‘Formidable’ voor hen – ‘fort minable’ voor ons
De boodschap bij de regeringsverklaring loog er niet om. Die moet ons overtuigen dat ‘we’ opnieuw op de goede weg zitten en dat de regering erger heeft voorkomen. Het offensief begon al deze zomer met Di Rupo’s opsomming van alle ‘goede werken’ van zijn regering. Dit wordt nu verder gezet. Zonder twijfel hopen ze dit momentum vast te houden tot aan de verkiezingen van 2014.
Artikel door Els Deschoemacker uit de novembereditie van ‘De Linkse Socialist’
De grote verdienste van deze regeringsploeg zou zijn dat ze de crisissfeer achter zich heeft kunnen laten en dat het vertrouwen langzaam maar zeker terugkeert. Dit werd ondersteund door de beste peilingen voor de regeringspartijen sinds de start van de regering. Di Rupo zou nu zelfs op de goedkeuring van 60% van de Vlamingen kunnen rekenen.
En inderdaad, als je de politieke rentree vergelijkt met die in Nederland of Frankrijk, waar nieuwe miljardenbesparingen in pensioenen, gezondheidszorg, uitkeringen,… voor extra onzekerheid en onstabiliteit zorgen, heeft deze regering door een geleidelijker tempo van saneringen te hanteren een te bruuske neergang in de koopkracht kunnen vermijden. Het befaamde Belgische recept waarnaar nu systematisch verwezen wordt, wordt als alternatief voorgesteld.
Dat het eerder een recept uit noodzaak was, omdat Di Rupo I bij haar aantreden niet over de nodige politieke autoriteit beschikte en ze heel goed besefte dat ze maar beter niet met vuur kon spelen door bovenop de politieke crisis een extra, maar veel gevaarlijker vijand, in het leven te roepen in de vorm van een radicaliserende arbeidersbeweging, wordt er zeer wijs niet aan toegevoegd.
Integendeel, alles moet dienen om de aandacht van de reële problemen af te leiden. Zonder daartoe bedoeld te zijn, worden ook de successen van de Rode Duivels of van Stromae gretig gerecupereerd. Alles is plots “formidable”.
Maar de goednieuwsshow komt wel heel wrang over als we de overstap maken naar de dagelijkse sociale problemen die onder deze regering niet af maar toenamen. Hoe voelen de ontslagen arbeiders bij Ford in Genk of bij Arcelor zich hierbij op een ogenblik dat ze geconfronteerd worden met collega’s die door de sociale miserie waarin ze terecht komen, ervoor kiezen om uit het leven te stappen? Of de inwoners van wijken als Meulenberg in Houthalen waar voor 27% van de jongeren geen job voorhanden is? België kent zelfs 110.000 zelfstandigen die met amper 833 euro per maand moeten rondkomen. Is het geen schande dat 1 op 10 kinderen in Vlaanderen in armoede geboren wordt, of 1 op 4 in Wallonië en nog erger 4 op 10 in Brussel? Dat is bijna de helft van alle kinderen! Dat is “fort minable” (erbarmelijk).
De realiteit is dat het Belgische recept van eerder trage maar gestage besparingen en een zogenaamd relancebeleid dat op vlak van loonkost de neerwaartse spiraal op Europees niveau verderzet, ons traag maar zeker steeds meer armoede, onzekerheid en werkloosheid brengt. Ook ‘zachte’ besparingen leveren ons harde tekorten op.
De arbeidersbeweging mag zich niet in slaap laten sussen en laten chanteren met het argument dat het alternatief van een meer rechtse regering met de N-VA erbij alleen maar erger kan zijn. Dat is waar. Deze formule zou slechts dienen om de werkende bevolking verder te verdelen en het tempo van aanvallen op onze verworvenheden verder op te drijven. Maar we mogen de keuze niet laten beperken tot harde en minder harde besparingen. Het enige alternatief in het belang van de werkende bevolking kan alleen van de werkende bevolking zélf komen. Het initiatief van het ABVV in Charleroi en Zuid-Henegouwen om op te roepen tot een links antwoord op dit beleid, kan verschillende linkse stromingen maar ook de arbeidersklasse zelf actief betrekken en mobiliseren. Dat verdient alle mogelijke steun!
