Deze week waren er verschillende werkonderbrekingen bij het personeel van de koude fase van ArcelorMittal in de regio Luik. Er waren verschillende stakersposten die een hele week bleven staan. De reden hiervoor is de finale onderhandeling van een sociaal plan dat de directie en de vakbonden normaal tegen 30 november wilden sluiten. Eerder dit jaar, op 24 januari, kondigde ArcelorMittal aan dat zeven koude lijnen dicht gingen. Van de 3.053 betrokken werknemers, zullen er slechts 845, waarvan 370 arbeiders, overblijven. Er zijn ook 260 jobs die geoutsourcet worden.
Woensdag ging ik naar drie stakingspiketten in Flerbatil, Kassales en Flemalle. Ik ging mee de steun van LSP aan de stakers betuigen en om te weten wat er aan de hand is.
Onzeker klimaat in context van massale werkloosheid
Er is een enorme onzekerheid en twijfel over de toekomst onder de arbeiders. In Flerbatil werd een tiental dagen geleden een nieuwe werkstructuur aan het personeel voorgesteld. Daarbij werden een veertigtal werknemers onwel (1). Het is daar dat de directie aankondigde dat bijna de helft van de jobs verdwijnt. De arbeiders wachten nu angstvallig af wie er juist weg moet.
François (2), 51 jaar en al tien jaar arbeider op de site van Tilleur, zegt me dat de toekomst onder ArcelorMittal steeds onzeker is geweest. De arbeiders vrezen steeds dat ze op een dag te horen krijgen dat de volledige staalproductie wordt gesloten. Vandaag wordt die angst versterkt door de context van economische crisis. Waar zullen de staalarbeiders nieuwe jobs vinden? De reconversie van arbeiders zoals François is niet evident. Behalve het werk dat ze steeds in de fabriek deden, hebben ze immers geen kwalificaties. Maar ze kunnen met hun ervaring nergens anders terecht.
Christophe, een delegee van het FGTB op dezelfde site, spreekt me over de context: de meeste arbeiders kunnen niet terecht op de arbeidsmarkt en er is bovendien een echte jacht op de werklozen onder deze regering. Het leidt tot onrust onder de arbeiders en hun gezinnen.
Wat te doen? Waarvoor strijden we?
“De politieke wereld weerspiegelt de samenleving niet”, bevestigt Christophe. “Er wordt aanhoudend steun gegeven aan de werkgevers om jobs te creëren, maar dat gebeurt niet. Er zijn steeds minder jobs.” De 138 miljoen die het Waalse Gewest aan ArcelorMittal ‘leent’ om te investeren in enkele strategische koude lijnen vormen er een zoveelste voorbeeld van (3).
Op het piket in Kessales legt een andere FGTB-delegee, Marc, me uit dat er geen vertrouwen is in de oplossingen die Jean-Claude Marcourt probeert te bekomen. Nadat een groep experts eerder had aangetoond dat de Luikse staalsector kan gered worden omdat er kwaliteitsvol wordt gewerkt, stelde Marcourt voor om een decreet in te dienen voor de tijdelijke onteigening met het oog op het zoeken naar een overnemer. Dat plan werd al gauw aan de kant geschoven. “Onze eerste eis was de overname van de productiemiddelen, zoals dit bij FN in Herstal gebeurde. Dat is de enige oplossing om de werkgelegenheid te redden. Maar het industrieel plan werd in juli opgemaakt, nu is het te laat”, stelde Marc.
Op het derde piket, in Flémalle, vertelt Alain die al 30 jaar in de staalsector werkt over wat hij denkt van de politieke situatie en de gevolgen voor syndicalisten. “We hebben geen politiek verlengstuk meer, dat is een groot probleem. De structuren van het FGTB zijn volledig verbonden met de PS en Marcourt, zij proberen de basis tot kalmte aan te zetten.” Hij legde me uit dat de stakersposten er kwamen onder druk van de basis die eiste dat er acties zouden zijn, zowel spontane als georganiseerde acties. Hij legde me ook uit dat we bij ArcelorMittal het failliet van de syndicale beweging en zijn onafhankelijkheid zijn. We zijn het er beiden over eens dat de oproep van Daniel Piron voor de opbouw van een nieuw links alternatief in deze context erg belangrijk is.
In deze moeilijke omstandigheden komt vaak de vraag waarom er actie wordt gevoerd en wat het nut ervan is. Véronique, een arbeidster bij ArcelorMittal en een erg strijdbare militante, zegt me dat we de tijd moeten nemen om het belang van de strijd uit te leggen. “We strijden niet meer voor het behoud van de jobs, dat is voorbij. Maar we komen wel op voor onze sociale verworvenheden. Met al het geld dat Lakshmi Mittal in zijn zakken steekt, kunnen grote vergoedingen betaald worden.” Alain is het daarmee eens en voegt eraan toe dat de strijd ook moet aangeven dat er politieke en sociale verandering nodig en mogelijk is, de strijd kan het bewustzijn veranderen. “Iedere dag van strijd is een feestdag, want de productiemiddelen behoren ons toe.” De strijd en de stakingsacties kunnen het bewustzijn aanscherpen en duidelijk maken dat we het huidige beleid niet aanvaarden.
Momenteel is de site van Flerbatil opnieuw aan een 24-urenstaking bezig. Sommigen willen een staking ‘tot de finish’. Andere leden van LSP bezochten de piketten op woensdagavond.
Noten
- (1) http://www.lalibre.be/economie/libre-entreprise/des-travailleurs-d-arcelormittal-font-un-malaise-apres-la-presentation-des-organigrammes-528275603570ea593db99246
- Alle namen zijn fictief
- http://www.7sur7.be/7s7/fr/1536/Economie/article/detail/1732569/2013/10/31/La-Wallonie-va-preter-138-millions-a-Mittal.dhtml
