzetten. Dat gebeurde in Seattle op basis van een duidelijk alternatief en de mobilisatie en het enthousiasme van honderden jongeren en werkenden. De situatie in de VS is er sinds 2008 drastisch op achteruit gegaan. Als er nog illusies waren in het idee van een ‘Amerikaanse droom’, dan werden die doorprikt.
Het zorgde ervoor dat steeds meer mensen beseften dat het beperkte herstel enkel de 1% rijksten ten goede kwam, terwijl ondertussen niet minder dan 5% van de Amerikaanse bevolking in deze periode uit zijn huis werd gezet. Er was een brede steun voor de beweging Occupy, wat het idee versterkte dat de grote bedrijven over twee grote partijen beschikken terwijl de gewone werkenden geen enkel politiek verlengstuk hebben.
De campagne en de overwinning van Kshama Sawant in Seattle kregen doorheen het land – en internationaal – heel wat aandacht en steun. Het gaat om de eerste echte socialistische verkozene sinds decennia. De centrale eis van een minimumloon van 15 dollar per uur was het symbool van een programma dat vertrekt van de behoeften van de werkenden en hun gezinnen. Het was een programma dat resoluut opkwam voor een andere samenleving, een socialistisch samenleving. Kshama verzette zich tegen de dreiging tot delokalisatie van Boeing. Ze stelde dat de productiemiddelen en de geschoolde arbeiders ter plaatse blijven en zelf de productie in handen kunnen nemen. De onteigening van de productiemiddelen en het in publiek bezit nemen ervan, is een maatregel die de delokalisatie kan stoppen. Lees hier meer over de overwinning van Sawant in Seattle.
De discussie van maandag bood de kans om op deze ervaringen in te gaan en duidelijk te maken dat een alternatief mogelijk en vooral noodzakelijk is. Het is tijd om vandaag op het politieke terrein in het offensief te gaan met ons eigen alternatief en onze eisen. We moeten dit koppelen aan de mobilisatie van de werkenden tegen het verraad van de gevestigde partijen die hun verkiezingsbeloften de dag na de verkiezingen inwisselen voor een verderzetting van het harde besparingsbeleid.
Het voorbeeld van Socialist Alternative in Seattle geeft aan dat een radicaal, antikapitalistisch, socialistisch en democratisch programma zeker geen rem is om electorale overwinningen te boeken.
De oproep van het ABVV van Charleroi is een goede opstap om de discussie over de nood aan een politiek initiatief door en voor de werkenden aan te gaan. Zelfs indien dit niet leidt tot een dergelijk initiatief bij de verkiezingen van mei 2014 moet het debat hierover verdergaan.
