De gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2012 zorgden voor een gele golf. De N-VA ging overal fors vooruit en kwam in tal van steden en gemeenten aan de macht. In Gent lukte dat minder: de neoliberale voddenman Siegfried Bracke strandde met 17% net voor de collega-liberalen van Open Vld maar een straatlengte achter de roodgroene alliantie van Termont. Het beeld dat het Gentse beleid anders is, werd nadien hoog gehouden. Maar het blijkt niet met de realiteit overeen te stemmen.
Net zoals in andere steden gebeurde, kondigde ook het Gentse bestuur een besparingsplan aan. Waar in Antwerpen 1.400 jobs geschrapt worden, gaat het in Gent om 435 jobs. Daarmee komt het bestuur tegemoet aan wat de N-VA van Bracke voor de verkiezingen eiste. Het aantal geschrapte jobs mag dan al liggen dan in Antwerpen, sociaal is het uiteraard niet. Zelfs indien de jobs via natuurlijke afvloeiingen verdwijnen, betekent dit dat er geen nieuwe jobs zijn voor jongeren. Sociaal knippen in werkgelegenheid kan niet, het is steeds asociaal.
Burgemeester Termont verklaarde: “Het is een typisch Gentse begroting, misschien wel eigenwijs en eigenzinnig, zoals we zijn.” Wat er eigenwijs en eigenzinnig is aan hetzelfde besparingsbeleid als in andere steden, ontgaat ons volledig. Termont had voor zijn coalitie de liberalen niet nodig maar hield hen toch aan boord. De begrotingsonderhandelingen maken meteen duidelijk waarom: Termont speelde groenen en liberalen tegen elkaar uit waarbij het uiteindelijke resultaat als ‘compromis’ kon voorgesteld worden. Met nog wat mooie woorden over ‘eigenwijsheid’ en ‘eigenzinnigheid’ erbij moeten we vervolgens vergeten dat het wel degelijk een asociaal besparingsplan is.
Tegenover het sociaal bloedbad staan symbolische maatregelen als een verhoging van taksen op leegstand, reclamefolders, bankautomaten en -loketten, tweede verblijven,… Dat studenten ook onder de taks op een tweede verblijf vallen, maakt het samen huren van een huis om de kosten te drukken moeilijk. Verder gaan de prijzen voor musea en zwembaden omhoog en ook de prijs van vuilzakken en van parkeren stijgt opnieuw. Vooraan kost een zak restafval 1,75 euro in plaats van 1,5 euro. Voor de privatisering was dat 8 frank (voor de jongere lezers: 0,20 euro). Kortom, naast enkele symbolische maatregelen zijn het vooral de gewone werkenden en studenten die extra moeten betalen en tegelijk minder diensten krijgen (of hoe denkt het bestuur evenveel diensten aan te bieden met 10% minder personeel?).
Het zogenaamde progressieve bestuur aarzelt evenmin om publieke ruimte aan de private sector uit te verkopen. Voor infrastructuurwerken wordt graag beroep gedaan op intercommunale TMVW. Zo werd de bouw van het Ghelamco-stadion mee mogelijk door een financiële inbreng van 18,5 miljoen euro van TMVW. Dat dit niet gericht is dienstverlening aan de bevolking is duidelijk, vooral de commerciële kant van het verhaal interesseert TMVW.
Het enige waarin het Gentse besparingsbeleid van het Antwerpse of Kortrijkse verschilt, is inzake het imago van de bestuurders. Maar met dat imago zijn de Gentenaars niet veel als ze een vuilzak kopen en daarvoor 1,75 euro moeten neertellen. Niet alleen bevestigt SP.a haar gehechtheid aan een asociaal besparingsbeleid, ook Groen is voortaan (net zoals bijvoorbeeld in Mechelen) medeplichtig. Hoog tijd voor een linkse oppositie!
