De ‘grootste democratie’ ter wereld, India, besliste eind 2013 om de moeilijk verworven holebirechten fors terug te schroeven. Het Hoogste Gerechtshof deed een positieve uitspraak over sectie 377 van de Indische strafwet, een draconische sectie die seksualiteit tussen mensen van het zelfde geslacht criminaliseert. Het werpt de beweging voor LGBT-rechten terug naar het verleden.
Er werd gesteld dat de LGBT-gemeenschap een dermate “minuscule bevolking” is dat er geen specifieke bescherming nodig is. Maar er is nog meer aan de hand. Sectie 377 bestraft iedere geslachtsgemeenschap die ingaat tegen “de natuurlijke orde: penis-vagina”. Er zijn ook wel wat hetero’s die bij geslachtsgemeenschap tegen deze zogenaamde ‘natuurlijke orde’ ingaan. Deze regel gaat ook in tegen de Indische grondwet die uitdrukkelijk verklaart dat elk individu het recht heeft op integriteit van lichaam, het recht om waardig en gelijk te leven.
De media hebben hun reacties op de uitspraak over sectie 377 beperkt tot de LGBT-gemeenschap, maar is niet correct. Het gaat veel verder dan dat.
Geschiedenis van sectie 377
De eerste vaststellingen van sodomie als misdaad in het Engelse gemeenrecht vinden we terug in de teksten Fleta (1290) en Britton (1300). Beide teksten schreven voor dat wie sodomie pleegt levend verbrand moet worden. Dergelijke misdaden werden behandeld door kerkelijke rechtbanken.
In 1553 kwam de Buggery Act tot stand, formeel gezien een maatregel om een individuele straf uit te spreken. Het werd door het Engelse parlement goedgekeurd onder het bewind van Hendrik VIII en het was de eerste sodomie-wet in het land. De wet stelde dat sodomie bestaat uit onnatuurlijke seksuele handelingen die ingaan tegen de wil van God en bestraft worden met de doodstraf.
In India werd sectie 377 van de Strafwet in 1860 ingevoerd toen het door de Wetgevende Raad in het toenmalige Britse India werd aangenomen. Sectie 377 omvat een regel over ‘onnatuurlijke inbreuken’ waarin staat: “Wie vrijwillig geslachtsgemeenschap heeft die ingaat tegen de natuurlijke orde en dit met gelijk welke man, vrouw of dier, zal gestraft worden met levenslange gevangenneming of gevangenisstraf die tot 10 jaar kan oplopen, en is ook een boete verschuldigd.”
De juridische strijd tegen sectie 377 begon in 1994. In 2001 werd een petitie ingediend bij het Hooggerechtshof van Delhi dat werd gevraagd om sectie 377 uit de strafwet te halen. Het Hooggerechtshof van Delhi kwam tot een historische uitspraak waarin het homoseksualiteit decriminaliseerde. Dat gebeurde op 2 juli 2009. De uitspraak in Delhi was historisch omdat het stelde dat de grondwettelijke moraliteit centraal staat. De uitspraak erkende dat LGBT-mensen deel uitmaken van de Indische samenleving en dat het gerecht zich als instelling ertoe moet verbinden om mensen te beschermen, ook al gaat dit in tegen wat de meerderheid van de samenleving denkt.
Tegen de beslissing van het Hooggerechtshof van Delhi kwam er een beroep bij het Hoogste Gerechtshof dat op 11 december 2013 de beslissing van Delhi verwierp. Er werd beslist dat sectie 377 grondwettelijk is en dat homoseksualiteit een misdrijf is in India. Het voelt als gaan slapen in 2013 en wakker worden in 1860.
Strijd voor LGBT-rechten
De strijd van LGBT’ers kan niet geïsoleerd gezien worden. We moeten de strijd van de LGBT-gemeenschap kaderen in een gezamenlijke strijd met andere bewegingen zoals die voor de rechten van landloze boeren, tegen de onrechtvaardigheid van het kastenstelsel, tegen de onderdrukking van ‘kastelozen’, voor het recht op zelfbeschikking van de volkeren van Kasjmir en Noordoost-India en de arbeidersklasse die gecriminaliseerd wordt door de overheid – zoals de moedige arbeiders van Maruti Suzuki. Een aangehouden strijd met de uitbouw van een solidariteitsbeweging is noodzakelijk.
Het volstaat ook niet om gewoon deze wet aan te passen. Een wetsverandering zal India niet zomaar veranderen. Er zijn al verschillende wetten tegen misdrijven op basis van kaste of tegen geweld op vrouwen. Maar ondanks de wetten blijven er gevallen van geweld plaatsvinden. We moeten niet alleen de wet veranderen, maar de strijd tegen alle vormen van onderdrukking aangaan en dus het kapitalisme bestrijden.
De beweging kan sterkte en inspiratie halen uit de strijd van gewone LGBT’s en andere werkenden die dagelijks geconfronteerd worden met onderdrukking op basis van klasse, kaste of gender. We moeten ons organiseren tegen de Middeleeuwse opvattingen van het establishment dat de belangen van religieuze hardliners voorop stelt.
Een verenigd platform van verzet tegen artikel 377 is de weg vooruit. Laat ons de democratie opeisen!
